12 oktober via Skógarfoss naar Steig, 7-9 graden

Om 5:15 werden we ons bed uit ge-smst omdat Ed een verjaardagsberichtje voor Ferry stuurde. Hmm, de volgende keer moeten we toch maar in dezelfde tijdzone zijn als zijn familie. Hahaha! De vorige keer in Vietnam was het 2 uur 's nachts toen zijn ouders sms-te... Bij het ontbijt kwam de hoteleigenaar met een heuze verjaardagstosti aanzetten; d.w.z. een tosti met kaarsjes erop. Wilja zong uit volle borst 'Happy Birthday', zodat Ferry toch nog een beetje een jarig gevoel kreeg. Dat van die kaarsjes had Wilja stiekem de dag ervoor geregeld met de eigenaar. Die dag gingen we verder naar het zuiden. Het weer was die dag drastisch omgeslagen, het regende en waaide enorm en je zag amper een hand voor ogen. Daardoor hadden we de Sjelandfoss gemist, maar we kwamen daar te laat achter om er voor terug te rijden. Bij de Skógarfoss (waterval) regende het gelukkig iets minder. De Skógarfoss ligt aan de voet van Mýrdals gletsjer en onder deze gletsjer ligt de beruchte vulkaan Katla. Je weet wel van die aswolk. Helaas werkte het weer niet mee, waardoor we alleen naar boven langs de waterval zijn gewandeld. We waren op tijd in het guesthouse aangekomen, dat alleen te bereiken was via een gravelroad. Een gravelroad is in IJsland een weg dat bestaat uit grove steentjes, waar je met een personenauto mag rijden. Dus het was nog net niet of-road. We hadden nog wat tijd dus wilden we naar Dyrhólaey rijden, een arc in het water. Vanaf de hoofdweg moesten we richting het strand, waar de weg overging in een gravelroad. We hadden zo'n minuten gereden toen de auto een snerpend geluid maakte. What the f***! Wij stoppen, niks. Weer rijden, 'iiiieeee'. Het leek van het linkervoorwiel te komen. Staan we daar in de middle of nowhere met een verdacht piepende auto. Vooruitrijden, achteruitrijden. Het geluid bleef. Paniek! Wat nu, wat nu? Guesthouse bellen, Budget rent bellen? Wilja stelde voor om het wiel er vanaf te halen en te kijken of er ergens een steentje tussen zit. Ok, krik onder de auto en in de miezerregen stonden we daar te zwengelen aan het wiel. Toen het wiel eraf was, voelde Wilja of er wat vast zat. Niets. Wiel er weer opgeschroeft, voorzichtig een meter rijden. Nog steeds was het geluid te horen. Wiel er weer af en na wat prutsen tikte Wilja tegen het plaatje dat vlak bij de wielophanging zit. Geen idee of dat zo heet, maar in ieder geval viel op dat moment een keitje naar beneden. Wiel er weer op, een meterje rijden... Geen geluid. Nog een stukje rijden. Het geluid was weg! Daarna hebben we voor de zekerheid een garage opgezocht om te laten checken of de band er goed op zat. De monteur daar deed dat gewoon met de hand! We hadden eigenlijk verwacht dat hij dat met het gereedschap zou doen dat ze bij de Kwikfit hebben. Maar goed, de band zat er goed op, dankzij dat we met ons gewicht de bouten hebben aangedraaid. Wilja zei tegen Ferry dat hij wel wist hoe hij een verjaardagspartijtje moet organiseren. 'Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem wel je krik mee'. Na het bezoekje aan de garage, hebben we een hapje gegeten bij een bistro aan de weg. We knepen hem nog wel een beetje, want we moesten nog een gravelroad rijden om bij het guesthouse te komen. Nou drie keer raden hoe we dat bereikt hebben. Juist, weer met een snerpend geluid in de linker voorband! Nog geen 50 meter van het guesthouse. Eén ding is zeker, dit is zeer slecht voor ons stressniveau. Dat schoot weer naar 150%. Hmmm, vakantie hoort toch ontspannend te zijn? Inmiddels was het aardig aan het schemeren en voor de 2e keer die middag hadden we de auto op de krik staan. Weer voelen. Niets. Achteruitrijden. Geluid! Vooruitrijden. Geluid! Weer het wiel eraf. Voelen. Intussen hadden we hulp van het guesthouse ingeroepen en de heer des huizes heeft uiteindelijk met een schroevedraaier weer een lullig steentje er tussen uitgevist. En weg was het geluid!

13 oktober naar Höfn, 10 graden

Na het onbijt zijn we zeer behoedzaam de gravelroad afreden. Eenmaal op het asfalt aangekomen, konden we weer normaal ademhalen. Toen hebben we eerst de benzinetank maar volgegooid en wat tierips gekocht om de wieldop weer vast te maken aan de velg. Daarna zijn we nog naar de Reynisdrangar gegaan. Dat zijn 66 meter hoge basalten 'bergen' in zee, die eigenlijk restanten zijn van een vulkaan. Het strand is helemaal zwart van de lava. Daarna op naar Höfn, dat werd een trip van ca. 267 km door de stromende regen. Allereerst kwamen we langs het gebied waar de Katla in 2010 flink heeft huisgehouwen. Enorme velden met as, as en nog eens as. Van de brug over de rivier en stukken van de weg was ook niets meer over. Maar het is makkelijk om asfalt te leggen, gewoon over de as en lava draaien. Ook reden we voorbij Jökulsárlón een meer met gigantische ijsschotsen. Deze ijsschotsen komen van de terugtrekkende gletsjer Breidamerkurjökull. Het guesthouse voor de komende 2 nachten lag dit keer aan een asfaltweg. Het had veel weg van een jeugdherberg en voor die avond hebben we zelf een portie spagetteria gekookt met gegratineerde broccoli.

14 oktober een toertje door het zuiden, 6 graden

Die dag hebben een rondje door de omgeving gedaan. Gelukkig was de weersvoorspelling voor die dag wat beter, half bewolkt en zon. Onze eerste stop was bij de gletsjer Hoffelsjökull. Echter konden we niet helemaal de juiste wandelroute vinden en kwamen we steeds uit bij een boerderij, welke pad we ook kozen. Daarna zijn we naar de Jökulsárlón gereden, het gletsjermeer met de vele ijsschotsen. De ijsschotsen zaten bijna niet meer onder de as van de laatste eruptie, het is er waarschijnlijk af geregend! Het was mogelijk om met een speciaal amfibie voertuig op het water te varen maar dat hebben we niet gedaan. Je kon het lopend ook goed zien. Daarna hebben we rondgewandeld en zijn we vervolgens naar het strand gelopen dat er vlakbij was. Op het zwarte strand vonden we ook ijsschotsen die van de gletsjer afkwamen. Echt een schitterend stukje natuur. 's Middags hebben we een rondje gelopen bij de haven in Hofn en zijn we in de buurt een stukje de vulkaan opgelopen. 's Avonds weer tijd voor de eigengemaakte maaltijd met mini Kötbullars. Rara wat zijn dat?