18 augustus Unawatuna, 32 graden

De laatste dag van onze 8-daagse rondreis met chauffeur Garmini was aangebroken. Zoals gebruikelijk was om 08.30 uur ons vertrek vanaf het hotel. Via de zuidelijke weg richting Galle. Het eerste stuk reed snel ivm een nieuw aangelegde weg. De eerste stop was de stad Matara waar we voor het VOC fort werden gedropt. Het kleine VOC fort is als een ster gebouwd evenals bijv. Bourtange. Via de kustweg waar we de vissers op stokken in de zee nog even hebben gefotografeerd door naar Galle. In Galle ligt eveneens een VOC fort maar deze is veel groter met Hollandse huizen en de oude Nederlands Hervormde Kerk. Toch geeft dit een beetje een trots gevoel net als tijdens onze wereldreis in Melakka in Maleisië. Op een van de grafstenen stond de naam van een vrouw met geboren te Batavia en gestorven te Galle. Die is waarschijnlijk nooit in het koude Nederland geweest! De tsunami heeft het fort niet aangetast. De Nederlanders hadden dat zo goed gebouwd dat de muren de stad hebben gespaard. Dus we zitten waarschijnlijk nog wel even goed achter die dijk.... Na Galle heeft Garmini ons naar ons hotelletje in Unawatuna gebracht waar we 3 nachten zullen blijven en hebben we afscheid genomen. We hadden een paar presentjes voor hem: een fles Ascott gin,waar hij zichtbaar blij mee was, een klein geldbedrag en als klap op de vuurpijl heeft Ferry hem beloofd dat hij zijn zonnebril achterlaat in Villa Extra dan kan Garmini hem cadeau geven aan zijn zoon. In Doha was er ook al een man die helemaal weg was van Ferry's bril. Waarschijnlijk omdat zijn zonnebril spiegelglazen heeft en dat zie je niet zoveel hier. Het blijven toch een stelletje eksters, alles wat glinstert en glittert vinden ze prachtig.

19 en 20 augustus Unawatuna, 32 graden

Deze dagen stonden in het teken van relaxen en dat hebben we dan ook zeker gedaan. Op het strand was het in de schaduw nog wel te doen, maar in de zon werd je levend verbrand. De lokale bevolking zoekt op zondagen met de hele familie het strand op. De dames gaan volledig gekleed het water in, terwijl de mannen dan nog wel een zwemshort aan hebben. Ferry is een ware attractie hier op het strand. Vandaag kwam een gozer naar hem toe met het verzoek of hij met hem op de foto mocht. Hahaha. Ferry vond het allemaal best, zolang hij maar niet met iedereen op de foto moest. Wilja opperde nog dat hij er geld voor moest gaan vragen, want toen wij de vissers op een stokkie fotografeerden moesten wij ook een donatie doen. Vanaf een uur of 3 wordt het hier pas lekker dan staat de zon wat lager, eerder op de dag is het veel te warm en niet te harden. 's Avonds hebben we onze backpacks weer uitgemest, want dinsdag gaan we weer op route, terug naar Negombo.

21 augustus naar 'terug' naar Negombo, 32 graden

's Ochtends zaten we half 9 aan het ontbijt. De eignaresse had gezegd dat het ontbijt pas om 9 uur werd geserverveerd. Maar het hulpje was iedere dag toch al vroeg uit de veren en had niet veel om handen. In totaal hebben we er ongeveer 4,5 uur over gedaan om Hotel Villa Extra in Negombo weer te bereiken. Dat heeft ons een tuktuk, een bus met airco, 2 bussen met arko en nog een tuktuk gekost, in totaal ongeveer 2000 SR over een afstand van ca. 200 kilometer. Dat is dan wel weer een koopje. 's Avonds hadden we een heerlijke Srilankaanse maaltijd in Villa Extra geboekt met garnalen,pompoen,kip,rotti,hoppers en gecarmeliseerde uien. Het was voedsel voor 4 personen, terwijl we maar met zijn tweetjes aten. Bijna genânt was het, want een paar dingen bleven onaangeroerd.

22 augustus Negombo, 32 graden

Tijd om nog een dagje te relaxen voordat we weer een eindje moeten vliegen. Leuke souveniertjes gekocht (een houten beeld van een visser en een houten masker), heerlijke strandwandeling gemaakt en nog even een ritje naar de Ayurveda gemaakt voor een heerlijke massage en bij Ammahula gegeten.

23 augustus van Colombo naar Kuwait City, 32-40 graden

Na een vroeg ontbijtje hebben we afscheid van Hans en Tihvi genomen en de taxi naar het vliegveld genomen. Na de nodige beslommeringen aan de incheckbalie (we konden niet online inchecken dit keer) konden we eindelijk door de immigratie. De mensen hier op dit vliegveld zijn zoooo rete-traag dat is in Nederland onvoorstelbaar. Dan zijn ze jou aan het helpen met inchecken en beginnen ze doodleuk een praatje met een collega en dan wordt er niet meer gewerkt. Sta je daar met je goede gedrag. We kregen het ook moeilijk aan zijn verstand dat Ferry een stoel aan het gangpad wilde in het midden van het vliegtuig. En waar worden we gestopt? Op rij 53! Zwaar protest van onze kant, maar dan niet met zijn tweeën tegelijk, want dan snappen ze het daar helemaal niet meer. Uiteindelijk zijn we op rij 43 uitgekomen, bij de nooduitgang dus met loei veel beenruimte. Helemaal top. We knepen hem wel een beetje, want om 11:50 zouden we moeten vertrekken, maar toen stonden we nog steeds bij de gate te kijken wat er allemaal uitgeladen werd (o.a. een doodskist, hoe luguber). We zouden maar 1,5 uur hebben voor de transit op Riyadh (Saoedie Arabië) voor onze vlucht naar Kuwait City. En het uitladen ging ook al zooo traag. Gelukkig riep de piloot om dat we er korter dan verwacht over zouden doen en het cabinepersoneel adviseerde ons om na landing direct bij de deur te gaan staan. Zo gezegd, zo gedaan. Maarrrr, waar moesten we nou zijn voor de transit op het vliegveld van Riyadh? Een ware speurtocht, maar nadat we een Saoedie hadden getackled wees hij naar een leeg hokje waar de transit passagiers moesten wachten. Gelukkig kwamen er nog een paar meer mensen en na kwartier mochten we door, waarbij Wilja naar een apart dameskamertje moest voor een bodycheck. Die had ze op Colombo ook al gehad dus deze kon er ook nog wel bij. De vlucht zou maar 55 minuten duren, dus we verwachtten niet veel van de lunch die we zouden krijgen. Krijgen we toch weer een complete warme maaltijd voorgeschoteld, die we binnen 15 minuten naar binnen moesten werken want toen kwamen ze al weer langs om het spul op te halen. Gekkenhuis! Maar we hoefden die avond niet meer te eten in ieder geval. Het visa systeem op Kuwait is erg apart. Het bleek dus dat je eerst voor 6 KD 2 zegels moet halen, dan je immigratie formulier moet invullen, vervolgens naar de eerste balie om je zegels met je paspoort en formulier af te geven waar ze je zegels op een printje plakken (waar we zelf geen moer van kunnen lezen), bij balie 2 krijg je stempels en bij balie 3 moet je je vingerafdrukken laten scannen en wordt er een foto gemaakt. Natuurlijk deden wij alles in de verkeerde volgorde dus bij balie moesten we die stomme zegels uit de automaat halen. De ATM werkte weer niet mee vandaag met onze ING-passen, dus moest Wilja in de rij voor de Exchange. Daar ging het ook op een tempo van lik-mijn-vestje, waardoor de balie-beambte van de visa zwaar geïrriteerd tegen Ferry begon te doen en Ferry liep al ongeduldig naar Wilja te seinen. Ja hallo! Niet naar Wilja wijzen, maar naar die Abdullah van het wisselkantoortje. Gelukkig kregen we bij balie 2 een beetje hulp van een hostess die zei waar we moesten zijn en dat we niet nogmaals in de rij hoefden te staan bij de immigratie balies. Na onze backpacks gevonden te hebben kwamen we rond half 7 aan in het Ibis Sharq hotel. Helemaal doodop zijn we die avond op tijd gaan slapen. Het is hier nl. 2,5 uur vroeger dan Sri Lanka, zo kunnen we rustig weer aan de nieuwe tijdzone wennen.

Vrijdag 24 augustus, Kuwait City 44 graden

Het was duidelijk te merken dat we in een westers, modern hotel zitten. Strakke badkamer met blinkend schoon sanitair, de kamer is efficiënt ingedeeld zodat in de hoeken een zitje of planken gemonteerd zijn. Nadat we ons om 7 uur 's ochtends ingecheckt hadden, hebben we ons te goed gedaan aan het ontbijtbuffet. Het zou die dag 44 graden worden, dus hadden we besloten om 's ochtends vroeg en 's middags laat een wandeltje te gaan doen. Natuurlijk moesten de beroemde Kuwait Towers ook op de foto. Dan was toch weer de tijd aangebroken om voor de laatste keer de backpack-check te doen voor onze laatste vakantie-etappe naar Schiphol. Leuk is het niet, maar er broeden nog genoeg nieuwe vakantieplannen.