31 juli 32 graden

Vandaag wilden we ons busticket voor Petra ophalen, pinnen en checken waar het hotel lag waar we zouden slapen als we uit Petra terugkwamen. Makkelijker gedacht dan gedaan. We lieten ons bij de Jett bus droppen door een taxi, na het nodige ge-emmer dat we meer dinars moesten betalen dan er afgesproken was natuurlijk. Btw, voor Martina, 1 dinar is ongeveer 1,25 Euro. De tickets waren betaald en toen waren Ferry en Wilja blut, op 3 dinar na. Ok, nu maar ff een ATM scoren. Dat was niet moeilijk, echter om er eentje te vinden die een ING-pas geld geeft, is een ware uitdaging. Bij de 2e ATM hebben na 2 pogingen (ING-pas daarna mastercard geprobeerd) maar de Visa kaart erin gejast en die gaf wel geld. Zo, nu waren we ff uit de brand geholpen. Tijdens de wandeling terug naar het hotel hebben we het nog een keertje bij een ATM geprobeerd. Nada. Nu begonnen we echt te twijfel aan onze kaarten. Terug in het hotel lazen we op Internet vele verhalen over ATM´s die geen geld gaven in Jordanië. De ING bevestigde tevens dat onze kaarten geautoriseerd waren om in het buitenland te pinnen. ´s Middags nog 2 ATM´s geprobeerd en eindelijk bij de Ahli bank kregen we toch nog geld. Een hele opluchting, want je zou maar op de 3e vakantiedag erachter komen dat je pinpas het niet doet. 's Avonds heeft Nuur onze receptionist ons geholpen met het diner. De avond ervoor had Ferry hem kip met rijst zien eten en daar had hij wel trek in. Nuur belde met een restaurant dat 2 deuren verder zat om te vragen of ze ook take away hadden. Helaas, ze hadden alleen buffet. Ja dat kenden we, want de avond ervoor zaten we ook in een tentje en die hadden ook alleen buffet voor 15 JD pp. Uiteindelijk zijn we toen ergens anders beland waar we Egyptische pizza, Fateer, gegeten hebben. Ok, plan B. Nuur zou ons meenemen naar een restaurant waar je vóór half 8 al eten kon afhalen. Nou, volgens ons wist heel Amman dat, want het was een drukte van jewelste en we waren weer een serieuze attractie daar. Maar voor 5 JD kregen we een hele kip mee, met een bak rijst waar je met zijn vieren wel van kon eten. Nadat we verschikkelijk te veel betaald hadden voor 4 sinaasappels in de souk hebben we afscheid van Nuur genomen en onze weg naar het hotel voortgezet.

Naar Petra 1 augustus, 34 graden

04.15 uur: de Imam schreeuwt weer van alles door die toeter. De zon komt op. De Ramadan mag van ons wel over zijn ha,ha. Niet heel veel later moeten we toch opstaan, want we worden om 06.00 uur verwacht bij het Jett-bussation. Gelukkig kregen we snel een taxi te pakken en waren we op tijd bij de bus. De Arabische stiptheid was vandaag aanwezig en met een 1/3 gevulde bus vertrokken we naar Petra via de King's Highway. Het is echt een dorre desert waar je doorheen rijdt. Na 3 uur aangekomen bij het visitor's centre. We besloten naar ons hotel te gaan om bij te komen van de busrit zodat we morgen fris en fit naar Petra konden gaan. Het Rocky Mountain hotel is van Jane, een Nieuw-Zeelandse die kennelijk wel heel erg verdwaald is. Onze kamer heeft het mooiste uitzicht van Jordanie inclusief privé balkon, echt geweldig. Het hotel heeft een bedoeienentent als dakterras. Ferry heeft met zijn blauwe ogen heel lief aan de medewerker gevraagd of hij onze koude kip en rijst op wilde warmen. Tuurlijk, op één voorwaarde: Ferry doet de afwas. No problem. Verder hebben we de dag doorgebracht met luieren, lezen en genieten van het schitterende uitzicht. En het mooiste van alles was dat de koffie en thee gratis was. Blijer kan je Ferry niet maken.

Petra 2 en 3 augustus, 35 graden

Om kwart voor 7 zaten we netjes aan het Jordaanse ontbijt compleet met hummus, lebanese (vergelijkbaar met zure room), zaatar (kruidenmengsel, olijfolie en dadels. Oh ja, er was ook nog brood, maar dat leek meer op een groot uitgevallen shoarmabroodje. Om 8 uur hadden we de pendeldienst van het hotel en liepen we even later Petra in. Beiden vol nieuwsgierigheid, want we hebben er zoveel over gehoord en ook gezien op TV (niet alleen in de Indiana Jones films hoor) en nu zouden we het dan met eigen ogen aanschouwen. Er zijn 2 routes om Petra binnen te lopen, via de Siq (en kloof met 200 meter hoge wanden) of via de Wadi Muthlim route. Die dag kozen we voor de Siq, deze is 1,2 km lang en je loopt zo nu en dan aangenaam in de schaduw. De Siq bracht ons direct voor de Treasury, de bekendste trekpleister van Petra. We hadden geluk dat we er vroeg waren en dat het laagseizoen is, zodat we op sommige plekken foto's konden maken waar geen enkele toerist op staat. Daarna kozen we de hiking trail naar de High place of Sacrifice en vervolgens naar Petra City centre. In de korte tijd dat we binnen waren wilde men ons al op een paard, kameel of ezel hebben. We hebben een ezel gezien die 2 keer uitgleed en bijna door zijn hoeven ging, dus ons wantrouwen werd alleen maar groter. Hup gaan met die kadetten dus. Na een uur klimmen, pauzeren en klimmen kwamen we boven om na een pauze de trail te vervolgen via een met stapeltjes stenen gemarkeerd pad naar beneden. Onderweg hebben we ook weer de nodige bedoeïen van ons afgeschud die ons wat wilden slijten. Er was zelfs een meisje die het pad met haar beentje blokkeerde en voor 1 JD mochten we er voorbij. Eerst Ferry, die 3 keer 'no' moest zeggen en daarna was Wilja aan de beurt. Die was bij de 1e 'No' van Ferry al wanhopig geworden. Ok, de eerste was een duidelijke, kordate 'No'. Blijkbaar een selectief gehoor, want het meisje zei weer ´one dinar´. Wilja´s tweede ´No´ was zo overduidelijk dat het door de kloof galmde en het meisje kreeg op haar donder van moeders. Beneden aangekomen liepen via enkele tombes dwars door de vallei in een drooggevallen rivier, met de zon bovenop je pan en 35 graden. Natuurlijk zagen we hier geen enkele toerist, maar we waren al zo lang onderweg dat we op gegeven moment ons begonnen af te vragen of we wel goed liepen. Uiteindelijk kwamen we bij het museum uit waar ook een restaurant met terras was. De eerste 3 kwartier zijn we niet van het terras afgekomen. Zo moe waren we. Vol goede moed hebben we de klim met 800 treden (we hebben ze niet geteld) gewaagd naar het Monastery. Het grootste uitgehouwen bouwwerk van Petra. Na ontelbare keren gestopt te zijn en zelfs te worden aangemoedigd door andere toeristen, zoals: 'kom op jullie zijn nog fit en jong' en 'nog 20 minuten en dan zijn jullie er'. Maar het was meer dan de moeite waard. Wilja is zelfs nog naar het viewpoint 'the end of the world' gelopen, terwijl Ferry het wel weer gesneden vond en zich in de schaduw plantte. Nu nog terug en dat bleek toch moeilijker en langer dan gedacht. Jane van het hotel zou ons om 5 uur ophalen bij de entree maar dat was voor ons onhaalbaar. Uitgeput zijn we bij een restaurant iets gaan eten en hebben we de taxi naar het hotel genomen. Het was echt een prachtige dag bij een van de zeven wereldwonderen. Even voor de statistieken, we hebben nergens ter wereld op een dag zoveel gedronken. Nu is het 20.45 uur en de kaars is uit.

De volgende dag stonden we weer fris en fruitig om half 7 klaar voor het ontbijt, maar er was nog helemaal niemand. Ook in de lobby was het nog verdacht donker. 'Zouden ze ons vergeten zijn', vroeg Ferry zich af, want die had al wel weer honger gekregen. Gestresst kwam Jane ineens uit haar kamer gerend, 'Sorry, sorry, my alarm didn't go.' en tegelijkertijd maakte ze de staf ook wakker. Met gemeend schuldgevoel maakte ze ontbijt voor ons klaar, terwijl het personeel er zwaar van langs kreeg. Die waren de hele nacht opgebleven, omdat ze mochten eten en drinken. Dan was het toch wel weer zwaar als om half 7 het ontbijt klaar moesten staan. Jane zei dat we ons niet hoefden te haasten voor de drop-off naar Petra van 8 uur, take your time. Die ochtend hebben we de Wadi Muthlim trail gelopen, die natuurlijk door geen enkele andere toerist ook werd gedaan op dat moment. Deze route loopt via een drooggevallen rivierbedding de rotsen in. We moesten veel omhoog klauteren en ons weer naar beneden laten zakken. Op sommige plaatsen was de doorgang nog minder dan een meter breed, maar het was wel een fantastische tocht om te doen. Bij de Royal tombes kwamen we uit, waar Wilja na een korte pauze in haar eentje de Colonnaded street nog bezocht. Ferry was helemaal uitgeteld en was niet meer vooruit te branden. Waarschijnlijk is hij de dag net iets over zijn eigen grenzen gegaan met wandelen en die bleef lekker een uurtje in de schaduw zitten. De bedoeïen geven hun ezels wel aparte namen; 'taxi' of 'ferrari'. 'Hé miss, do you want a taxi/ferrari. It has airconditioning.' Grappenmakers. Daarna hebben we nog een klein uurtje gerelaxed in het hotel, een hapje gegeten om vervolgens om 4 uur bij het busstation te zijn om ons aan te melden voor de bus terug naar Amman. 2 Jappen vonden Ferry zijn vlaggetjes op zijn backpack helemaal geweldig en we raakten gezellig met ze aan de praat. Ook kwamen we de New Yorkse weer tegen, die we op de heenreis al gesproken hadden. Moe en bezweet zijn we om half 9 het hotel in gerold om er vervolgens een goede nacht te maken.

Regeldag 4 augustus, 32 graden

Doordat het Ramadan is, is Ferry erg bezorgd dat hij geen eten krijgt. Het valt namelijk niet mee om iets lekkers te pakken te krijgen. Ook moesten we nog geld hebben, dus zijn we naar de Taj Mall gegaan. Alles zat nog potdicht, vanwege de Ramadan, maar gelukkig deed de ATM van de Ahli Bank het wel. Verder hebben we flink geshopt in de supermarkt. Ze hebben er zelfs Edam kaas en een bruin brood! Jammie. 's Middag hebben we ons online ingecheckt en konden we nog een paar mooie plaatsen in het vliegtuig reserveren. De rest van de dag hebben we onze rugzakken en backpack uitgemest, om er zeker van te zijn dat er geen rare dingen in zitten als we morgen het vliegtuig naar Doha (Qatar) pakken.