01 oktober Cat Ba 30 graden

Een heerlijke dag op het strand van Cat Ba onder de rieten parasol. Het strand was 's ochtends nagenoeg leeg maar 's middags kwam er een invasie van Vietnamezen. Die gingen met kleren en al het water in. Zwembroek?? Welnee, ze hebben al een broek aan... Van het zeewater werd je niet echt koud, het zal om en nabij 28 graden zijn. We hebben de grootste kwal in ons leven gezien (halve meter doorsnee), zelfs de Vietnamezen moesten er foto's van nemen, werkelijk enorm. Toch een gek idee dat we in datzelfde stukje zee hebben gelegen als die kwal! De Vietnamezen zijn in en in slecht. Ze proberen je echt bij iedere stap af te zetten. Zelfs al staan er gewoon prijzen bij de produkten. Als je af gaat rekenen kunnen ze in eens niet meer optellen, hier word je wel eens moe van. Heel veel toeristen worden hierdoor gedupeerd als je iedere keer niet met ze meerekent. Gelukkig kunnen wij net iets sneller rekenen dan de Vietnamezen, hahaha! Toch is het moeilijk om iets te krijgen voor een 'normale'prijs. Wij hebben gisteren 30.000 Dong p/p betaald (1,50 Euro) voor de Ferry-overtocht maar er waren ook mensen die voor dezelfde overtocht 10 keer zoveel hebben betaald. Zelfs als je een potje jam koopt moet je afdingen, echt belachelijk. De mensen doen vriendelijk maar ze proberen je aan alle kanten geld uit je zak te kloppen. Dit in tegenstelling met China waar de mensen zeer terughoudend waren en de prijs niet ter discussie stond.

02 oktober Cat Ba 30 graden

Een prachtige dag om eens mooi een rondje over het eiland te fietsen. 's Ochtends 2 mountainbikes gehuurd en met de kaart van het eiland op pad. De eerste heuvel net op de hoek van de fietsenverhuur mocht er meteen zijn. Dit zal toch niet zo het hele stuk zijn??? Na een aantal heuvels van 6% (ze hadden geen andere bordjes op het eiland) en de niet al te ideale mountainbike van Ferry, de eilandbewoners konden meegenieten als hij langs kwam fietsen, er waren wat kogeltjes kwijt, en ongeveer 13 kilometer verder zijn we omgedraaid. Het landschap was werkelijk schitterend en het dierenrijk ook. Ferry reed net niet over een grote zwarte slang. De waterbuffels, hele grote vlinders en de vriendelijke mensen langs de weg maakten het toch een hele mooie tocht. Met het middaguur zijn we naar het strand gegaan. Lekker even dompelen in de zee. We hebben meteen 2 nachten bijgeboekt, hier willen we nog wel even blijven.

3-4 oktober

Zondag hebben we een scooter gehuurd, zodat we zelf een rondje over het eiland konden rijden en het het nationaal park te bezoeken. Na een proefrit van Wilja hebben we een mooie scooter meegenomen. Ferry wilde niet voor de verhuurder een ritje maken, omdat hij nog nooit een brommer/scooter had gereden en hij wilde niet voor de hele goegemeente onderuit gaan. Hahahaha!! Eerst maar naar de benzinepomp om wat bij te tanken. Daar durfde Ferry wel een proefritje te maken en wilde vervolgens het stuur niet meer afgeven. Aangekomen bij het nationaal park hebben we een uur door de jungle gelopen, over bomen en rotsen geklauterd en door de modder geploeterd om bij een 220 meter hoog uitzichtpunt te uit komen. Op deze 'berg' stond nog een toren voor de liefhebbers die het nóg hogerop wilden zoeken. Een bordje waarschuwde ons dat er maximaal 5 personen tegelijk de toren op mochten. Hmmm, dat zegt genoeg over de kwaliteit ervan. Laat maar zitten dan. Tijdens de terugtocht kwamen we erachter dat we de heen weg de moeilijke route hadden genomen. We waren veel sneller en schoner terug bij de ingang. Tja, soms moet je gokken. Wordt het links- of rechtsaf? Daarna zijn we naar het westelijk deel gereden waar de boot naar het vasteland vertrok. Onderweg hebben we nog een picknick aangedaan en zijn we rustig terug naar Cat Ba town gereden. 's Avonds zijn we met Rory en Josefine een drankje wezen doen (Tiger bier dit keer), onder het genot van Engels voetbal; Chelsea tegen Arsenal. Het geluid hadden ze in de bar uitstaan en in plaats daarvan hoorden we de greatest hits van Modern Talking. Wie?? Ja, die. En Wilja wist ook niet dat ze zoveel nummers hadden gemaakt. Tegen 12 uur werden we de bar uitgeschopt en zijn we gedrieën (Josefine was om 11 uur al vertrokken) in het pikkedonker naar het hotel gebanjerd. Dat ze de straatverlichting uit hadden gedaan, was zeker in het kader van de bezuinigingen ofzo? We moesten zowat inbreken in het hotel, want alle deuren zaten potdicht. Door de glazen voordeur zag Wilja wel iemand op de bank liggen en ze begon tegen de ruit te tikken. Gelukkig sliep die knakker niet heel erg vast en konden we snel het hotel in. Tot slot hebben we Rory nog blij gemaakt met zijn verloren boxershort, die op 'ons' balkon terecht was gekomen. Het was meer een etage balkon, waar iedereen op kon lopen. Na 3 dagen lag de boxershort er nog en bij navraag was hij inderdaad van Rory. Hij was zo blij als een kind, dat mocht het hele eiland weten. De volgende dag hebben we de bus-boot-bus geboekt naar Ninh Binh voor 5 oktober. Die dag had Ferry erg last van zijn maag en darmen, dus hebben we het maar rustig aan gedaan. In de middag kwam er weer een groep chinezen het hotel binnenvallen. De ene groep lijkt de andere af te lossen hier.

5 oktober naar Ninh Binh, 30 gr.

's Ochtends werden we om 9 uur bij de Tourist Information verwacht om de bus-boot-bus te nemen naar Ninh Binh. Na een half uurtje hobbelen in een zeer gare bus, kwamen we op een net zo'n gare terminal aan. Deze was niet groter dan een gemiddelde buurtsuper in Nederland. Aan de kade lagen diverse bootjes, van netjes onderhouden tot erg aftands. Bij het inschepen werden we met zijn allen naar de aftandse variant gedirigeerd. Wat zal dit dan gaan worden dachten we. Gelukkig lag naast dit exemplaar nog een nieuwere boot waarmee wij naar het vasteland gingen. Pffff, de geluks- Nijntjes hebben hun werk gedaan. De kapitein had er zin in, want binnen 45 minuten stonden we aan de kade van Haiphong. Daar gingen we met een bus verder richting Haiphong stad. Op een gegeven moment stopten we en gingen alle Vietnamezen de bus uit, behalve wij met nog 11 andere toeristen. We wisten niet wat wij nou moesten doen, dus bleven we stug zitten. De chauffeur stond blijkbaar koppen te tellen, want op zijn teken kwam er een vrouwtje de bus die schreeuwden of iedereen wel een ticket voor Ninh Binh had. Drie Rusinnen hadden die dus niet en stapten uit waarna we met zijn tienen verder gingen.We waren net 10 minuten onderweg toen de bus weer stopte en de chauffeur naar een minibus voor hem wees en zei:'Bus Ninh Binh.' Wéér de bus uit en met alle backpacks de minibus in. De bijrijder in onze minibus spoorde voor geen meter. Hij kon geen 5 minuten op zijn billen blijven zitten. Eerst riep hij continu van alles uit de bus tegen mensen op straat en daarna ging hij voor de zoveelste keer onze backpacks rangschikken die achterin de bus lagen. Na een uurtje hadden we het met zijn allen door. Die gozer probeerde zwart nog enkele passagiers de minibus in te krijgen. Ouwe scharrelaar! Maar hij was wel donders irritant. Op een gegeven moment ging hij ook visitekaartjes uitdelen van hotels in Ninh Binh. Wilja pakte direct de Lonely Planet om te kijken of daar wat in stond over die hotels. Het waren geen slechte hotels en onze vrolijke vriend hing direct over het boek en probeerde hem zelfs uit Wilja haar handen te trekken. Nou, dat ging dus echt niet door. Wellicht dankzij alle PumpExpress en XCO lessen. Rond 2 uur stond de bus stil bij één van de hotels en probeerde de chauffeur ons het hotel in te krijgen. We riepen al 'Busstation, busstation.', maar de hotel manager zat al in de bus en riep dat hij good prices had voor very good rooms. Wilja opperde om maar uit te stappen en dan maar zelf voor een hotel te zoeken, aangezien het centrum niet heel erg groot was en er in de buurt genoeg keus was. Tegen de tijd dat Wilja de minibus uit was, had Ferry al lopen handelen over de prijs met de manager. Nou ja, kijken kan geen kwaad. Met 2 anderen meiden werden we de lift in gezet voor een hoteltoer. De manager was niet echt snel en opeens ging de lift dicht en omhoog. Een meisje (ook toerist) stapte in en die vertelde dat het een netjes hotel is met inderdaad een goede prijs en gratis internet. Voor 10$ per nacht hebben we een nette kamer gescoord. Daarna kwam een andere uitdaging. Hoe komen we in Hué?? Een sleepingbus was geen optie, want Ferry doet geen oog dicht in zo'n gevaarte. Na wat zoeken in het stadje vonden we het station. Maar de trein ging maar tot Vinh, want daar zou je met de bus moeten omdat dat gebied ondergelopen was door de hevige regenval van de afgelopen dagen. Het water stond er al ruim een meter hoog. Na wat eten en drinken hadden we het plan gevat om dan maar eerst met de trein te gaan, overnachten in Vinh en daarna met de bus verder. Echter konden ze ons niet vertellen of de volgende dag een trein naar Vinh zou gaan en we zouden dan terug moeten komen om het te checken. Lekker fijn. Toch maar kijken voor een bus, die ging om 4:45 am. Ook niet een lekkere tijd als je vakantie hebt.

6 oktober naar Vinh, 30 gr.

De volgende ochtend na het ontbijt vol goede moed met de taxi naar het station. Terwijl Wilja geld zocht voor de taxi kwam Ferry al terug naar buiten. Geen trein vandaag, pas de volgende dag om 1 uur 's ochtends ging er eentje. Hup, terug naar het hotel. Volgens de manager konden we heel gemakkelijk een lokale bus nemen. Er kringelden grote vraagtekens boven ons hoofd, want bij het busstation hadden we gezien dat alleen om 4:45 uur een bus vertrok. Terwijl Wilja aan een ander Nederlands stel adviseerde om ander transport te zoeken dan de trein (die waren net van plan om naar het station te lopen voor informatie), gilde Ferry ineens:'Wilja, meekomen!!!' Goh, deja vu van Moskou. De hotelmanager had zijn mannetje geïnstrueerd hoe ons op de bus te krijgen naar Vinh. Het blijkt dus dat we gewoon aan een drukke straat moeten gaan staan en kijken wat voor bordje de bussen achter het raam hebben staan. Als dat je bestemming is dan moet je gewoon zwaaien en dan stopt de bus. Simpel toch? Dat hadden wij dus nog niet uitgevonden. In de bus konden we nog net een zitplaats vinden en onze backpacks hebben we in het gangpad maar gezet. We werden direct getrakteerd op een zeer foute, Chinese vechtfilm die in het Vietnamees werd nagesynchroniseerd. Onderweg werd de bus nog aangehouden door de politie. Daar stonden we dan aan de kant van de weg een half uur te picknicken en ons af te vragen waarom we nou moesten stoppen. Gelukkig mochten we na een half uurtje weer verder. Rond 12 uur hielden we ff pauze bij een wegrestaurant. Hoewel we wel ingeënt zijn voor buiktyfus durfden we het toch niet aan om daar wat te eten. Dan maar een appel eten die we nog hadden. De rest van de rit werd begeleid door een heus toeterconcert van de chauffeur. Alles rijdt hier midden op de weg en het liefst 4 rijen dik met een snelheid van 3 per uur. Een half uur voordat wij in Vinh aankwamen waren we nog de enige in de bus en we hoopten dat de chauffeur ons netjes bij het busstation zou afzetten. Gelukkig deed hij dat en na een zoektocht naar een hotel hebben we een 'hok' gevonden. Het is niet erg dik bezaaid met hotels in dit dorp, we waren moe en we waren al een uur aan het hobbelen met onze backpacks. We vonden het toen wel gesneden, we hebben een bed en een warme douche. De lakens waren iet wat twijfelachtig, maar lang leve de lakenzakken die we al een paar keer gebruikt hebben. Genoeg om een nacht door te brengen.

7 oktober

Na een onrustige nacht, Wilja had moeite om te slapen in het 'hok', werden we om 05.15 uur gewekt door de radio en televisie van een anderekamer (hok) in het hotel. De Vietnamezen zijn iedere dag belachelijk vroeg op en vieren dat met zeer luide televisie. Om 06.30 uur zaten we al in de bus naar Hué. We waren als enige toeristen en dat moesten we weten ook. Ze waren heel nieuwsgierig en hebben Ferry overal zo'n beetje wel geknepen. Na een uurtje vroegen ze ons of we getrouwd waren ha,ha,ha! Het is wel apart wat de Vietnamezen van Wilja's afkomst vinden. Echt helemaal niemand denkt dat ze uit Vietnam komt maar meer in de buurt van Thailand. Ze zeggen:'no Vietnam'. We zitten nu nog ongeveer 1100 kilometer van Ho Chi Minh af, misschien dat de mensen daar meer op Thaise mensen lijken. De rit duurde 7 uur en was zeer indrukwekkend. We zijn met de bus door de overstroomde gebieden gereden, echt om stil van te worden. Het water stond letterlijk tot het dak en mensen stonden bij de vrachtwagen om voedselpakketten uitgedeeld te krijgen. We zien het iedere dag op de televisie maar als je het zelf ziet is het toch anders. Je ziet andere dingen, zoals dat mensen uit de rivier hout halen en deze proberen te drogen om nog enigszins een vuur te maken, dode dieren die uit het water gehaald worden en je ziet dat de mensen elkaar helpen met vanalles en nog wat. Zo heb je een terras voor het huis en zo is het verandert in een enorme vijver die tot in de woonkamer komt. Na de indrukwekkende rit hebben we ons op een brommertje naar het centrum van Hué laten brengen. Na op booking.com een hotel te hebben geboekt, zijn we er naar toe gelopen. We zijn na 3 dagen reizen nu even uitgeteld.