Met Elmar hebben we Chinese tapas gegeten en hem het gesneuvelde fototoetsel meegegeven. Die hoeven we nu niet meer de hele reis rond te sjouwen. Zaterdag 4 september waren we al om 10 uur op het station. Zoeken naar de het juiste spoor waar de TransSiberië Express zou vertrekken. Geen spoor te vinden. Wat blijkt? Pas op het allerlaatste moment geven ze daar het spoornummer aan. Om 12.55 uur kwam de trein het spoor op gerangeerd. Op het moment dat we ons meldde bij de provotnitsa (gastvrouw van de wagon), bleek dat de dame ook een ticket wilde hebben en niets kon met onze fahrkarten van de Deutsche Bahn. Tickets, Tickets!!! De adrenaline schoot onze op 200%. Wat nu?? Een blonde collega werd er bij geroepen, Engels praten was er trouwens niet bij. Blondie ging aan de haal met onze kaarten, waardoor wij er als idioten er achteraan renden met ieder een backpack en handrugzak. Blondie dook de trein in waar wij buiten moesten wachten. Toen hebben we maar met de plaatselijke transport manager, Svetlana, gebeld wat we nou moesten doen en of zij niet e.e.a. in het russisch aan Blondie wilde uitleggen. Wat ons betreft kunnen ze die Svetlana achter het behang plakken. Ze kon niets doen en ze suggereerde dat we het met NL maar moesten regelen. Wat een ongelooflijke doos! Gelukkig waren er wel enkele Russische mensen die wel engels spraken en ons wilden helpen. Ondertussen heeft Wilja als een gek alle papieren 2 keer nagezocht op evt. extra tickets oid, terwijl Ferry stond te lullen als Brugman met Blondie en haar collega’s. Ineens riep Ferry:”Wilja, meekomen we mogen op de trein!!!!” Hoe we het geflikt hebben weten we niet, maar we mochten de trein in. De treinchef heeft Blondie weten te overtuigen.

Blondie is onze provotnitsa overdag en Tatjana heeft de nachtshift. Onze wagon zit vol met Russen en een Frans stel uit Lille, Sebastian en Emanuelle. Zij zijn de enigen met wie we kunnen praten, want de Russen spreken geen woord buitenlands. Op ieder station dat groter is dan Breukelen staan kooplui die allerlei etenswaar aanbieden. Inmiddels hebben we door gekregen dat we die kans moeten nemen, omdat we niet weten hoe klein of groot het volgende station is. De hele dag zien we het landschap voorbij trekken en moeten we er soms een uur bij optellen omdat we weer een nieuwe tijdzone ingereden zijn. Met Sebastian en Emanuelle hebben we een potje Uno gespeeld, oftewel pesten. Daar heeft Ferry zijn truc magnifique getoond. Een leuk tijdverdrijf naast het lezen, slapen en naar buiten staren. Gelukkig gaat het met de gezondheid van Ferry nu stukken beter, hoewel hij Wilja wel lekker heeft aangestoken. Die loopt nu al 2 dagen rochelend door de trein. Het dieet in de trein is niet erg gevarieerd. Noodle soep, broodjes, thee, cup a soup, chips, snoep en bier. We beginnen aardig te verlangen naar een bordje aardappels, want inmiddels zijn de krentenbollen ook op. De trein houdt steeds Moskou tijd aan, maar als reiziger is dat niet handig omdat je straks bij aankomst in Irkutsk er dan ineens 5 uur er bij moet tellen. Na 3 dagen zijn we al aardig gewend aan de trein en zitten we in het ritme van eten, drinken, slapen en veel naar buiten kijken en met Sebastian bier drinken. Vandaag, dinsdag, werd er maar 2 gestopt en moest er flink worden ingeslagen. De stops zijn in Krasnoyarsk en in Tinskaja. Op de perrons is er werkelijk van alles te koop, en nog zeer goed te eten ook, voor weinig Roebels. Een broodje koude kip met groente was heerlijk evenals het brood met gevulde karamel en de gefrituurde beignet met aardappelvulling. De laatste nacht in de trein is slecht om te slapen. De rails zijn op de een of andere manier niet goed op elkaar aangesloten en de trein gaat alle kanten op, nog erger dan dat je op een schip zit. ‘s Ochtends dan ook brak de trein uit maar wel blij.