20 december Dubai en inscheping op de Costa Luminosa, 32 graden

De reis naar Dubai ging wonderlijk snel. Dat mag ook wel, want het was maar een klein stukje van een uurtje vliegen. Voor dat kippestukje hadden ze een Boeing 777 ingezet waarvan ook maar een kwart was gevuld. Misschien nog wel minder. Na de noodzakelijke paspoortcontrole (die behoorlijk traag was), hadden we snel onze rugzakken en pakten we een taxi naar het hotel. Een ongelooflijke lul de behanger stond achter de receptie. Die gunde ons geen blik waardig en vond ons blijkbaar meer lastig dan gewenst. We waren doodop en zijn na een pizzaatje direct gaan maffen. Maandag hebben we na het ontbijt geprobeerd ons te oriënteren waar we waren. Na tevergeefs bij 2 supermarkten een plattegrond te krijgen heeft een man van een reisbureau ons de weggewezen waar de cruise terminal was, hij zei '10 minuten met de taxi'. Hmmm dat kunnen dan we ook wel zelf lopen, dachten we. We kunnen toch pas om 20:00 uur inschepen, dus tijd zat. Algauw hadden we een terminal in het vizier, maar we zagen geen enkele mogelijkheid om daar te komen. Toch maar een taxi dan. De taxichauffeur vertelde dat je alleen per taxi of bus bij de terminal kon komen. De oude terminal, die wij ook gezien hadden, was buiten werking gesteld. Het had ons nog zeker 4 km gekost om vanaf daar tot aan de huidige terminal te komen. Hij had ons een tip gegeven waar we goed en goedkoop konden eten. Het bleek een Indaas restaurant te zijn waar de medewerkers van de haven ook aten, want wij waren de enige toeristen daar en met als gevolg weer een ware attractie in die hut. Hahaha! Na de lunch hebben we ons tegen een muurtje in het zonnetje gezet om daar de tijd te doden tot de inscheping. Ferry ging na een uurtje of wat toch eens peilen hoe het zat bij de cruise terminal. Voor de Costa desk zat een security check waar je ook je bagage door een scan moest doen. Lekker handig. Hij was nog onder invloed van de pillen en hij heeft dan ook weer wat stampij lopen maken. Een dame was zo vriendelijk om voor ons te informeren bij Costa. We konden al om 3 uur inchecken! Helemaal top en triomfantelijk liep hij naar Wilja om het nieuws te brengen. De temperatuur was al aardig gestegen om 2 uur besloten toch maar weer te verkassen naar de terminal. Voor het eerst hoorden we Nederlands om ons heen. Huh? Wat? Welk? Dat willen we helemaal niet horen! Nadat we onze rugzakken hadden afgegeven voor transport naar de boot, ploften we buiten in de schaduw neer. Er stonden om half 3 al mensen te wachten om in te checken. Gekkenhuis! We hadden het idee gevat om gewoon een uurtje te wachten en dan eens te zien hoe druk het zou zijn bij de check-in balie. Toevallig zat naast ons een stel uit Nederland dat precies hetzelfde idee gevat had, Conny en Ronald. En inderdaad, na 40 minuten keek Wilja binnen hoe de vlag ervoor stond en de rij was weg. Dus zijn we met zijn vieren in een sneltreinvaart ingecheckt. Daarna konden we ook direct de boot op. Het buffet was ook al geopend, dus we hoefden niet bang te zijn dat we honger zouden lijden. Pas om 8 uur konden we onze hut in, dus die tijd hebben we gebruikt om te kletsen, eten, drinken en het schip te verkennen. Het is een flink schip en dat hebben we gemerkt. Het heeft een lengte van 293 meter en heeft een passagierscapaciteit van 2826.

21 december Dubai, 30 graden

Vandaag hebben we eerst lekker uitgeslapen. Dat wil zeggen, Ferry was eerder wakker en at al om half 8. Vervolgens hebben we samen ontbeten om 9 uur. Tijdens het ontbijt hebben we de highlights van de steden doorgenomen die de boot tijdens deze reis aandoet. We hadden al van diverse kanten tips gekregen om géén excursies bij Costa zelf te boeken, want je kon gemakkelijk op eigen houtje zelf het e.e.a. regelen. We hadden al een aardig idee wat we wilden zien, dus na het ontbijt hebben we ons verzekerd van een plekje in de eerste zitting van het diner om vervolgens op het zonnedek neer te ploffen. Daar zijn we eigenlijk niet meer vanaf gekomen, behalve om wat te eten. Hahaha. Op een gegeven moment kwam een Nederlands stel naast ons liggen, waarbij de man al zei dat hij niet naast Wilja durfde te liggen omdat die te bruin was. Voor de rest van de dag hebben we daar gezellig mee gekletst. Om 4 uur hadden we de verplichte emergency drill, dus zo braaf als we waren stonden we op het betreffende musterstation met onze reddingsvestjes aan te luisteren hoe het werkte etc. In 5 talen! Achter Wilja stond een Italiaan en die had het na 10 minuten ook al bekeken, maar toen waren ze nog niet eens begonnen met de uitleg. Ferry die lette ook al niet meer op, want die liep te ouwehoeren met een stel Nederlanders en een man uit Zuid-Afrika. Na de drill kwamen we Conny en Ronald bij de liften weer tegen en hebben we elkaars hut bekeken. Zij hadden een hut met balkon en wij hadden er eentje zonder en we waren benieuwd of de hutten nou zoveel met elkaar verschilden. Niet dus. We hebben nog een drankje gedaan op de verjaardag van Ronald en spraken af om de volgende dag samen Muscat in te gaan. Na het diner hebben we wat op het schip rondgewandeld en in het casino gekeken. Vannacht was een sloot Chinezen binnengevlogen, want we zagen er al een paar in het casino aan de Blackjack-tafels zitten. We hebben ook een stukje van de theatershow gezien, maar we zijn na 10 minuten weggegaan. We vielen zowat in slaap.

22 december Muscat, 27 graden

Vanochtend hebben we met Conny en Ronald ontbeten. Dat wil zeggen, Wilja heeft met ze gegeten terwijl Ferry voor de gezelligheid een kopje thee dronk. We waren om 8 uur de haven van Muscat binnen gevaren en om 7 uur was Ferry al bij het ontbijt te vinden. Het bleek drukker dan dat hij verwachtte, maar dat kwam omdat er een hoop mensen een excursie geboekt hadden die al vroeg van de boot moesten vertrekken. Dus hij heeft ook een flink bord mee naar de hut gesmokkeld, de broodjes vervolgens gesmeerd en in zijn rugzak gestopt. Vanaf de boot werden we met busjes naar de havenpoort gereden, want men wilde niet dat er cruisepassagiers in de haven vrij rondliepen. Vanaf de haven werden we al direct door een sloot taxichauffeurs besprongen. Wilja en Conny leken zich aardig vrij te lopen van de chauffeurs, maar de mannen waren aan de beurt. Zij hebben ook onderhandelt met Galifa om voor 15 euro binnen het uur ons naar de nationale moskee te brengen en terug naar het paleis van de Sultan. Het zou een kwartiertje rijden zijn naar de moskee, dus berekend als Ferry is vond hij dat wel een mooie prijs. De moskee was schitterend . In eerste instantie waren we een beetje teleurgesteld, maar dat kwam omdat we dachten dat we in de gebedsruimte waren terwijl we eigenlijk in een 'ontvangstzaaltje' stonden. De gebedsruimte was erg mooi met grote kroonluchters en één monster kroonluchter. Dat was echt een joekel van een gevaarte. Op de terugweg reed Kalifa ineens naar het Hyatt hotel, dat was een mooi hotel dat we echt van binnen moesten zien. Huh? Wat? Welk? We zeiden al dat we naar het paleis van de Sultan wilden, maar luisteren ho maar. 'Nou, dat krijgt hij nog wel op zijn bord. Die is straks aan de beurt.', zei Ferry. Bij het paleis zeiden we dat het mooi was geweest en dat we verder geen gebruik van zijn diensten wilden maken. Maar voor 20 Euro zou hij ons ook nog droppen bij de souk van Muscat. Oké, best. Om het paleis waren ook forten in de bergen gebouwd. Dat waren net zandkastelen die je normaal met een schep en emmertje op het strand maakt. Op naar de souk, maar bij het uitstappen uit de taxi begon het gedonder. Conny, Ronald en Wilja stonden al buiten en Ferry gaf Galifa 20 euro, zoals afgesproken. Galifa uit zijn dak, want volgens hem moesten we hem 20 euro per stel betalen. Zucht. Ferry en Ronald hebben 10 minuten lopen bakeleien met hem. Tussen neus en lippen door had Ronald bij Wilja gepeild of ik nog 10 euro had, want Wilja was de enige die Euro's had! Conny en Ronald hadden alleen 28 US$ en Dirhams. Uiteindelijk hadden de mannen besloten om het op 30 euro te houden voor 4 personen. Een mooi bedrag voor 2,5 uur taxien. Eerst zijn we op een terras geploft om wat te drinken en te eten. Daarna zijn we door de souk gelopen, waar alle winkels hetzelfde verkochten. T-shirts, pashmina's, meuk en rommel. Via de kustweg zijn we op ons gemak richting de haven gelopen. In zee hebben we nog wat exotische vissen gespot en joekels van een zeeëgels. De rest van de middag zijn we in de zon geploft. We hebben ook nog even gecheckt of we kleding konden laten strijken. Maar er was alleen een professional strijkgevaarte en geen los strijkijzer. Dan maar niet, want Wilja durfde haar op maat gemaakte jurken van Thaise zijde niet in zo'n gevaarte te laten persen. Ze heeft de jurken toen maar onder de koffer en backpack gelegd in de hoop zo wat kreukels eruit te persen, want die avond was de dresscode Gala. Dat was erg grappig, want iedereen blijkbaar zijn eigen interpretatie van gala. De meesten waren in pak met stropdas en hier en daar zaten mannen in smoking. In de souk hebben we voor Ferry en Ronald nog een poging gedaan om een strikje te scoren, maar de kledingwinkels die er waren verkochten het soort kleding dat eerder geschikt was voor een buikdanseres. Dus Ferry heeft het maar bij de Hugo Boss (not!) stropdas gehouden die hij in KL had gekocht. Er was een stel waarvan de man een polo aan had en zijn vrouw sloeg bijna achterover. Zij wist niet dat het een gala-diner was. Lekker bijdehand. Verder hebben we een hoop jurken gezien die als gordijn niet zou misstaan. Na het eten zijn we naar de hut van Conny en Ronald gegaan voor een foto. Want zij waren benieuwd hoe wij eruit zouden zien en v.v. Ze hadden de 2e zitting en moesten nog eten. Met hun hebben we nog een drankje in de bar gedaan voordat zij aan tafel gingen en wij nog een rondje deden over het schip. Dat was meer: mensen bekijken en commentaar leveren. Gala in een tijgervelletje? Die dame had het niet helemaal begrepen.

23 december Fujairah, 27 graden

Na het ontbijt hebben we de shuttlebus naar Fujairah genomen. Bij de Lulumarkt werden we afgezet, waar we besprongen werden door een berg taxichauffeurs. We hadden gelezen dat de stad zelf niet veel bijzonders voorstelde qua historische of interessante trekpleisters. Gelukkig wisten we wel waar we ongeveer waren en we besloten om maar richting het strand en de souk te lopen. Dat was ongeveer 3 kilometer lopen, maar het was mooi weer en we waren er weer even 'uit'. De souk zelf was niet heel bijzonder, veel jurken en meuk. De vissouk vonden we allebei veel leuker, we dachten dat we in Azië een aardig beeld hadden gekregen wat er te koop was. Nou, hier hadden ze weer andere soorten vis, waaronder ook haaien. Bij de opstapplaats van de shuttlebus zagen we Conny en Ronald weer. Die kwamen net aan met een taxi en begonnen net aan hun wandelronde. Terug op de boot hebben we onze zwembroek weer aantrokken (ja we weten het, het zijn zware tijden) en hebben we geluncht op het zonnedek bij Corrie en Jan die we de eerste dag ontmoet hebben. Voor de rest hebben we weinig uitgespookt dan lekker ouwehoeren in de zon en bier drinken. 's Avonds was het Arabische avond, maar die verkleedpartij hebben we aan ons voorbij laten gaan. Achteraf hebben dat meer mensen gedacht, want er waren weinig mensen die verkleed waren. Toen we na het eten uit het restaurant wilden lopen, kwam onze ober nog naar ons toe met de vraag of we de Arabische dansers niet wilden zien, want die zouden ook nog komen. Wilja verontschuldigde ons en zei dat ze zich niet zo lekker voelde. Dat was niet eens gelogen, want ze had stevige koppijn. Ze heeft direct wat genomen en om half 9 lag ze al te pitten. Ferry heeft het niet veel langer uitgehouden, want bij hem ging ook het kaarsje uit.

24 december Abu Dhabi, 27 graden

Doordat we de avond er voor heel vroeg erin lagen waren we allebei al om 7 uur wakker i.p.v. alleen Ferry. We hadden met Conny en Ronald afgesproken om samen met een taxi de stad in te gaan. Ronald had een paar cashes op internet opgezocht, waarvan er eentje aan de boulevard moest liggen. Dus we zijn eerst aan het Geocashen geslagen. Dat was wel geinig om weer eens te doen, 2 jaar sinds de laatste keer. Daarna zijn we naar Al Maktoum street gelopen. Het lijkt op de kaart maar zoooooo'n klein stukje, maar de kaart gaf de schaal niet aan dus het was nog wel even zoeken wanneer we een afslag moesten hebben. In deze straat stonden een taijin, wierookpot, parfumfles, theepot, fort en kanon van enorme afmetingen. Daarna wilden we het bekende fort, Al Hosn Fort, bezoeken. Helaas pindakaas. Het terrein waar het fort stond werd gerenoveerd, met als gevolg dat we alleen de toren ervan konden zien. Daarna hebben we een 'ladytaxi' genomen naar de marina. Daar hebben we eerst wat gegeten, waarna Ronald de Skytower in is gegaan en hebben we met zijn drietjes een rondje gelopen over de marina die uitzicht gaf over de skyline van de stad. Als laatste oefening van de dag zijn we naar het 7-sterren hotel Emirates Palace gelopen. Net als het Burj Al Arab hotel in Dubai kom je hier ook niet binnen zonder een reservering van een kamer of high tea. Maar, toegegeven, het was een erg chique de friemel hotel. Terug op het schip hebben we nog een drankje met z'n vieren gedaan op het zonnedek, hoewel de zon al bezig was om onder te gaan. Voor het diner deed Ferry nog even zijn ogen dicht. Todat er om 17:55 uur omgeroepen werd of ene meneer Thomas uit hut hutsefluts vriendelijk doch zéééér dringend zich wilde melden bij de guest desk. We zouden om 18:00 uur uitvaren naar Bahrein en waarschijnlijk miste men nog 1 passagier. Hahaha. Alleen Ferry werd er niet vrolijk van. 'Ja hallo, kan ik niet even pitten hier?! Dikke pech voor die Thomas, moet hij maar op tijd komen hoor.' Wilja opperde nog dat hij zich als meneer Thomas kon melden, dan konden wij tenminste vertrekken. Het kerstdiner was echt buitensporig ( het leek wel of je 10 gangen kreeg ) maar het was wel heel lekker en de Italianen maken er toch altijd een feest van. Ondanks het supermooie weer kregen we tijdens het eten toch een kerstgevoel.

25 december Bahrain, 25 graden

Eerste kerstdag in korte broek rondlopen, een hele rare gewaarwording. In eerste instantie hadden we het plan gevat om naar het Formule 1 circuit van Bahrein te gaan. Maar dat kostte algauw 100 US$ pp en het was ongeveer een uur rijden vanaf de haven. Hmmm, dan maar de stad in. We besloten Conny en Ronald op te zoeken om te peilen wat zij gingen doen. Bij het ontbijtbuffet zaten ze nog te eten, want zij eten wat later dan het belachelijke tijdstip van 7 uur. We besloten bij de bar af te spreken om dan gezamelijk met de taxi de stad in te gaan. Eerst ging de trip naar de nationale moskee. Daar kregen we allemaal, behalve Ferry want was goed bedekt, een jurk aan en Conny en Wilja moesten ook nog een hoofddoek om. In de moskee werden door een vrijwilliger rondgeleid. We moeten toegeven dat hij kort en bondig en interessant vertelde. Niet alleen over de moskee zelf, maar ook over de Islam zelf. In de gebedsruimte zong hij zelfs het standaard gebed vol devotie hardop en dat galmde aardig door de hut. Moslims moeten een stuk of 5 keer bidden, maar dat duurt maximaal maar 5 minuten en ze hoeven niet altijd daar voor naar een moskee. Daarna wilden we eigenlijk naar de central market, maar we werden bij een andere mall afgezet. Hmmm. Wat was hier misgegaan? Maar goed, Conny wilde nog een vestje voor het gala kopen en Ronald zocht nog een overhemd en een strikkie. Nadat we die gescoord hadden, was het tijd voor pauze en een drankje. Toen werd er vergaderd over wat we zouden gaan doen. Volgens de serveerster was het fort van Bahrein niet zover en zag je het vanaf de weg liggen. Ok, op naar het fort. Na een kwartier lopen zagen we nog geen fort en na bij de security van een hotel geïnformeerd te hebben hadden we de verkeerde afslag genomen. Oké, taxi!! Met de taxi hebben een fotoshoot gedaan bij het fort en we zijn daarna terug naar het schip gegaan. Voor het diner hebben we een drankje met z'n vieren gedaan in de bar. Die avond aten we met Conny en Ronald in het kader van Kerstmis. Normaal gesproken zaten zij bij de 2e zitting, maar als wij met hun 'drufden' te eten, dan zouden zij zich opofferen om in de 1e zitting te eten. Hahaha. Die avond was het een Tot ziens galadiner, waar aan het eind van het diner de bediening en keukenploeg aan de gasten voorgesteld werden. Zoals het de Italianen betaamt, werd dat met veel bombarie, muziek en vuurwerk gedaan. Het gaf de avond wel een sfeertje, dat moesten we toegeven. Na het diner hebben we nog een klein rondje over het schip gelopen. Daarna is Ferry direct naar de hut gegaan, want die was doodop en al behoorlijk zenuwachtig voor de vlucht. Wilja is nog even met Conny en Ronald mee naar hun hut gelopen om de foto's van die avond uit te wisselen.

26 december Dubai, 28 graden

Deze ochtend werden we wakker op volle zee. We zouden pas om 13:00 uur in Dubai aankomen, dus het was om 8 uur erg rustig bij het ontbijt. Na wat proviand ingeslagen te hebben voor de dag van vertrek zijn we bij Corrie en Jan op het zonnedek neergeploft. Die lagen al lekker in het zonnetje. In tegenstelling tot Bahrein was het nu heerlijk op het dek en het was ook behoorlijk warm. Eigenlijk zouden we naar een hele belangrijk bijeenkomst moeten over het wel en wee van het ontschepen de volgende dag. Daar hadden we geen zin in, want we wisten al genoeg. Corrie en Jan waren wel geweest en die vertelden niets nieuws. Wij wilden onze eigen bagage meenemen ipv buiten de hut zetten etc. Want dan moeten we 's morgens vroeg om 5:15 uur onze bagage gaan zoeken in het bagagedepot. Mooi niet. Die rugzakken sjouwen we al 4 maanden mee, dus dat ene stukkie kan er ook nog wel bij. Ferry is nog speciaal naar de guestdesk gelopen om extra te checken hoe het zat. Al vertrokken we nu met onze bagage, dan vonden ze het nog goed. Ehhhh, we zitten nu nog midden op zee... Lekker dan. Om 13:00 uur waren we in Dubai en met Conny en Ronald zijn we naar het 7-sterren hotel Burj Al Arab geweest om het van buiten te bekijken. Alleen met een reservering kom je erin en zij hadden die voor woensdag. Dus dan maken ze foto's van binnen, ook voor ons een beetje. Daarna zijn we langs het Jumeirah hotel naar het strand gelopen en hebben we daar wat foto's gemaakt. Op de kaart leek het palmen eiland The Palm dichtbij. Maar het was met de taxi toch zeker 15 tot 20 minuten rijden. Dat alles zo ver van elkaar afligt is gewoon niet af te lezen op de kaart. Schijtkaart. Met de monorail zijn we weer terug naar het vaste land gegaan. Ferry was vandaag sowieso slecht aanspreekbaar door zijn zenuwen, dus hij wilde niet al te veel zien. Dubai loopt ook niet weg. Conny en Ronald vonden het 100% meevallen hoe zenuwachtig hij was. Op het schip heeft Wilja nog een drankje met ze gedaan en meteen hebben ze foto's van elkaar uitgewisseld. Ferry was rechtstreeks naar de hut gegaan om te pittten. Die avond aten we weer gezelig met zijn viertjes, in het kader van afscheid. Conny was al een paar dagen snotverkouden (van de airco), dus dan kon zij ook op tijd naar bed. Alle dagen rolden zijn pas rond 22:45 uur van tafel. Nou dat hadden wij nooit klaargespeeld, dan lagen we al bij het voorgerecht met onze neus op het bord te snurken. Bij de liften hebben we afscheid genomen, want we wilden hen niet aandoen om 5:15 uur uit bed te laten komen. Daarna moesten we onze rekening nog regelen en ons paspoort terughalen. Gelukkig was het nog niet zo druk en hadden we dat binnen 10 minuten gefiskt. Nu nog de backpacks inpakken... Wonder boven wonder was dat supersnel klaar. Zoveel hadden we nou ook niet mee, aangezien we 4 maanden rondgereisd hebben, en om 21:00 uur lag Ferry al lekker te snurken. Wilja heeft het dagboek nog bijgewerkt en heeft gecontroleerd of we alle benodigde papieren bij elkaar hadden. Dat moet je niet aan Ferry overlaten, aangezien hij suf van de pillen is. Morgen gaan we om 4:50 uur uit de veren om ons vliegtuig terug naar Schiphol in de kou en sneeuw te pakken. Snifferdesnif. Foto's van de Malediven en de cruise volgen nog!