Zaterdag19 september. 's Ochtend hebben we ontbeten met een toast, 'n broodje en wat thee. Verder stond er ook een complete rijsttafel, maar die hebben we maar overgeslagen aangezien Ferry de dag ervoor al problemen met zijn darmen had gehad. Een je-weet-wel stoelgang. Nadat we een geldautomaat gevonden hadden die ons geld wilde geven, zijn we naar de Lama tempel gegaan. Dat is een aaneenschakeling van tempels. Zodra je er eentje uitloopt, stond de volgende al voor je neus. Vlak voor de ingang kwamen we Cor en Marianne nog tegen, zij hadden een gids bij zich voor die dag en zouden na de tempel nog naar de Verboden Stad gaan. In de Lama tempel staat ook een 18 meter hoge Boeddha die in het Guiness Book of Records staat. Het was een drukte van jewelste van volgzame Chinezen die druk aan het bukken en knielen waren en driftig met wierookstokjes aan het zwaaien waren. Ook al stonden we in de buitenlucht en mocht niet overal wierook gestookt worden, af en toe werden we serieus de tempels uitgerookt. Na een lunch van broccoli en vis zijn we door de Hutong wijk naar de Drum en Bell Tower gelopen. Deze drums en de bellen zijn in het vroegere China in 2 verschillende toren gebouwd, zodat de Jingjang verhouding goed bleef. In deze wijk ligt ook ons hotel en hier hangt nog een authentieke Chinese sfeer van vroeger met zijn smalle straatjes, winkels en restaurants. Dit is het echte China, geweldig! Continu wordt er getoeterd door auto's, brommers (elektrisch) en bakfietsen (soms ook elektrisch).

Zondag 19 september zijn we naar de Verboden Stad gegaan. Ter plekke hebben we een gids gehuurd, Snow, die was nog kleiner dan Wilja. Ja, ja die bestaan er ook nog. De stad dankt zijn naam aan het feit dat deze plek van de Keizer niet toegankelijk was voor het klootjesvolk. Snow wist een hoop te vertellen over de historie van de stad, waarom deze op een bepaalde manier was ingedeeld etc. Hier komt Feng Shui om hoek kijken, alles in balans. Het topstuk van dit museum, zoals het tegenwoordig genoemd wordt, was de troon Keizer. Na een hoop geduw, gewurm en ellebogen werk kon Ferry daar een foto van maken. Het scheelt dat er nu in Beijing weinig buitenlandse toeristen zijn, maar des te meer Chinese toeristen. De laatste afstammeling van keizer is zijn neefje, die nu papierrollen kalligrafeert. Hij schijnt erg beroemd te zijn in China. We konden een van zijn hand gekalligrafeerde wandrol kopen voor ‘the special price' van 1200 Yuan (138 euro!). Ten eerste hadden we niet zoveel geld bij ons en ten tweede zo graag willen we ook niet van ons geld af. In de middag zijn we het Jing Shan park ingedoken. Hierin staat een heuvel waar je de Verboden Stad kunt zien en de skyline van Beijing. In dit park verzamelen de Chinezen zich die graag een liedje zingen, al dan niet onder begeleiding van een accordeon. Ze doen er zelfs aan Karaoke en oude vrouwtjes dansen sierlijk in het rond op de maat van de muziek. Bodyjam voor bejaarden, hahaha! Natuurlijk hebben we het plein van de Hemelse Vrede ook betreden waar in het midden van het plein het mausoleum van Mao staat.

Maandag 20 september hebben we het ‘s ochtends rustig aan gedaan door wat boodschappen te doen en het plaatselijke reisbureau te mailen waar onze treintickets nou bleven. Ons visum is toch maar 30 dagen geldig en daarna zien ze ons hier graag weer vertrekken. Gelukkig was de dame in kwestie sneller dan onze Russische transportmanager en mailde al snel terug dat deze vandaag of morgen geleverd zouden worden. We hebben bij een eetloketje wat bapao's gekocht voor 1 yuan p/s. Zo kom je echt niet van je geld af. In de middag zijn we naar de Tempel of Heaven geweest. Die ligt in een park waar we een mooi rondje hebben gelopen. Aangezien we de beelden van de Verboden Stad nog vers in ons hoofd hadden, hebben we alleen het park bezocht en de tempels even gelaten voor wat ze zijn. Toen onze voeten al eerder dan normaal begonnen te protesteren, zijn we richting de metro gelopen voor de terugreis naar het hotel. In het metrostation kwamen we Edwin en Lisette tegen die we nog kenden van het Gerkamp bij Bert. Na wat geklets heeft Lisette haar belofte ingelost en trakteerde ons op een drankje. Wilja heeft nog een poging gedaan om een groepsfoto door de serveerster te laten maken. Maar helaas had deze afkickverschijnselen van de bamisoep ofzo, want de foto was bewogen en wazig. Of zijn wij nou een stelletje wazige figuren bij elkaar?? In ieder geval staat er een weddenschap dat we elkaar ergens in Vietnam nog zullen treffen. Dan trakteert Ferry. 's Avonds hebben we ons buikje rond gegeten aan een gebakken brasem die in zijn geheel geserveerd werd en we met stokjes verorberd hebben. We worden nog echt een ster met die stokkies. Verder hebben we nog wat stampij bij de receptie gemaakt, omdat onze tickets er nog niet waren. De receptioniste was zeer behulpzaam en heeft zelfs voor ons onze contactpersoon gebeld. Het bleek dat we toch nog even geduld moesten hebben en dat dinsdag echt de tickets gebracht zouden worden.

Dinsdag 21 september hebben we geshopt voor souvenirs, omdat voor woensdag de Muur op de planning staat en donderdag vertrekken we al weer richting Vietnam. 's Ochtends hebben we ons eerst kletsnat laten regenen, zonder enig souvenir. Wel hebben we een verschrikkelijk lekkere hartige crèpe gescoord bij een eetloketje, voor maar 3 Yuan. Er ging van alles op: sojasaus, ei, sambal, koriander en nog wat ondefinieerbare goedjes. Maar we hadden zoiets, hij wordt vers gebakken voor ons neus, dus dat zal wel loslopen. Bij het Sungdongan Plaza hebben we eindelijk wat gevonden wat we de moeite waard vonden. Het plaza zelf hebben we niet gevonden, maar uit de metro stuitten we op een grote winkelstraat. 2 wandrollen voor 320 yuan, dat zijn de betere prijzen. Op één van de rollen, waar 'Double Happiness' op staat (dat staat voor een lang getrouwd leven), heeft de schilder onze namen in het chinees op geschilderd. Naast nog wat kleinigheidjes vonden we het wel genoeg zo, want het moet nog 3 maanden meegesleept worden. Uiteindelijk waren ook onze tickets gebracht en hebben we de mannetjes van de receptie gevraagd om uitleg. Gelukkig waren ze erg geduldig met ons en tuurden ze met ons samen om uit te puzzelen wat er nou op die tickets stond. Die avond kregen we ook een belletje van de gids die doorgaf dat we om 7.30 uur opgehaald zouden worden, maar dat wij naar de hoek van de straat moesten gaan, omdat het straatje van ons hotel te smal was voor de bus.

22 september: the Great Wall. Vandaag ging het dan gebeuren; de Chinese Muur. Helaas had Ferry deze nacht erg slecht geslapen. Hij plakte van het zweet en had het weer aan zijn keel. Wilja heeft hem eerst onder de douche gezet en er voor gezorgd dat hij wat in zijn maag kreeg. Na het ontbijt ging het een iets beter en had hij voor de zekerheid een halve omaprezol pil naar binnen gegooid. Met ons goede gedrag stonden we netjes om half 8 op de hoek van de straat te wachten. Dat de Chinezen het niet zo nou nemen met de tijd, waren we al achter en we werden dan ook om 7.45 uur opgehaald. De heette Cindy en zij was kleiner dan Wilja. Dat moet toch niet gekker worden. Na een uurtje rijden kwamen we eerst aan bij de Ming Tombes. De keizer wilde zoveel mogelijk meenemen naar het hiernamaals en had zijn omgeving nauwkeurig uitgezocht en opgebouwd. Daarom leek de indeling van de tombes heel veel op de Verboden Stad, met centraal de zijn eigen tombe en er omheen de tombes van de keizerinnen, bijvrouwen, kinderen en eunuchs. Ook namen ze heel veel jade mee het graf in, want dat bracht geluk. In totaal liggen er 13 keizer begraven, maar er zijn 2 tombes geopend voor publiek. Tijdens deze toer nam de gids telkens de rechterpoort van de 3 poorten om een nieuw plein te betreden. We begonnen ons af te vragen of dit nog stamde van het bijgeloof wat men hier heeft. De middelste poort mag alleen maar door de keizer gebruikt worden. Bij vertrek van de hoofdtombe zijn we door de hemelpoort gelopen, want als je bij binnenkomst dat zou doen dan zou je niet meer terugkomen. De kist van keizer ging hier alleen doorheen. Het bracht geluk als je bij dan door de hemelpoort liep en tegelijk zei in het chinees 'Ik kom terug.' Als je dan ook nog de hand van je man of vrouw vast had, dan had je dubbel mazzel, double happiness! Daarna was het tijd voor de eerste commerciële stop en werden we afgeleverd in een jade fabriek. We kregen te zien hoe men beelden uit jade maakte en we hadden natuurlijk alle tijd om in de winkel te shoppen. Aangezien wij onze souvenirs al binnen hadden, zijn we hem naar buiten gepeerd voor wat frisse lucht. Ferry was inmiddels al wat opgeknapt door het loopje in de zon bij de tombes. Daarna was het tijd voor eten, oftewel een complete rijsttafel van vis tot vlees tot groente. Allemaal erg lekker en niet te versmaden. Volgens ons vinden we straks in Nederland het chinees niet te bikken, omdat we hier in Beijing telkens super lekker hebben gegeten. En dan was eindelijk het moment daar, de Muur. Bij het naderen van Badaling, de bekendste plaatsen waar je de Muur kon beklimmen, zagen we af en toe in de bergen de muur al liggen. We kregen 2 uur vrije tijd om ons eigen houtje rond te lopen. De hele bus ging met de kabelbaan naar boven, maar aangezien Ferry nog steeds hoogtevrees heeft, zijn wij gaan lopen. Op sommige delen was het erg steil, ca. in een hoek van 75 gr. We hebben maar niet te veel nagedacht over de legende van de lijken die onder de Muur liggen... Toen we op ons retour waren op de muur liepen we Lisette en Edwin weer tegen het lijf. Ongelooflijk! Die muur is ruim 4000 km lang en dan zie je elkaar toch weer. We hebben nu afgesproken dan we elkaar zeker gaan treffen in Vietnam en dat we dan een lekkere borrel nemen. De terugrit naar Beijing duurde ongeveer een uur en iedereen viel al gauw in slaap. Via het Olympisch dorp reden we de stad in om vervolgens onze laatste stop te maken bij de het zijdemusuem. Ook dit was weer een commercieel hoogstandje van de bovenste plank en hebben we het verhaal aangehoord hoe zijde tot stand komt en het verder gelaten voor wat het was. Moe maar voldaan hebben we onze laatste avond in Beijing afgesloten met een mega portie garnalen. Niks pellen, gewoon met schaal en al opeten. Het waren erg kleine, jonge garnalen waarvan de schil nog erg zacht was, dus het zal wel loslopen. Die avond heeft Ferry nog Engels voetbal zitten kijken, met chinees commentaar. Geweldig, Wilja hoefde maar naar de tv te luisteren om te weten of de bal gemist werd. Veel kabaal en dan uiteindelijk toch 'Ohhhh'. Morgen nemen we om 16.00 uur de trein naar Hanoi. Op naar Vietnam!