Donderdag 23 september zijn we op tijd uit het hotel vertrokken en zijn we met de metro naar Beijing west gegaan. Vanaf daar vertrok onze trein naar Dong Dang en Hanoi. Dat station was niet eens het hoofdstation van Beijing, maar Utrecht Centraal is hierbij vergeleken helemaal niets. Ieder perron had zijn eigen wachtkamer, die helemaal volgepropt was. We hadden ons dan maar tegen een muurtje geïnstalleerd, maar een kwartier werden we daar weggejaagd door de beveiliging. De wachtkamer was nokkievol, dus zijn we gevlucht naar de Mac Donalds waar we rustig een koppie thee gedaan hebben. Ideaal! Ruimte zat en een goede airco. Om half 4 konden we inchecken, samen met half Beijing. Aangekomen in onze wagon waren er maar 2 andere coupés bezet, een Amerikaans stel en 2 gasten uit de UK en Argentinië. USA wist een hoop te vertellen over zuidoost Azië en gaf ons een hoop tips. Uiteraard bestond ons diner die avond uit Noodlesoep, Wilja kan dat spul haast niet meer zien. Na een niet onaardige nacht hebben we ons die dag rustig gehouden, omdat we wisten dat de komende nacht zeer onrustig zou zijn met weinig slaap. De steward had ons bij vertrek al ingelicht dat we bij Nanning om 20:00 uur een uur uit de trein zouden moeten en dat we in Dong Dang zou moeten overstappen op een andere trein die naar Hanoi zou gaan. Ons 14 jarig jubileum hebben die middag gevierd met een lekkere lunch in de restauratiewagon. Dit keer rijst ipv noodles. Na de siësta, noodlesoep en een hazenslaapje, werden we om 21:15 uur (chinees kwartiertje?!) de trein uit gebonjourd. Er stond op het perron netjes een andere steward te wachten die ons naar de wachtkamer begeleidde. In totaal waren we met zijn achten die doorreden naar Hanoi. USA riep al 'We are the Hanoi 8!' Hij had een hoop in zijn leven meegemaakt, maar dit was er eentje voor in de boeken. En dat was het zeker, want intussen was er ook een stel uit de UK bijgekomen en zaten we in de wachtkamer ons af te vragen waarom we nou de trein uitmoesten. Toen we terugkwamen bij ‘onze' trein, die op een ander perron was gezet, bleek er nog maar 4 wagons van over te zijn gebleven. Twee ervan waren goederenwagons en 2 passagierwagons en gelukkig was één ervan onze wagon. Er leek meer personeel rond te lopen dan dat er passagiers waren. Om kwart voor 10 reden we weer verder en iedereen was al zijn bed ingekropen, want om 00:20 uur zouden we bij de grens zijn waar we over moesten stappen. Ook weer kwam hier het welbekende kwartiertje om de hoek kijken. Uiteindelijk werd het 1:20uur. Wilja was al om 12 uur uit het bed gerold van de misselijkheid, omdat de airco de uitstootlucht van de locomotief naar binnen blies. Ferry voelde zich ook niet helemaal lekker en is samen met Wilja en de USA dame op het gangpad gaan zitten. Eindelijk waren we bij de grens en werden we verwelkomd door eerst de Chinese autoriteiten. Dit keer verscheen er geen Chinese variatie van Helga uit ´Allo, ´allo zoals we in Mongolië en China voorgeschoteld kregen. Dit keer was een bedeesd Chineesje met haar 2 schandknaapjes, die de paspoortcontrole uitvoerde. Weer moest Ferry zijn bril afzetten, omdat ze anders niet goed konden zien of hij wel op de foto leek. Daarna kwam er nog een douanecontrole voorbij (3 man sterk!), die direct in Wilja haar dagrugzak begon te graaien en de chef haalde een dwarsligger eruit die Wilja van Leen had geleend. Trouwens Leen: Kind 44 heeft Wilja al uit. Prachtig boek. Ze konden er geen ruk van lezen natuurlijk, dus ging Herr Flick in kwestie door naar Ferry zijn rugzak. Allereerst begreep hij niet hoe de backpack open moest, dus Ferry moest assistentie verlenen. Na wat loos gegraai, gingen ze weer verder. Het bleek achteraf dat iedere coupé aan de beurt was geweest met doorzoekingen. Nadat we onze paspoorten terug hadden, reden we door naar het station van Dong Dang waar we midden in de nacht met onze hebben en houden naar een gebouwtje werden gedirigeerd. Vietnamese paspoortcontrole. Daar zaten we dan met zijn achten braaf te wachten en te hopen dat onze visa en paspoorten goed waren. Binnen een half uurtje waren ze klaar! Dat mag ook wel in de krant. We hoefden ook geen custom forms in te vullen, dat vinden ze hier blijkbaar niet interessant. Dus daar gingen we weer in rijtje van 2 naar onze trein, die uit 2 wagons bestond. Gekkenhuis! De slaapcabine was wat sober ingericht en rammelde van alle kanten doordat de locomotief stationair draaide. De vrouwelijke steward wilde wel direct onze tickets hebben en heeft ons vet afgezet bij het wisselen van Yuans naar Dongs. Al met al hebben we wel aardig geslapen, vooral als je bedenkt dat we bij iedere hobbel een paar cm van ons bed gelicht werden. Rond 8 uur werden we gewekt dat we bijna in Hanoi zouden zijn. Dus we hebben zo goed als we konden ons spullen bij elkaar gezocht en waren we klaar voor Vietnam. Op het perron hebben e direct een taxi geregeld, zodat wij niet hoefden te zoeken naar het hotel. Maarrrr, we mochten niet het perron af zonder onze tickets te laten zien. Ja hallo, 8 uur 's ochtends na een waardeloze nacht van gezwerf en gewacht, dan zijn wij niet op ons sterkst. Normaal gesproken heeft Wilja dit soort dingen in haar moneybelt zitten, maar door de hectiek had ze dat (achteraf gezien) in een binnenvak van haar backpack gedaan. De taxichauffeur was ongeduldig geworden en kwam ons halen, terwijl Ferry al een retourtje naar de trein had gedaan en Wilja zich suf liep te zoeken in al haar broekzakken en rugzak. Uiteindelijk mochten we zonder de tickets te hebben laten zien doorlopen. De taxichauffeur was al gauw in de goede straat, alleen het hotel was niet waar hij het zou verwachten. Dat bleek een leeg pand te zijn. Dat zal toch niet waar zijn, dachten we allebei. Maar we hadden het telefoonnummer van het hotel opgeschreven dat op de elektronische bevestiging stond. Eerst kreeg hij geen gehoor, maar die slimmerik was het plusteken vergeten in te typen. Dus met vallen en opstaan hebben we toch ons hotel gevonden. Na een welverdiende douche en een tukkie, zijn we richting het Hoan Kiem meer gelopen. Het was zo verschrikkelijk warm dat de benen niet echt vooruit wilden. Erg benauwd en 34graden, echt de tropen. Toen kwam het onweer en de 2 uur durende moesson. ´s Avonds heerlijk gegeten bij Madame Hien.