15 november en 16 november Koh Lanta, 32 graden

Lekker op het strand genieten, gezellig met de Deense en Duitse toeristen gekletst en van de keuken genoten van Lanta Nice Beach resort. Vreemd genoeg komen er niet veel Nederlanders naar dit hotel en de eigenaar heeft gevraagd om een beetje marketing van onze kant ha,ha. Ferry heeft de eigenaar beloofd om een paar goede reviews te schrijven op het internet.

17 november Van Koh Lanta naar Koh Lipe, 31 graden

Oei,oei dit is weer een dag voor in de boeken. We hadden al een voorgevoel die dag dat het allemaal wel eens anders kon gaan lopen dan we zouden willen. Wilja had die nacht er al heel slecht van geslapen en was misselijk van de zenuwen die dag. Het begint bij het omzetten van de bus die we hadden geboekt van Koh Lanta naar Penang in Maleisië naar de speedboot van Koh Lanta naar Langkawi in Maleisie. De bus zou er zo'n 12 uur overdoen en de speedboot zo'n 4 uur. Ferry had geen zin meer in de hele lange busrit en daarom besloten we het ons deze keer gemakkelijk te maken en de speedboot te nemen. Die ochtend gonsde het geruchten dat de speedboot er langer over zou doen dan de geplande 2 uur van Koh Lanta naar Koh Lipe waar wij bij de Thaise immigratie nog een stempel moesten halen om het land uit te mogen. Het schema zou zijn 13.00 uur vertrek Koh Lanta aankomst 15.00 uur Koh Lipe. Wij hadden via internet een ticket gekocht van Koh Lipe naar Langkawi vertrek 16.30 uur. Dit was volgens de reisbureaus geen probleem. Om 12.00 uur werden we keurig opgehaald van ons hotel. De speedboat lag al klaar met 3 keer 225 cc motoren erachter. Het vertrek daarentegen was om 13.30 uur omdat ze de speedboat zo ontzettend vol stopten met mensen dat het eigenlijk onverantwoord was om nog te vertrekken. Knarsentandend lieten we dit over ons heenkomen. De speedboat ging helemaal niet direct naar Koh Lipe maar via ik weet niet hoeveel eilanden. Dit kon niet goed gaan. We kwamen op Koh Lipe aan om 16.40 uur en onze aansluitende boot was al vertrokken. Op het bounty eiland bij de immigratie is Ferry flink uit zijn slof geschoten tegen het personeel daar. Voor hem voelde dit als een zoveelste truc. Hij had namelijk de kapitein van de speedboat horen bellen naar de haven in Koh Lipe dus ze wisten dat de speedboat later was. Nee, wij moeten op iedereen wachten op Koh Lanta en de boot wacht niet op ons.....Toch werkte deze uitbrander en het immigratiepersoneel verzekerde ons dat wij met hetzelfde ticket de volgende dag konden reizen naar Langkawi. Oef dat kwam goed af, snel hebben we nog ons hotel gecancelled op Langkawi via internet en lekker een restaurant gezocht op het strand en Phad Thai gegeten. Gelukkig hadden we net genoeg Baht voor een eenvoudig hotelletje op het eiland. Wilja verdenkt de Thai ervan dat dit gewoon een marketingstunt is. Gewoon een boot naar Koh Lipe laten vertrekken, zodat mensen voor geen mogelijkheid de aansluiting naar Langkawi kunnen halen. Dus dan is men gedwongen om een nacht op Koh Lipe te verblijven. Waarom laat men niet gewoon de boot in Koh Lanta om 11 uur vertrekken??!! Dat is de vraag van vandaag, en van morgen..

18 november Van Koh Lipe naar Langkawi (Maleisie), 31 graden

's Ochtends waren we al vroeg uit de veren om 'relaxed' te ontbijten, voordat we naar de immigratie zouden gaan. Om 8 uur zou deze open gaan, maar om 5 voor 8 stonden we al voor de poort. Gelukkig konden we direct de formulieren invullen en zijn we vervolgens op het 'verschrikkelijke' Pattaya strand geploft. Om 10 uur werden met de longtailboot naar de speedboot gebracht, die om 10:30 uur zou vertrekken. Dit keer was het een luxere uitvoering dan die we de dag er voor hadden. Dit keer hingen er 4 motoren van 300 cc achter de boot. Hoewel de jongen van de maatschappij ons verzekerde dat we met ons oude ticket met de speedboot mee mochten, zaten we hem toch te knijpen. Dit keer ging het wel goed en we vertrokken om 10:25 uur. Netjes op tijd arriveerden we op Langkawi. Op de boot spraken we een Duitser, hij was uitgezonden door de Universiteit van Bonn, hij stelde voor om een taxi te delen richting Cenang Beach waar ons gereserveerde motel was. Daar aangekomen bleek dat we maar 1 nacht konden blijven ipv 2, omdat ze volgeboekt zaten. De dame opperde om ons naar een ander hotel over te boeken dat van dezelfde eigenaar was. Onze kamer was ook al niet gereed, dus zijn we ter plekke het internet opgegaan om een ander hotel te zoeken. Het vreemde was, dat voor de dag erna wél kamers beschikbaar waren in het motel. Rara?? Dit zeiden we tegen de gozer achter de desk en die toonde in hun eigen boekingssysteem aan Wilja dat ze echt volgeboekt waren. Wilja waarschuwde hem dat ze een risico liepen, om via (minstens) 2 bookingsites kamers aan te bieden. Maar of hij dat begreep, dat betwijfelde ze sterk. Zijn Engels was ook al niet te best. Gelukkig vond Fer een knap hotel in Kuah. Daar konden we direct de kamer in. Tijd voor een paar dagen ontstressen. Pfff, en maar denken dat we op vakantie zijn. Er gebeurt altijd wel wat. Edminda begon zich al zorgen te maken dat we niets beleefden. Hahahaha. Maar goed dat wij een dag speling ingebouwd hadden, want anders hadden we daar mooi gezeten op Koh Lipe met een verlopen toeristenvisum. Fer zei nog wel:'Ik ga noooooooit meer naar Thailand! Die mensen liegen je maar wat voor en iedereen zegt wat ander. Je weet niet meer wie je kunt vertrouwen. In Vietnam wist je gewoon dat ze wat aan je wilden verdienen en daar kwamen ze ook openlijk vooruit. In Thailand gaat het achterbaks.'

19 november Langkawi, 31 graden

Heerlijk uitgeslapen. We waren zelfs zo laat dat het ontbijtbuffet koud was. Ach ja het was prachtig weer buiten dus we zijn lekker gaan wandelen naar Eagle Square. Daar staat werkelijk een enorm mooi beeld van een adelaar. Onderweg zijn we door een park gelopen waar we toekans, andere mooie vogels, en een grote leguaan tegenkwamen. Vanaf de Eagle Square is het niet ver lopen naar Jeti Point. Hier woont niet de verschrikkelijke sneeuwman maar het is een haven van Langkawi. Hier hebben we een aantal ideeën opgedaan om verder te reizen in Maleisië. Op de terugweg zijn we neergeploft op het strand, waar wij overigens de enige waren, en hebben heerlijk gezwommen en gerelaxed.

20 november Langkawi, 31 graden

Vandaag hebben we weer onze favoriete bezigheid van deze vakantie uitgeoefend; rondscheuren op een scooter. Er is zoveel te zien en te doen op dit eiland; tombes (hebben we genoeg gezien in Vietnam, Cambodja, Thailand), zeetripje met snorkelen (gaan we al doen op de Malediven), grot bezoeken (been there), watervallen bezoeken (done that), etc. Jullie zien het al, we raken aardig verwend en we willen niet te veel in herhaling vallen met activiteiten. Daarom hebben we vandaag het Mardi Agrotechnology park bezocht. Hier worden diverse soorten fruit gekweekt en er wordt o.a. onderzocht hoe het fruit het beste gekweekt kan worden. Fer zei al dat hij niet alles ging eten, want dat lust hij allemaal niet. Kadee was onze chauffeur/gids en stelde zich netjes aan iedereen voor. Hij wilden ook weten hoe iedereen heette. Wilja vond dat erg apart en ze vroeg zich af of hij al die namen ging onthouden. Daar kwam ze al gauw achter. Met zijn tienen werden we in een veredeld golfkarretje gezet en de rondtrip begon. Bij de eerste stop riep Kadee vrolijk:'First stop. These are pomelo trees. Let's take a look. Come on Wilja!' Ja, ja, we komen eraan. Deze pomelo's oftewel grapefruits waren wel 3 keer zo groot als die wij bij de Dirk van de Broek altijd zien liggen. En ze waren veel zoeter, jammie. Toen riep Kadee:'Wilja! Come here. Everybody come here.' Hij liet een plant zien die na aanraking automatisch de blaadjes sloot. Die hadden wij al in Thailand bij de Kwai rivier gezien. Na wat uitleg, gingen we verder richting de starfruit bomen, carambola's. Bij deze stop riep Kadee weer enthousiast:'Next stop. These are starfruit trees. Let's take a look. Come on Wilja!' 'Yes, I'm coming.', riep ze, maar blijkbaar ging ze net ff wat te traag naar zijn zin. Hij bleef maar roepen:'Come on Wilja! This way!' 'Ja Wilja' riep Fer bijdehand,'kom op!!' 'Ben ik vandaag continu de lul hier??!!', vroeg ze zich af. Ferry opperde nog dat het was dat Kadee alleen Wilja's naam onthouden had. Bij deze stop ontpopte Kadee zich tot een ware fotograaf en hij maakte van ieder stel een leuke 'trucage' foto. Daarna volgden nog de jacked fruit, oftewel de doerian, papaya, ananas en gele watermeloen. Telkens was het 'Come on Wilja, take a look at this!' Maar we moeten toegeven, Kadee deed het vol enthousiasme en we hebben nog nooit iemand zo gepassioneerd over bananen horen praten. Na ons bezoek vonden we dat we een pauze op het strand verdiend hadden, maar we moesten ook tanken.. Het tankstation op de route was dicht, dus besloot Fer verder te rijden. In de bermen en op de weg kwamen we op diverse plaatsen apen tegen. Op Koh Lanta hadden we ze ook al in het wild gespot. Ferry remde al af, maar Wilja zei dat hij niet te langzaam moest rijden want ze had geen zin in een aap aan haar stengel (lees: enkel). Na een mislukte poging om op het Tanjung Rhu strand in het noorden te liggen, omdat de lucht ineens erg donker werd, zijn we op het strand van Cenang beland. Dit ligt in het westen van het eiland en het was hier schitterend weer. Aan het eind van de dag hebben we nog wat boodschappen gedaan. Na ruim 2,5 maand reizen begint e.e.a. op te raken. Wilja was op zoek naar crème en deo. Wat blijkt nou hier in dit gekke Azië??!! Overal stoppen ze hier 'Whitner' in, zelfs in de deo. Ja je oksels mochten eens bruin worden. What the f***! Reizen we 20.000 km over land door Azië om wit te zijn?? Dacht het niet. Pfff, de uitdaging is gezet. Gelukkig was deo zonder Whitner nog het gemakkelijkst te vinden. De uitdaging van de crème staat nog steeds. Morgen gaan we verder richting Penang.