08 en 09 oktober Hué 32 graden

In de voormalige hoofdstad van het keizerlijk Vietnam is veel te zien. De belangrijkste is het Imperial enclosure ('verboden stad' in Vietnam) gelegen in de enorme citadel. Het is jammer dat er maar 17 gebouwen overeind staan van de 180 die het complex heeft geteld. De oorlog rond 1945 en die van 1968 hebben grote schade gebracht. De Vietcong had binnen in de citadel een basis gemaakt en deze is door de Amerikanen flink onder vuur genomen. Desondanks zijn de gebouwen die nog overeind staan prachtig. Het Royal Theater is daarvan toch echt de mooiste. We komen tevens langs nog wat buitgemaakt oorlogstuig. Tanks en afweergeschut en een aardig museum over de oorlog. Het valt op dat het ene museum gratis is en dat voor een ander meer prominent gebouw de hoofdprijs moet worden betaald. 's Middags onze weblog bijgewerkt en lekker gegeten bij Hot Tuna. De volgende ochtend hebben we weer een scooter gehuurd en zijn we na het ontbijt op pad gegaan. Het eerste wat we tegenkwamen was een gigantisch standbeeld van een voormalig keizer, daarna zijn we naar een Pagode gereden. Na de Pagode dachten we naar een tombe te rijden maar dat was lastiger dan gedacht, we werden namelijk de verkeerde kant opgestuurd. Een lange slechte weg en met heel weinig benzine verder kwamen we op de snelweg terecht. Dit was zeker niet de bedoeling en zijn dan ook dezelfde weg maar teruggereden, onderweg nog wel 2 liter benzine getankt uit de zonnebloemoliefles die ze overal verkopen. Na zelf maar de route te hebben uitgezocht kwamen we uit bij de tombe. Bij de tombe stonden 2 olifanten, 20 krijgers en 2 paarden. Net het terracottaleger. Dit was een dag spoorzoekertje spelen voor gevorderden, want niets stond duidelijk aangegeven en het was voor ons gokken welke richting we in moesten. Een vrouwtjes zou ons wel bij de Khai Dinh tombe brengen. Met een vette omweg (!) en ze wilde daarna nog ook dat we haar geld gaven voor de studie van haar kinderen. Ineens begrepen we niet wat ze bedoelde en Ferry zei dat we op tijd terug moesten zijn in Hué en hij gaf flink gas op de scooter. Achteraf hadden we onze intuïtie moeten volgen en de weg moeten volgen die we van plan waren. Dat had ons zeker de helft van de tijd gescheeld. Die Vietnamezen zijn erg slecht in tijdsbepaling, snelheidsbepaling en afstandbepaling. Nog geen enkele keer hebben ze het goed tegen ons verteld. We hadden de scooter 5 uur gehuurd en moesten maar 3,20 Euro betalen. De busrit naar Hoi An geboekt voor morgen om 12.30 uur.

09 oktober Hue-Hoi An

Gewekt door de zon om 5 uur 's ochtends. Dit kon wel eens een zeer warme dag gaan worden. En dat klopte om 08.30 uur was het al 30 graden. Eerst even inkopen doen voordat we de bus in gaan. Na het inkopen hebben we een uurtje pool gespeeld in de DMZ bar en lekker gegeten. Toen we in het hotel aankwamen moesten we nog even onze review over het hotel op het internet zetten van de receptioniste ha,ha. Aangezien we een beetje kritisch waren begon ze hem toch even te knijpen. Maar over het algemeen waren we redelijk tevreden dus met die review komt het wel goed. Ferry kreeg tevens zijn eerste verjaardagscadeau van de receptioniste van het hotel........ een driedimensionale poster van een luipaard, uuhhhh waar zullen we deze ophangen aan de muur??? Wilja opperde dat de keet misschien wel een optie is. Dan hebben die mannen wat wilds te zien. De busreis duurde redelijk lang. De bus stopt nooit maar het gaat gewoon tergend traag. Zelfs een plaspauze zit er niet in. Een Zweedse vrouw moest erg nodig plassen en vroeg netjes of de chauffeur even wilde stoppen. Hij zei over 3 minuten, dat duurde en duurde en maar niet stoppen . Haar vriendin ging maar even verhaal halen bij de chauffeur. Hij zei over 10 minuten dan, maar nee de chauffeur stopte niet. Toen is de Zweedse naast de chauffeur gaan zitten en stop ,stop, stop, stop gaan roepen. De chauffeur werd het zat en we zijn gestopt, ha,ha. Om 18.00 uur kwamen we drijfnat van de warmte in het hotel in Hoi An aan. We hadden een nette kamer met een heus bad in de badkamer. Na Hanoi hebben we alleen badkamers gehad waar een kraan met douche aan de muur hing. Hiermee moesten midden in de badkamer, tussen de wastafel en toilet, douchen. Dus dan moesten we er voor zorgen dat we of onze kleren in de kamer achterlieten of dat we goed moesten mikken, zodat we na de douche nog droge kleding en dito handdoeken hadden.

11 oktober Hoi An, 33 graden

Die nacht werd Wilja wakker van geritsel en geknaag in de kamer. Muizen???!!! Hmm, misschien door het geluid van airco gaan ze wel weg. Hierdoor werd Ferry wakker en propte zijn oordopjes in zijn oren, omdat hij anders niet kon slapen. Rond half 6 's ochtends was het raak. Wilja hoorde geritsel van een plastic zak en zag op de stoel een muis zitten. Krijg nou wat. Ferry werd direct wakker gemaakt en die zag hem ook zitten. Gewapend met een wandelschoen heeft Wilja de muis weggejaagd en ze zag waar hij heen vluchtte; onderin de muur naast de kast zat een gat van ca. 6 cm. We hebben direct inspectie gehouden van onze voorraad, want kom niet aan ons eten. Hahaha. Alles was er nog en niets was aangevreten. We hebben dit direct bij de receptie gemeld en de lobby-boy (niet de snelste van Vietnam) werd met ons meegestuurd. Geoefend in hints, hebben we hem het gat laten zien en uitgebeeld wat er gebeurd was. De lobby-boy ging weer weg en de receptionist kwam nu kijken. Weer hetzelfde verhaal opgedreund. Hij kwam met 2 voorstellen: ze konden het gat dichten of we konden een andere kamer krijgen. Optie 2 dus! Na een heerlijk ontbijt, dat we trouwens in een ander hotel nuttigden, zijn we verkast naar een andere kamer. Die hebben we ook eerst gecheckt op eventuele gaten en holen en deze heeft geen verlaagd schrootjes plafond. Dat moet goed komen, hoewel er wel een muffe klamme lucht hing. In ieder geval beter dan muizen. Daarna zijn we op onze gehuurde fietsen, via een toeristische route (echt prachtig), naar Cua Dai beach gegaan. Dat is echt een bounty strand. Wit zand, wuivende palmen en een lekkere temperatuur. 's Middags begon het te spetteren, druppelen, regenen en vervolgens te hozen. Gelukkig hadden we al beschutting gezocht. Na wat kledinginkopen regende het wat minder hard en zijn we redelijk droog terug in de oude stad gekomen.

12 oktober Ferry´s verjaardag in Hoi An, 32 gr.

Vandaag was Ferry jarig. Om 4 uur 's ochtend werden we al gewekt door een SMS uit Nederland. Mensen, het is hier 5 uur later dan in Nederland. Dus om elf uur 's avonds sms-en vanuit Nederland is niet heel erg fijn voor ons. Maar goed, Wilja heeft Ferry een dikke kus voor zijn verjaardag gegeven en vervolgens zijn we verder gaan slapen. Op een wat schapperlijkere tijd heeft ze nog voor hem gezongen en toen begon de uitdaging. Wat moest Wilja nou aan Ferry geven? Tijdens het ontbijt kwam het ineens met bakken uit de lucht en we twijfelden wat we moesten gaan doen. Omdat Ferry jarig was, mocht hij beslissen wat we gingen doen. Eerst maar ff kijken of er een dagbus naar Nha Trang zou gaan. Bij een ieniemienie reisbureau/loket hebben we de trein voor 14 oktober naar Nha Trang geboekt en een excursie naar My Son (spreek je uit als: Mie Sang) voor de 13e. De excursie was daar 3 dollar goedkoper dan in het hotel. Uiteindelijk beland iedereen toch in dezelfde bus, dus het is de moeite om rond te vragen hoeveel iets kost. In de Lonely Planet stond een aardige wandelroute door de oude stad, die hebben we dan ook gelopen. In de old town staan prachtige oude huizen die nu als winkel, atelier of restaurant gebruikt worden. Dit deel van Hoi An staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. Sommige huizen kon je ook bezoeken, maar dat had je een old town ticket voor nodig. Die hadden we niet, maar desondanks vonden we het oude centrum erg mooi. We wilden via de Japanse brug naar een ander deel van de old town lopen maar daar mocht je niet overheen als je geen ticket had. Ferry werd hier pislink van, 'We willen alleen naar de andere kant van het water. De brug geloof ik wel!' De poging om via een andere weg het andere gedeelte binnen te komen was ook geen succes. Intussen liep Wilja nog steeds met de grote vraag wat ze nou voor Ferry moest kopen. Een maatpak? Nee. Een nieuwe rugzak (zijn huidige heeft een cola bad gekregen)? Nee. Eindelijk kwam hij met een idee. Hij wil een mooi beeld. Ok, een beeld wordt het. Ferry had 'ergens' in de old town een mooi winkeltje gezien met allerlei beelden. Volgende uitdaging: Ferry's winkeltje zoeken. Na een uur rondlopen in de warmte en vochtigheid zijn we eerst gaan lunchen, dan konden we met nieuwe energie onze zoektocht voortzetten. De eigenaresse van het restaurant had ook een familiezaak die maatwerk kleding maakte. Wilja wilde toch even kijken en uiteindelijk had ze 2 jurken en 1 topje besteld in Thaise zijde. Na onderhandeling over de prijs werden haar maten netjes opgemeten en details gevraagd bijvoorbeeld hoe lang de jurken moesten worden. Het was wel grappig hoe ze dat deden, want de dame die de maten opnam kneep Wilja bijna overal. Armen, benen, billen en ja ook borsten. De volgende middag konden we alles ophalen. Missie Wilja geslaagd, nu nog die van Ferry. Op de terugweg naar het hotel vonden we eindelijk het beoogde winkeltje. Er stond vanalles en we vonden ook wat leuke souvenirtjes voor thuis. Ferry wist nog steeds niet wat hij precies wilde; een waterbuffel, een Chinese krijger of toch wat anders. Uiteindelijk vond hij een mooie miniatuur tempeltje en daarna nog een. Nu werd het kiezen... Dus niet, eentje voor Ferry en eentje voor ons beiden. Ze waren allebei van marmer gemaakt, die van het Marbel Island kwam. Dit eiland lag vlak voor de kust van Hoi An. Al met al was het toch een aardig gewicht bij elkaar en we besloten om het spul maar op te sturen de volgende dag met Wilja's kleding.

13 oktober My Son, 32 graden

's Ochtends werden we om iets over achten opgehaald voor de excursie naar My Son. Na een uurtje was iedereen opgehaald bij de hotels en de gids stelde zich in eerste instantie voor als Michael Jackson. Grappenmaker. Hij bleek eigenlijk Xun te heten, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een uurtje rijden kwamen we bij My Son aan. Dit is een oud tempel complex van de Chams, ook wel het Anchor Wat van Vietnam genoemd. Hier werden de koningen begraven/ gecremeerd en werden offers gebracht. Door de Vietnamoorlog zijn er nog maar 20 gebouwen over van ooit 68. Ook dit staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Die dag kwamen we erachter dat er vrouwelijke en mannelijke offer altaren waren. Weer wat bijgeleerd. Na een uur rondleiding kregen we nog 45 minuten vrije tijd om zelf wat rond te kijken. De terugweg naar de parkeerplaats duurde wat langer dan we verwacht hadden. Op het moment dat we ons afvroegen of we wel het goede pad hadden gekozen, zagen we parkeerplaats door de bomen. Zul je net zien, raken we de weg kwijt in de jungle daar. We zaten net met zijn allen in de bus, na 15 minuten extra gewacht te hebben op een vrouw uit USA die dus wel de weg was kwijtgeraakt, toen het zwaar begon te regenen. Met bakken kwam het uit de lucht. Dat is nog eens geluk hebben (dank je wel voor de geluksnijntjes Lijn!), want in Hoi An aangekomen scheen de zon volop. 's Middag gingen we Wilja's kleding ophalen, dachten we. De top en maar 1 jurk was klaar. Hmmm, wat was er verkeerd gegaan? De donkere jurk zat als gegoten en de top moest nog bij de armen iets wijder gemaakt worden voor Wilja's schouders. Weer die pumpexpress en ROM. Alleen had Wilja ook nog een lichtblauwe jurk besteld, waar was die nou??? Na druk heen en weer gebel met (waarschijnlijk) het atelier, bleek dat er niet genoeg zijde was in de kleur die ze besteld had. Hmmm, wat nu te doen? Andere kleur blauw gekozen en die zou men ook om 18 uur klaar hebben, tegelijk met de top. Dan maar eerst naar het postkantoor om ons pakketje te laten verschepen. Die kleding zou Wilja wel in haar backpack stoppen, zoveel weegt dat niet. Op het postkantoor moesten we 3 formulieren invullen, een adresformulier, paklijst en nog een adresformulier. Eerst zei de postdame dat er geen seamail naar Nederland ging (?). Nederland ligt aan een zee en er gaat geen seamail heen? De transportkosten voor onze doos van 4 kilo zou per airmail op 40 euro uitkomen. Goeie genade! Dat was niet wat we in gedachten hadden. Toen zeiden we dat we gisteren ook al op het postkantoor waren en toen kon het wel per seamail en we lieten haar het lijstje zien wat daar lag. Toen kon het ineens wel en waren de kosten 14 euro, plus $3 voor de doos waar de spullen ingingen. Dat scheelt een hoop. 's Avonds waren we weer naar de winkel gelopen waar we Wilja's jurk en top wilden ophalen. De top was er en paste nu beter. Echter was er nog steeds geen jurk. Of we nog 1 uurtje wilden wachten. Toen zei Ferry:'No, then we only take one dress and the top.'. Grote paniek en de restauranteigenaresse werd er bij gehaald. Of we please, please nog even geduld wilden hebben. Dan zouden ze de jurk in 30 minuten afleveren. Wilja keek voor het acteren nog even moeilijk naar Ferry en we besloten om dan maar ff een hapje te eten en wat te drinken. En ja hoor, keurig binnen het uur was de jurk afgeleverd en kon hij gepast worden. Hij zag er keurig uit en we hebben hem samen met de rest betaald en meegenomen. Terug in het hotel hebben we onze backpacks op orde gebracht en een hagedis de kamer uitgejaagd. Ferry is niet van de huisdieren en wilde koste wat het kost dat beest de gang op hebben. Met een kleding hanger en een lege colafles heeft Fer hem proberen te verjagen. Intussen had Wilja al een ragebol met een lange steel op de gang gevonden en daarmee is de hagedis verder de gang opgejaagd. Nu maar hopen dat het beest niet onder onze deur kan kruipen. Wilja snapt best dat zo'n dier in onze kamer zit, het is er lekker vochtig en klam. Bij het binnenkomen van de kamer ruiken we het al en als we op bed zitten plakken we vast aan het laken. De damp komt zowat door het matras naar boven. Maar ja, voor $ 15 per nacht, incl. ontbijtbuffet moeten we niet te kieskeurig zijn. Morgen nemen we de trein vanaf Danang naar Nha Trang.