Rond half 11 werden we met z'n achten opgehaald om naar Irkutsk te gaan. Na een pitstop bij het station werden we in het centrum gedropt. Zoals al door Kirsten gezegd:'Irkutsk is leuk voor een dag, een halve dag.' De stad heeft enkele oude kerken en kathedralen en natuurlijk een standbeeld van Alexander III. Hij was de grondlegger van de Trans-Siberische spoorlijn. Lenin wordt hier nog steeds geëerd met een groot standbeeld. Onze trein vertrok keurig op tijd en dit keer mochten we zonder problemen en supersnel in onze cabine. Wat een verschil met Moskou! De mensen in Siberië zijn hier trouwens veel vriendelijker dan in Moskou. Hier lachen ze tenminste vriendelijk naar je en snauwen ze je niet af. Ze zijn ook zeer behulpzaam en geduldig, vooral als Wilja met haar Point-it boekje vraagt of het vlees kip is of varken. Ook de provodnitsa's zijn 2 vriendelijke Mongolische dames waar wel een glimlach vanaf kan. Op 12 september zijn we de grens met Mongolië overgegaan. Daar hebben we bij elkaar opgeteld 10 uur over gedaan. Eerst werd in Nauschki enkele wagons afgekoppeld totdat er nog maar 5 overbleven. Na een paar uur werden deze wagons weer aan een andere trein gekoppeld. We mochten 2 uur de trein uit om de benen te strekken, maar zo spannend was het station en dito stadje niet. Na een half uur had iedereen het wel bekeken. Nadat we met zijn allen goed en wel in de trein zaten, moesten we onze paspoorten inleveren bij de douane en een uitreisformulier invullen. 2 uur later kwamen ze deze weer gestempeld en al eindelijk weer terug brengen. Daarbij werden de coupés grondig onderzocht door een douanebeambte van een lagere rang en was er een drugshond (formaat Fifi) door de wagon gelopen. Bij dit alles moesten de ramen van de trein dicht blijven, hoewel het ca. 34 graden was. De nacht daarvoor hadden we het stervenskoud gehad, waarbij we zelfs onder 3 dekens hebben gelegen en nu wisten we niet waar we het zoeken moesten van de hitte. Na vertrek uit Rusland moesten we een gedemilitariseerde zone door van een paar kilometer. Na aankomst in Mongolië werd het pas echt feest. In eerste instantie waren er 3 paspoorten van reizigers niet in orde, o.a. verkeerd visum en een pasfoto die was losgelaten op het paspoort. Dit laatste was bij een Française aan de hand, die geen Engels sprak. Wilja heeft haar geholpen om duidelijk te maken wat de douane voor een probleem vond aan het paspoort en of de Française nog iets anders bij zich had met een foto erop; identiteitskaart of rijbewijs. Uiteindelijk gingen ze akkoord met een extra pasfoto van de dame. Als klap op de vuurpijl bleek het paspoort van een reisleider niet goed te zijn, omdat een stuk van een pagina ontbrak... Ook hier weten we niet hoe hij het verder geflikt heeft, maar hij mocht op de trein blijven. Dat douane gedoe en dat uren laten wachten is wel een hele poppenkast, maar blijkbaar moet het zo gaan. Het schept ook een band in de trein.