Allereerst, iedereen ontzettend bedankt voor de leuke reacties op ons vorige verhaal van Saigon! Dit was ons hoofddoel van onze reis en we zijn er zeker in geslaagd. Liefs van ons allebei xxx

30 oktober naar Cambodja, 30-25 gr.

Twee dagen later dan gepland zijn we naar Phnom Penh vertrokken. Ferry was donderdag gevloerd door een buikgriep en hij was absoluut niet in staat om de hele dag in een bus te zitten. Gelukkig voelde hij zich een dag later stukken beter, hoewel het nog wel rommelde in zijn buik , daarom hebben we besloten om zaterdag de bus te nemen. Voordat we Saigon uit waren, waren we al een uur verder. In de bus moesten we direct onze paspoorten bij Chefke (onze gids) inleveren ivm de visa. Een uur later kwam de grote verrassing, want we moesten $ 25 betalen ipv $ 20 zoals ze bij het reisbureau zeiden. Die $ 5 was voor de politie... Regelrechte afkoopprovisie. Maarrr, wij hadden geen $ 50 alleen $ 40 en wat kleingeld. Die dollars had Wilja via Ludo geregeld. We konden het ontbrekende bedrag van $ 10 ook in Vietnamese Dong betalen. Helaas geen enkele ATM zouden we meer tegen komen. Had Chefke dat eerder tegen ons gezegd, dan hadden we nog kunnen pinnen in Saigon. Na al ons geld bij elkaar geschraapt te hebben kwamen we 30.000 VD (0,80 eurocent!) tekort. Euro's hadden we genoeg bij ons, maar de Chefke wist niet of we met Euro's terecht konden bij de grens. Gelukkig zaten voor ons 2 dames uit de UK en die konden 30.000 VD missen, ze wilden er geen Euro's voor terug. Top!!! Als een idioot hebben we het geld en onze paspoorten weer aan Chefke gegeven. Nog geen 10 minuten later waren we al bij de grens. Dat had dus niet veel langer moeten duren, anders hadden we daar mooi gestaan met ons goede gedrag. Om half 6 kwamen in PP (Phnom Penh) en hebben we eerst een ATM geplunderd. Die gaf trouwens alleen dollars en geen Cambodjaanse Riel. In Sunday guesthouse overnacht. Dit is genoeg voor 1 overnachting, morgen gaan we op zoek naar een beter onderkomen.

31 oktober Phnom Penh (Cambodja), 29 graden

Het laatste stukje van de puzzel lijkt opgelost. Wilja is Vietnamees-Kmer, daar is Ferry 95% zeker van. Het gebied wordt ook wel Kampuchia Krom genoemd. Wilja lijkt verreweg het meest op deze mensen, vroeger was het gebied van Zuid-Vietnam in handen van de Kmer en de mensen praten Kmer in Cambodja tegen Wilja terwijl ze ook gewoon Engels kunnen praten. Wilja had gisterenavond ernstige psoriasis en dat was ´s ochtends nog erger geworden. We hebben veel medicijnen meegenomen maar niet de psoriasis zalf. Het jeukt ontzettend dus een zalfje zal wel uitkomst bieden op dit moment. Bij de Pharmacie weet men niet precies wat psoriasis betekent dus dat wordt telefoneren. Ze hebben de tube gelukkig wel in huis en voor 23 dollar mogen we het tubetje meenemen. Cambodja kent zijn prijzen wel. We pakken hierna een tuk-tuk en verkassen naar een wat luxer hotel. Het Diamond Palace Hotel, een luxe naam is het in ieder geval wel. 's Middags maken we een prachtige wandeling naar het Indepence Monument en de vele mooie gebouwen in Phnom Penh. Langs de Mekongrivier is er een feest aan de gang voor hoge regeringsbobo's, we zijn erg nieuwsgierig en we mogen ook gewoon bij de schitterende dansers en danseressen staan kijken (wij de afgevaardigden van het Kingdom of Holland ha,ha). Na deze mooie voorstelling hebben we heerlijk Koreaans gegeten en zijn we ons gaan verdiepen in de excursiemogelijkheid van de Killing Fields.

01 November Phnom Penh (Cambodja) 28 graden

We gaan vandaag verder de stad verkennen (na het smeerritueel om de psoriasis te bestrijden) en pakken vanuit het hotel de tuk-tuk naar Wat Phnom, een mooie tempel gelegen op een heuvel net buiten het centrum van Phnom Penh. De tempel is klein maar mooi en rond de tempel lopen een paar apen. Wilja kreeg nog een stel mussen aangeboden, om te kopen natuurlijk. Na de tempel bevestigen we bij het busstation onze reis naar Siem Reap. Deze gaan we woensdag maken. Het is en blijft een chaos op zo'n station en het is altijd lekker als je weer in de bus zit. Het plan is om na het eten het Royal Palace te bezoeken. Het was ons 's ochtends al opgevallen dat de hele straat was afgezet voor de ingang van het paleis maar we besluiten het toch maar te proberen. Bij de ingang aangekomen zien we een grote stoet auto's en wordt de straat compleet schoongeveegd. Een grote groep 'stropdassen' lopen over de boulevard langs de rivier. En wie stapt er vlak voor ons neus in de auto... Hillary Clinton. 2 Amerikaanse dames worden meteen laaiend enthousiast maar het Royal Palace blijft wel gesloten vandaag... Zonde. Maar de Cambodjaanse bevolking is trots dat ze er is en aandacht schenkt aan Cambodja. Ze moeten desondanks nog veel leren, een warme maaltijd moet warm zijn en niet lauw, dat is bij Ferry nu een paar keer gebeurd en hij stuurt ze steenvast terug maar dan begint de paniek toe te slaan. Dat is trouwens in Vietnam hetzelfde, ze creëeren zelf het probleem maar lossen het niet op. Totdat je gewoon zegt ik betaal niet dat snappen ze het wel maar oplossen is dan nog lastig. Wilja betaalde 13,25 dollar voor het diner vanavond, 13 dollar en een muntje van 25 dollarcent ha,ha, grote paniek. Je kan helemaal niet betalen met muntjes in Cambodja maar ze zetten het wel op de rekening. Als de rekening 13,25 dollar is, krijg je terug in dollarbiljetten en in rielbiljetten (makkelijk systeem nee dus). Maar goed, het is een land in opbouw en ze willen wel graag, de bevolking bestaat voor 50% uit mensen beneden de 30 jaar. Verder valt het ons op dat een telefoonnummer hier 9 cijfers heeft bij ons 10 en in China 11.

02 november Phnom Penh (Cambodja), 31 graden

We pakken 's morgens om 09.00 uur een tuk-tuk om ons naar de Killing Fields te laten brengen. De Killing Fields liggen 15 kilometer ten zuidenwest van Phnom Penh en zijn de velden des doods waar de Khmer Rouge van Pol Pot gruwelijke dingen heeft gedaan. Kleine kinderen zijn er met de schedels tegen bomen aan geslagen en mensen zijn onthoofd of halfdood in graven gegooid etc. Er zijn zo'n 17.000 mensen vermoord op deze velden. In het midden van de velden staat een stupa met 17 lagen, van de kleren van de vermoorde mensen tot en met de schedels. Als je er rond loopt komt er af en toe nog een bot of kledingstukken tevoorschijn, door de regen komen deze namelijk bovendrijven. Na dit bezoek zetten we koers naar het Tuol Sleng museum, oftewel het museum van Volkerenmoord, ook bekend als S-21. In dit voormalige schoolgebouw werden de gevangenen van de Khmer Rouge gemarteld en vermoord. Slechts 7 mensen hebben de gruwelheden overleefd. Na deze 'wrede'ochtend besluiten we 's middags lekker langs de Mekongrivier te lopen en van de zon te genieten. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten in een restaurant dat gelegen is boven de plaatselijke wasstraat. Auto's wassen doen ze hier trouwens gewoon met de hand. Dit is eigenlijk het enige restaurant waar we lekker en warm gegeten hebben. Bij de andere restaurants was of de inktvis te rauw en koud of de frieten waren koud. Dit was echt een super restaurant waar je bij het afrekenen nog een portie watermeloen cadeau kreeg.

03 november van Phnom Penh naar Siem Reap, 31 graden

Om 8:15 uur waren we op het busstation van Phnom Penhen toen we de bus zagen die naar Siem Reap ging, dachten we als eerste: 'Moeten wij daarin??' Een zwaar afgetakelde bus stond gereed, maar al met al had deze ragbak zelfs airco. Misschien wel een te goed werkende airco, want Wilja deed zelfs haar schoenen halverwege de reis maar weer aan vanwege de kou. Onderweg stopten we 2 keer voor een sanitaire stop en om de inwendige mens te verzorgen. Toen we zagen wat ze daar te bieden hadden, was onze eetlust direct weg. Gefrituurde eendenekken (incl. kop), kevers en zwarte spinnen. Bij de tweede stop hadden ze gekookte schildpadden... Hmmm, we hebben het maar bij ons stokbrood gehouden. Een Russische gozer had een zakje gebakken kevers gekocht en zat daar smakelijk van te knabbelen. Rare jongens die Russen. Onderweg was er veel te zien. We reden dwars door het platteland van Cambodja en de meeste uiteenlopende huizen trokken aan ons voorbij. Van nieuwe stenen huizen tot aan rieten hutjes met rieten daken. We zagen zelfs een ossenkar rijden die zo uit het stripboek van Asterix gereden kon zijn. Die kar was volgepakt met hooi en terracotta potten en Fer zei: 'Die kar heeft nog net geen stenen wielen'. Bij het busstation werden we door een tuktuk opgehaald van het guesthouse, als extra service van het guesthouse. Achteraf had de busorganisatie ook een gratis shuttle service. Bij het guesthouse hebben we direct een ticket geregeld voor de bus naar Bangkok. Ze keken ons verwonderd aan dat we Ankor What niet bezochten. Tja, we hebben nu al zoveel tempels gezien, dat we nu verzadigd zijn met tempels. Misschien de volgende keer, want Cambodja vinden we beiden erg mooi. Eén ding is zeker; Cambodjanen zijn wereldkampioen in het volladen van ieder willekeurig voertuig en presteren het om er doodleuk door het hele land mee te rijden. Kijk maar naar de foto's voor een impressie.

04 november Siem Reap naar Bangkok, 30 graden

Vanaf het guesthouse werden we opgehaald door een tuktuk die ons, dachten we, naar het busstation zou brengen. Echter reed de tuktuk een hele andere kant op en Wilja begon zich af te vragen waar we nu weer heen gingen. Na nog een pick up bij een ander guesthouse werden we bij een boekingskantoortje gedropt. Wilja liep voor de zekerheid maar even naar binnen om te checken of hier de bus naar Bangkok zou vertrekken. 'Yeah, yeah, no problem. Bus is coming.' Als we dat horen dan vragen we ons vaak af of ze ons wel goed begrepen hebben en dat ze dat alleen maar zeggen om van ons af te zijn. Gelukkig was dit niet het geval en nog geen minuut later kwam de bus. Tot aan de grens zouden we met een 'normal' bus gaan en daarna met een VIP bus. Oké, dit vergt enige toelichting. In dit land is een 'normal' bus een super oude, afgeragde bus die door de Koreanen is afgedankt. Een VIP bus is een MINIbus waar je met 15 personen (incl. driver) ingepropt wordt. Bij het guesthouse in Siem Reap hadden ze echter een hele andere definitie van een VIP bus. Tot zover de verklarende woordenlijst. Bij de grens moesten we met backpack en al in de rij voor de douane van Cambodja en Thailand. Verrassend genoeg ging dit sneller dan we verwacht hadden, het duurde iets meer dan een uurtje. De beloofde 8 uur durende reis was uiteindelijk een 9 uur durende reis. We werden midden in Bangkok gedropt (Khoa San road) en dat was ongeveer een kwartiertje lopen van ons guesthouse. Midden tussen de kleding- en schoenenwinkelstraat. Het Walhalla voor iedere vrouw. Na een hapje in één van de vele restaurants hebben we wat rondgekeken naar de excursie mogelijkheden en hoe verder te reizen naar het zuiden. Het gaat ons hier best bevallen.