Reisdag 8 augustus, van 41 naar 33 graden

Strak om half 7 zaten we aan het ontbijt, zodat we met gemak om half 8 onze taxi naar het vliegveld te pakken hadden. We merken toch dat we in een arabisch land zitten. Dit keer vliegen we met Qatar Airways, en alleen voor die maatschappij daar hebben ze een berg incheckbalies, daar word je gewoon eng van. Maar er bij vermelden bij welke balie wij onze baggage konden afgooien en een boardingpass konden krijgen, dat was nog een hele uitdaging. Hadden we eindelijk een balie gevonden en dan probeerde de medewerker ons ergens anders heen te sturen, omdat we al ingecheckt waren. Ja hallo, wat dacht je er van?! We gaan niet nog een rondje door die mega hal banjeren. Na een beetje aandringen printte hij toch onze boardingpassen en vroeg ons wat er in de tassen zat. Die had werkelijk nog nooit van zijn leven een flightbag gezien? Maar goed, ze werden netjes gelabeld en mochten mee. Daarna hadden we nog een uurtje de tijd om onze overtollige Rials te wisselen en ons te verbazen wat mensen allemaal niet kochten op een vliegveld. De vlucht zelf was prima en door wat extra turbulentie kwamen we ietsje vertraagd aan op Colombo. Nadat de piloot 'Cabin crew take your seats for landing' had geroepen, bleven we zeker nog een half uur in de lucht hangen. Kon hij de landingsbaan niet vinden ofzo? Sinds 1 januari 2012 moet je een goedgekeurd ETA formulier hebben om Sri Lanka in te mogen, kost je ongeveer 20 Euro p.p. Met ons goede gedrag stonden we bij de immigratie met onze paspoorten én goedgekeurde formulieren. Nou de kerel keek niet eens naar de formulieren en binnen 2 minuten hadden we een sticker en een stempel in ons paspoort staan. En Wilja zich maar zorgen maken hoe we konden aantonen dat we genoeg 'middelen' hadden om ons verblijf in het land te bekostigen, want dat stond op het formulier. Niets van dat. Ook best. Via de duty free shops (met koelkasten en wasmachines! moet niet gekker worden), konden we onze bagage gaan zoeken. Waarschijnlijk gaat dit ook op de lokale snelheid, want we moesten naar verhouding behoorlijk lang wachten totdat de bagage van het vliegtuig op de band lag. Oké, oké, ander land, andere cultuur. Adem in, adem uit en doe een aanslag op je geduld. Na wat Rupies gescoord te hebben, was het tijd voor een taxi. Het hotel had ons een indicatie gegeven hoeveel een taxi zou kosten, tussen de 1700 en 2000 Rupies (voor Martina is dat: tussen 10 en 13 Euro). Via een speciale taxibalie kon je opgeven waar je heen wilde en zij gaven dan een prijs: 1580 Rupies. Hmm, niet slecht. We kregen netjes een printje van het tarief, zodat er geen verwarring kan ontstaan over de prijs. En nu? Komt daar een heuse Taxi-dispatcher aanzetten, die ons op sleeptouw neemt naar de taxi's. Adem in, adem uit. Dit keer is de taxi een minibus, die we voor ons alleen hadden. De chauffeur kende het hotel niet, maar gelukkig hadden we het telefoonnummer bij ons, dus hij belde met het hotel voor wat aanwijzingen. Ok, prima dachten we. Heeft die Punjab nog geen 200 meter gereden en hij begon al in zeer gebrekkig, onverstaanbaar, Indiaas Engels over dat hij 200 Rupies meer wilde hebben als tip en dat hij ons door het hele land kon rijden etc. Oké, oppassen jongen, want ons humeur stond op code 'rood' en dan kan je maar beter niet direct om fooien bedelen. In Negombo wilde hij ons ook nog wijs maken dat hij bij het goede hotel stond, 'Look, look, Hotel Villa Extra.' Ja, die is lekker! Er stond duidelijk 'Silva Hotel'. Hoe moeilijk moet dit zijn? Bij navraag bij een tuktuk-mannetje, bleek dat hij er al voorbij was gereden. Tijdens de rit had Ferry gelukkig al 1600 rupies gepakt en drukte dat bij aankomst bij het hotel in Punjab zijn handen. Geen discussie, bedankt voor de rit. Hahaha, je had zijn gezicht moeten zien. In het hotel werden we vriendelijk welkom geheten en konden we even lekker bijkomen van de reis onder het genot van een heus bakkie Ceylon thee en een heerlijke Lion Bier (625 ml?). De eigenaresse van het hotel (Tihvi) kwam er ook nog gezellig bij zitten met haar twee 'kindjes', in de hoedanigheid van 2 albino konijntjes van 2 maanden oud. Wilja was verkocht. Tihvi was benieuwd naar onze verhalen en plannen en ze vertelde ook hoe zij vanuit Duitsland hier beland was. Ze ziet er trouwens ontzettend uit als een local, daar niet van, maar zo merk je wel dat de westerse standaard om de hoek komt kijken in dit hotelletje van 5 kamers.

Negombo, 9 augustus 31 graden

Die nacht heerlijk geslapen en omdat we de enige gasten die nacht in het hotel waren, was het ontbijt om half 9. Is prima, want het tijdsverschil met Doha is 2,5 uur en zo konden we rustig aan het plaatselijke ritme wennen. Toch vreemd dat het tijdsverschil niet op het hele uur gaat maar met een half uur. 's Ochtends hebben we onze plannen met Tihvi besproken en zij kon voor 8 dagen een auto met chauffeur voor ons regelen die ons zou rijden naar de plekken die wij graag wilden zien. Ook gaf ze behoorlijk wat tips hoe en wat er allemaal te zien en te doen was. Dus, over 2 dagen hebben we een auto met privé-chauffeur voor 8 dagen lang. Na een paar dagen strand, zullen we dan terug naar Negombo gaan om in ditzelfde hotel de laatste nachtjes door te brengen. Na dit geregeld te hebben, zijn we naar buiten gegaan en hebben we een heerlijke strandwandeling gemaakt. Langs de straten is Ferry een ware attractie, er zijn heel weinig toeristen in Negombo (toch een van de bekendste badplaatsen van Sri Lanka) en met die witte huid valt hij lekker op. Je kijkt trouwens je ogen uit op de straten, het is echt Little-India. In de middag lekker gelunched bij Ammehula (grappige naam!), de haai was goed te doen.

Negombo, 10 augustus 31 graden

's Ochtends hebben we ons in een tuktuk naar de vismarkt van Negombo laten brengen. Wat een spektakel! De vismarkt zelf was niet heel groot, maar we moesten goed uitkijken waar we liepen omdat het overal glibberig en modderig was van het visvocht en water. De hele tijd dachten we:'Oh, hier wil ik zooooo NIET onderuit gaan.' Af en toe was de lucht niet te harden en liepen we door onze mond te ademen, anders zouden we echt van onze graat gaan. Vergelijk het met een volle GFT bak op een lekker warme zomerse dag. Blèh. Het leuke van deze markt is dat die direct aan het strand gelegen is, waardoor de visvangst vanaf het strand direct op de markt verhandeld wordt. Heel veel netten zijn op het strand uitgespreid waar men vis te drogen heeft gelegd. Daar maken de vogels handig gebruik van. We werden zelfs nog uitgenodigd om te helpen bij het legen van de visnetten. Toch maar niet, deze keer. Negombo heeft nog een heus Hollands fort dat nu gebruikt wordt als gevangenis. Voor de poort stonden een hoop mensen met voedsel, waarschijnlijk om aan een familielid te geven die daar gevangen zat. Die ochtend kregen we onze eerste tropische regenbui op ons hoofd, die duurde nog geen 5 minuten. Eigenlijk wel lekker verfrissend. ´s Middags hadden we een massage geboekt bij een Ayuveda. Lekker een half uurtje de schouders, nek en rug laten ontspannen, voor 900 SR p.p ( 6 Euro) . Dat is toch geen geld en je hebt gratis een pick up en drop off bij je hotel. Dat de rug in Sri Lanka een stuk lager zit dan in Nederland weten we nu ook!! Ongeveer ten hoogte van je enkels... Verder hebben we met Tihvi de rondreis nog een keertje doorgenomen. Ze had alles netjes uitgeprint (die middag hadden we weer een stroomstoring) en gaf ons nog wat nuttige tips voor onderweg.

Anuradhapura, 11 augustus

Na het ontbijt was onze privé-chauffeur, Garmini, netjes op de afgesproken tijd bij het hotel. Na afscheid genomen te hebben van Tihvi en haar dochter Nelo gingen we op pad. Het was toch wel 4 uur rijden naar Anarahdapura, dus we gingen op tijd weg. Onderweg zagen we diverse landschappen aan ons voorbij trekken; kokosnotenplantages, hutten van palmbladeren, hele oude Tata's, sawa's, etc. Garmini vertelde ronduit over Sri Lanka en was nieuwsgierig naar ons. Voor ons was het wel even wennen om een chauffeur te hebben, want Garmini vertelde wat we allemaal gingen doen etc. Ehhh, wij zijn degene die betalen én dus bepalen. Na de lunch vertelde Ferry wat onze plannen waren en zonder protest ging hij akkoord. We moeten wel toegeven dat hij wel goede ideeën heeft, maar uiteindelijk zijn wij toch degenen die besluiten wat we gaan doen. Eerlijk gezegd heeft Anuradhapura niet zo'n diepe indruk op ons gemaakt. Het mag wel de voormalige hoofdstad van Sri Lanka zijn en op de Unesco werelderfgoed staan, maar qua conserveren van de overblijfsels daar moeten ze nog een boel werk aan verzetten. Ze hebben niet eens een goede plattegrond van de oude stad. Of zijn wij nou zo verwend geworden door wat we allemaal gezien hebben, bijv. Petra of de Verboden Stad in Beijing? In Anuradhapura hebben ze wel een van de grootste stupa's ter wereld, 1700 jaar oud en is toch wel heel mooi! De overheid heeft trouwens bepaald dat een toerist 25$ p.p moet betalen, terwijl de resten verspreid zijn over de stad en er is dus geen enkele controle of je wel betaald hebt. Dit schrijven we maar op de kostenpost 'liefdadigheid'. Zelfs bij de Sri Maha Bohdi, een heilige boom waar vele boedhisten offers brengen en bidden, moesten wij als toerist 200 SR p.p betalen. Wilja mocht op het nippertje het gebied betreden van de suppost met haar afritsbroek (de pijpen zaten in de andere tas) . Deze vrouwelijke support had een paar rukken aan haar broek gegeven, zodat Wilja's knieën netjes bedekt waren. De broekband hing ergens bij haar billen, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij vertrek wilden ze ook nog geld hebben voor het bewaren van onze schoenen! Voor Ferry was dat de druppel en heeft beide paar schoenen meegenomen en is met een noodgang van het gebied afgelopen. Oké, we waren klaar met deze stad en wilden dan ook in Sigiriya overnachten om 's ochtends de beroemde Lions Rock te beklimmen. De weg naar Sigiriya was op veel plekken in onderhoud, grote gaten in de weg die in Nederland ondenkbaar zijn. Bij het hotel aangekomen hebben we eerst de kamer geïnspecteerd (Yes sir, we only have one room left. Echt niet!) en hebben hem goedgekeurd.

12 augustus Sirigiya en Dambulla, 32 graden

Dit zou weer een dag worden om niet te vergeten. Laten we beginnen met de chauffeur: hij is door ons van zijn gebruikelijke schema afgeweken en is daar helemaal van in de war. 's Morgens lekker gegeten en om 09.00 uur de Lion Rock beklommen. Garmini wilde nog wel even kwijt dat hij het maar een vreemd schema vond en dat hij dit niet zo zou doen. Ferry zei je kan beter om 09.00 uur de Rock beklimmen dan om 11.00 uur. Het was een prachtige klim met als beloning de fresco's halverwege de rots en de resten van een oud paleis op de rots. Het heeft wel iets van de Macchu Picchu in Peru. De terugklim was wat uitdagender. Het was behoorlijk warm geworden en dan zijn er ook nog van die vreselijke toeristen die doodleuk uitgebreid foto's gaan staan maken als een hele sliert mensen achter ze staan op een ontzettend smalle trap met een enorme afgrond eronder. Ferry heeft al hoogtevrees en als hij verplicht moet staan wachten, dan wordt het daar niet beter op. Gevolg: mopper de mopper. Wilja had daar een hele goede remedie voor: 'Please, keep moving!!! Thank you...' Waarachtig werkte het wel. Hahahaha! Daarna naar Dambulla, de Cave temples. Dit was ook wel een vervelend klimmetje in de warmte, maar ook dit was van een absolute schoonheid. Deze tempels waren in de grotten gehakt met grote liggende boedha's, kleinere boedha's en prachtige muur- en plafondschilderingen. Na deze 2 mooie bezienswaardigheden heerlijk een hapje gegeten in een restaurant met 5 bedienden terwijl wij de enige gasten waren! Bij het restaurant nog even snel een Cobra gespot. Volgens Garmini was deze gewend aan mensen, ja,ja. We besloten de weg naar Kandy te nemen en met het toch al niet heel snel werkende verkeer zou dit zeker 1,5 uur duren. Garmini besloot ons na 20 minuten in een houtbewerkingsbedrijf te droppen. Ach, dachten we nou ja we gaan wel even kijken. Na natuurlijk niets gekocht te hebben gingen we weer verder. De volgende stop was een Batik fabriek. Ook leuk, even fotograferen en na niets gekocht te hebben weer weg. Toen Garmini na 5 minuten rijden ons bij een specerijenfabriek wilde droppen was de maat vol voor Wilja, nu naar Kandy aub. De reis duurde inmiddels meer dan 2 uur door al die gein en we moesten nog een hotel zoeken en het liefst een beetje redelijk ivm het verblijf voor 3 nachten. 1e hotel: fully booked, 2e hotel fully booked, 3e hotel fully booked. Garmini vertelde ons dat dit vaker voorkomt in Kandy maar dat hij normaal altijd een kamer vastlegt, maar omdat we hem in de war hebben gemaakt (tsja, hoe moeilijk is het om even te schakelen) heeft hij niets geboekt. Daar wordt Ferry heel vervelend van. Dus Garmini maakte zijn welgemeende excusus, maar we hebben geen kamer. De eigenaresse van het 3e hotel had nog een vriendin die had nog een kamer, maar dat was niet makkelijk te vinden. Bij een heel mooi landhuis in het oerwoud aangekomen. Jawel een kamer voor een redelijke prijs inclusief welkomstcake en thee en Wifi, nou dat viel niet tegen. Komt Garmini naar Ferry toe: 'Problem sir, I cannot stay here, because they have no drivers accommodation. Would you please give me 500 SR, then I will stay in another hotel'. No way dacht Wilja. Alle onkosten zouden gedekt zijn voor de chauffeur: eten, drinken, overnachting en bezinegeld. Dus waarom zou hij dan nog een 500 SR nodig hebben? Het is geen wereldsbedrag, maar het gaat om het principe. Die avond hebben we een heuse Srilankaanse maaltijd verorberd in het guesthouse. De eigenaresse had de maaltijd zelf gemaakt en had diverse kleine gerechtjes neergezet. Heerlijk was het. We zagen er blijkbaar moe en hongerig uit, want er stond voor een weeshuis op tafel. Dat eerste klopte zeker, maar dat laatste viel mee. We hadden lang niet alles op. Na het eten nog even op de veranda gezeten met allerlei oerwoudgeluiden om ons heen. Dat kan wel kloppen, want we zitten met ons guesthouse vol in de bush bush. Vanavond maar een lekker nachtje slapen om de batterij op te laden.