23 oktober Cu Chi tunnels, 34 graden

Het eerste wat we doen is onze computer checken of Sharno ons de 'oude'kaart van Saigon heeft gemaild met het weeshuis erop. Ja.... super bedankt hij staat op de mail. Om 08.00 uur moesten we bij het reisbureau zijn om met de bus naar de Cu Chi tunnels te gaan. En inderdaad Leen, daar moesten we nog zo'n 30 minuten bij optellen voordat de bus er was. Het duurtde zo'n 2 uur voor we daar zijn. Eerst wordt er nog een stop gemaakt bij een fabriek waar gehandicapten met de hand souvenirs maken. Ze hebben allemaal prachtige dingen gemaakt maar verkopen deze voor prijzen waar wij niet blij van worden dus er wordt niets gekocht. We rijden daarna langs rubberplantages, deze zijn na de oorlog aangeplant. De omgeving was namelijk tot de grond toe gelijk gemaakt en met Agent Orange besproeid. Ze proberen nu het land weer verbouwingswaardig te maken. De Cu Chi tunnels is een bezienswaardigheid die je niet mag missen in Vietnam. Het is een ongelofelijk gezicht hoe nauw de tunnels zijn waar ze doorheen gingen. Ze waren ook nog perfect gecamoufleerd en de omgeving was voorzien van booby-traps op z'n Vietnamees. Allemaal bamboevallen en zelfgemaakte kuilen met ijzeren nagels erin. Je kan ook nog zelf schieten met een geweer naar keuze, we hebben allebei met een M30 geschoten en dat was gaaf. De tijger die op een grote afstand geraakt moest worden werd maar net gemist. Wilja is daarna een tunnel ingegaan. Erg heldhaftig. Het was er klein en superwarm, zelfs zij moest gebukt door de tunnel lopen. Je had 5 afstanden 20,40,60,80 en 100 meter onder de grond. Wilja heeft de 40 meter afgelegd. Om 15:15 uur waren we terug in de stad. Wilja heeft de gescande oude kaart van Saigon bij de receptie kunnen printen. Ook heeft de receptioniste, Le Quyen heet ze, die kaart vergeleken met de huidige kaart van Saigon. Ze dacht dat op de plaats nu een schooltje staat, maar zeker wist ze het niet. We moeten zeggen, ze was erg begaan met ons en ze heeft druk meegeholpen met zoeken. 's Avonds hadden we ontzettend vieze springrolls gegeten, volgens Wilja hadden ze die tjokvol met tapioca geprakt. We hadden groente springrolls besteld, maar de groente zelf was ver te zoeken. We hebben ze teruggestuurd en vervolgens gewokte clams besteld. Véél beter. De springrolls werden door het personeel smakelijk naar binnen geknabbeld. Achteraf hadden ze de springrolls niet in rekening gebracht, erg netjes van ze.

24 oktober De Grote Zoektocht, 33 graden

Vandaag was het zover, we gingen op zoek naar Wilja's weeshuis. Om 9 uur was onze gids/ vertaler er, Ann, een pittige meid van 24 jaar. Onze receptioniste Quyen legde aan de hand van Wilja's oude foto's en de plattegrond van Saigon wat de bedoeling was. Met de taxi zijn we naar de wijk Phu Nhuan gereden waar het weeshuis lag. An vertelde in de taxi dat ze zenuwachtig was geweest, omdat ze dacht dat we hele belangrijke mensen waren, omdat we een privé-gids hadden. Hahahaha. We zeiden haar dat we 'nice people' waren. Ter hoogte van de Huynh Van Banh (de straat die Ferry en Michiel hadden kunnen achterhalen) zijn we uitgestapt en direct had Ann iemand getackeld en de plattegrond en foto's onder z'n neus geduwd. Na een paar keer dit riedeltje herhaald te hebben, belandden we bij een Katholieke kerk. Daar vertelde een dame dat het weeshuis vroeger een onderdeel van een boeddistische tempel was geweest, vandaar ook de monnik/non op de foto. Goeie genade wat gingen onze harten te keer toen we dat hoorden. We kregen het adres van de betreffende tempel en vervolgden onze weg. In dit deel van de stad was trouwens geen toerist verder te bekennen en Ferry was de enige 'witte' op straat. Voordat we het terrein van de kerk verlieten kreeg hij zelfs nog een dikke knuffel van een jochie. Die had waarschijnlijk nog nooit zo'n lange, witte man gezien. Hahaha!!! We liepen kris kras door de kleine straten van Saigon, waarbij Ann nog een paar keer naar de weg vroeg. Na ongeveer een kwartiertje zoeken, kwamen we bij de goede tempel terecht. Een oude monnik met een stel jonge kinderen (monniken in spé, mini-monks) om zich heen heette ons van harte welkom in het Engels. Terwijl Ann snel uitlegde wat we kwamen doen, keek hij naar Wilja terwijl ze waterige ogen kreeg. Hij vroeg waar we nu woonden en hoe het met ons ging. Vervolgens gebaarde hij dat we verder moesten komen en aan tafel moesten gaan zitten. Ondertussen zorgden de mini-monks voor het licht, ventilatoren en wat water. Afwisselend in het Engels en Vietnamees kwamen we achter een hoop dingen. Hij heeft het weeshuis diverse malen bezocht in de periode dat Wilja in het weeshuis zat. Hij werd gevraagd om de kinderen bezig te houden of met ze te spelen. Het weeshuis was ongeveer 400 meter van de tempel verwijderd. Nu is het weeshuis er niet meer en het is nu een schooltje, te vergelijken met een basisschool in Nederland. De straat die wij hadden klopte niet, maar was wel dicht in de buurt van Huynh Van Banh. Hij wist ook nog wie de directrice was geweest, ook een non. Die was naar Zuid-Californië, USA verhuisd en is helaas in 1995 overleden. De andere non leefde nu in een andere tempel, 20 minuten verderop. Hij ging direct bellen om te controleren of ze daar nog steeds leefde en of wij met haar konden spreken. We konden haar bezoeken in de ochtend, want 's middags zou ze er niet zijn. Hij vertelde dat in de laatste jaren 2 of 3 mensen uit de USA en UK waren geweest die ook op zoek waren geweest naar hun roots. De mini-monks hadden een taxi voor ons geregeld en na wat foto's en een donatie van onze kant zijn we met zijn vieren naar de plek gereden. Van de oude gevel was niets meer terug te vinden, maar Wilja zag wel dat de school hetzelfde huisnummer had als het weeshuis. Omdat het zondag was, waren er geen kinderen en was het dicht. Maar blijkbaar werken monnikenkrachten hier ook goed en voor een monnik werd de poort open gedaan. Na een korte uitleg aan de dame, die direct naar Wilja keek, mochten we even naar binnen om te zien hoe het er nu uit ziet. Alles was vernieuwd en het enige originele van 1975 was het schoolplein. De monnik vertelde ook nog dat er een grote boeddha van 5 meter op het plein stond. Het is niet te beschrijven wat door Wilja heen ging, toen ze samen met de monnik op het oude plein stond. Zowieso voelen we ons allebei erg op ons gemak in deze stad en helemaal niet bedreigd of extra op onze hoede. Wilja probeerde continue haar concentratie er bij te houden om niets te missen van alle informatie die als een tsunami over haar heen kwam. Het bezoek aan deze plek is het ontbrekende puzzelstukje van haar achtergrond en zij is enorm blij dat ze de plek van het weeshuis gevonden heeft. Allebei waren we absoluut niet in de veronderstelling dat het er nog zou staan. In 1978 is het weeshuis 'opgeheven' en is dit schooltje er voor in de plaats gekomen. Op naar de volgende tempel waar de non leefde. Deze tempel stond ook weer in een ieniemienie straatje van Saigon. De nonnen waren op de hoogte van onze komst en we werden (na het uitdoen van onze schoenen) naar de eerste verdieping gebracht. Onder het genot van een kopje jasmijn thee vertelde de non weer een heleboel nieuwe informatie. Wilja's Vietnamese naam (Lam yen Xuan) is in eerste instantie genoemd naar het weeshuis, Lam Ty Ni. De volgende naam is genoemd naar de groep waar ze leefde. En als laatste is Xuan gegeven door de nonnen zelf. Ja, geen wonder dat er bij de officiële instanties geen geboorteregistratie terug te vinden is onder deze naam. Dus wellicht dat Wilja van origine wel héél anders heet??? Maar dit terzijde. Deze non herkende de non op de foto, maar zij kon zich Wilja niet goed herinneren. Dit kwam omdat zij vooral op de administratie werkte. De non op de foto leefde óók nog in Saigon en zij zorgde in het weeshuis voor de kinderen bij het eten, wassen, naar bed gaan etc. Ze gaf ons het adres en de naam van non nummer 2. Na vele bedankjes van onze kant zijn we naar tempel nummer 3 gegaan. Weer spoorzoeken voor gevorderden, want de straatjes lijken op elkaar en dan moeten we ook net de goede richting de straat inlopen. Bij tempel nr. 3 aangekomen leek het terrein zwaar verlaten en het hek zat potdicht. Houden nonnen ook siësta?? Na wat gebrul van onze kant kwam er een dame naar het hek. Na het welbekende riedeltje werd het slot van het hek gehaald en mochten we naar binnen. Schoentjes uit en hup, weer naar boven. Deze non was al 80 jaar en ze had een hoop foto's bij zich, helaas konden ze geen foto's vinden waar zij met de weeskinderen op stond. De non herkende zichzelf op de foto en wist het een en ander te vertellen over 3 andere kindjes op de foto. Helaas weinig over Wilja. Op een gegeven moment kwam de dame die in het weeshuis gewoond had met een verhaal aanzetten over een vrouw die haar zus zocht. Misschien dat het Wilja kon zijn? Ja HALLOOO!! Wilja is wel gek, maar niet achterlijk. Die vrouw zag natuurlijk een wandelend dollar-teken voor zich. Ann vertelde dat ze via DNA-onderzoek konden achterhalen of er een familieband bestond. Daar gaan we dus niet aan beginnen. Wilja had zich al maanden voor deze dag voorgenomen om het weeshuis te zoeken en niet naar familie. Die heeft ze in Nederland wonen. We hebben bedankt voor het voorstel en we zijn kort daarna vertrokken. Als dank hadden we Ann uitgenodigd voor de lunch, zij wist nog wel een leuk goed/niet duur adresje. Terug in het centrum op de Pasteur hebben we heerlijk gelunched en wat nagepraat over de enerverende ochtend.

25 oktober Saigon, 33 graden

Na de enerverende dag van gisteren hebben we vandaag een dagje stad bedacht. 's Ochtends hebben we nog wel even een excursie geboekt naar de Mekongdelta en voor donderdag de bus naar Phnom Penh (Cambodja). Daarna zijn we heerlijk op de markt gaan shoppen. Wilja heeft 2 paar schoenen gekocht en een cadeau voor Mai. Na lekker te hebben gegeten zijn we naar het Presidentieel Paleis gelopen, het was voor een prikkie te bezoeken en dat hebben we dan ook gedaan. Het Paleis was het allerlaatste bolwerk van de Zuid-Vietnamese regering en de Amerikanen.Op 30 april 1975 is het ingenomen door de Vietcong en de onafhankelijkheid van Vietnam was een feit. Na langs de Notre Dame Cathedraal te zijn gegaan, de grootste Katholieke kerk van Saigon, kwam Wilja op het idee om een Dr. Fish massage te nemen, ja van die visjes die aan je lopen te knabbelen. Het was in het begin een vreemd gevoel maar na een aantal minuten begint het een bijzonder aangenaam gevoel te geven. Een beetje kriebelig maar lekker. We zaten daar heerlijk met z'n tweeën met onze benen in een bad met Garra Rufa visjes te genieten met een kopje thee .

26 oktober Mekong delta, 32 graden

Met 9 toeristen en 1 gids vertrokken we rond 8 uur uit Saigon richting de Mekong Delta. Onderweg werd er nog gestopt bij een handicraft factory waar gehandicapten diverse kunstwerken produceerden. We zeiden tegen een Oostenrijks stel dat zij dit de volgende dag ook voor hun kiezen zouden krijgen wanneer zij naar de Cu Chi tunnels gingen. In Ben Tré stapten we op de motorboot de delta op. Na een honingdrankje, vers fruithapje en een optreden van Vietnameesjes gingen we verder per roeiboot de delta door. Een bezoek aan een cocossnoepfabriek en ritje met paard en wagen waren de laatste onderdelen voor de lunch. Met de motorboot voeren we kriskras door de delta om uiteindelijk bij een restaurantje te belanden. De gids mopperde dat we zooooo langzaam liepen. Er is zoveel om ons heen te zien als we door de bush bush lopen en daarbij liepen we gezellig met het Oostenrijkse stel te kletsen. Waarschijnlijk had hij een hele strakke planning voor de excursie.Na de lunch zijn we met z'n zessen (Zweden, Oostenrijk en Nederland), de 3 andere Chinese toeristen wilden niet, hebben we een toertje op de fiets gereden. Ferry voorop met een blikje bier in zijn handen. Andy uit Oostenrijk riep al: 'Hmm, this is weird. A Dutch guide on a bike in the mekong delta.' Waar Wilja aan toevoegde: 'With beer in his hand in Vietnam' Lachen! Rond half 4 waren we terug in Saigon en hebben we met Andy en Dani (AT) geborreld en gegeten, bijzonder gezellig.

27 oktober Saigon, 35 graden

Vandaag hebben we eerst uitgeslapen en zijn na het ontbijt op zoek gegaan naar schoenen voor Ferry. Zijn wandelschoenen zijn nu meer gladde balletschoenen geworden door het vele lopen en klimmen. Het was die dag behoorlijk warmer dan de dag er voor. Vooral Fer had last van de hitte en voelde zich niet helemaal toppie. We denken dat het aan de eieren gelegen heeft van het ontbijt. 's Middags heeft Wilja een pedicure en manicure laten doen en vervolgens waren we elkaar kwijt geraakt op de markt. Terwijl Wilja wachtte op de plek waar ze Ferry voor het laatste zag, was Fer inmiddels naar het hotel gelopen. Lang leve de mobiele telefoon! Fer belde Wilja vanuit het hotel en is haar op gaan halen. Tijdens het avondeten barstte er een enorme moesson los die maar bleef stromen. Morgen pakken we de bus naar Phnom Penh (Cambodja) en zeggen we Vietnam vaarwel. Mensen die Vietnam bezocht hebben vinden of Hanoi het mooist of Saigon. We horen duidelijk bij het Saigonkamp. Ook is de nog de vraag aan Wilja: to be or not be Vietnamese? Zij zegt 'Ja', door o.a.:

• Haar voorkeur voor smerig zoete snoep, bijv. pinda-caramelkoeken, sugarcanes. Fer moet er niets van hebben ;-)
• Ze vindt Banh Xeo heerlijk! Ook niets voor Fer.
• Net als gerechten met rijstpapier, oftewel fröbelen voor gevorderden. Jaaaaa!
• Haar voorliefde voor het continu dragen van hoge hakken. Ann, onze privégids liep op 8 cm hoge hakken.

Het was even wennen in Vietnam, maar het land is werkelijk schitterend. Ondanks dat de logistieke talenten hier af en toe ontbreken. En we kunnen nu binnen 2 minuten de straat oversteken. Hahaha.