Koh Lanta en Langkawi

15 november en 16 november Koh Lanta, 32 graden

Lekker op het strand genieten, gezellig met de Deense en Duitse toeristen gekletst en van de keuken genoten van Lanta Nice Beach resort. Vreemd genoeg komen er niet veel Nederlanders naar dit hotel en de eigenaar heeft gevraagd om een beetje marketing van onze kant ha,ha. Ferry heeft de eigenaar beloofd om een paar goede reviews te schrijven op het internet.

17 november Van Koh Lanta naar Koh Lipe, 31 graden

Oei,oei dit is weer een dag voor in de boeken. We hadden al een voorgevoel die dag dat het allemaal wel eens anders kon gaan lopen dan we zouden willen. Wilja had die nacht er al heel slecht van geslapen en was misselijk van de zenuwen die dag. Het begint bij het omzetten van de bus die we hadden geboekt van Koh Lanta naar Penang in Maleisië naar de speedboot van Koh Lanta naar Langkawi in Maleisie. De bus zou er zo'n 12 uur overdoen en de speedboot zo'n 4 uur. Ferry had geen zin meer in de hele lange busrit en daarom besloten we het ons deze keer gemakkelijk te maken en de speedboot te nemen. Die ochtend gonsde het geruchten dat de speedboot er langer over zou doen dan de geplande 2 uur van Koh Lanta naar Koh Lipe waar wij bij de Thaise immigratie nog een stempel moesten halen om het land uit te mogen. Het schema zou zijn 13.00 uur vertrek Koh Lanta aankomst 15.00 uur Koh Lipe. Wij hadden via internet een ticket gekocht van Koh Lipe naar Langkawi vertrek 16.30 uur. Dit was volgens de reisbureaus geen probleem. Om 12.00 uur werden we keurig opgehaald van ons hotel. De speedboat lag al klaar met 3 keer 225 cc motoren erachter. Het vertrek daarentegen was om 13.30 uur omdat ze de speedboat zo ontzettend vol stopten met mensen dat het eigenlijk onverantwoord was om nog te vertrekken. Knarsentandend lieten we dit over ons heenkomen. De speedboat ging helemaal niet direct naar Koh Lipe maar via ik weet niet hoeveel eilanden. Dit kon niet goed gaan. We kwamen op Koh Lipe aan om 16.40 uur en onze aansluitende boot was al vertrokken. Op het bounty eiland bij de immigratie is Ferry flink uit zijn slof geschoten tegen het personeel daar. Voor hem voelde dit als een zoveelste truc. Hij had namelijk de kapitein van de speedboat horen bellen naar de haven in Koh Lipe dus ze wisten dat de speedboat later was. Nee, wij moeten op iedereen wachten op Koh Lanta en de boot wacht niet op ons.....Toch werkte deze uitbrander en het immigratiepersoneel verzekerde ons dat wij met hetzelfde ticket de volgende dag konden reizen naar Langkawi. Oef dat kwam goed af, snel hebben we nog ons hotel gecancelled op Langkawi via internet en lekker een restaurant gezocht op het strand en Phad Thai gegeten. Gelukkig hadden we net genoeg Baht voor een eenvoudig hotelletje op het eiland. Wilja verdenkt de Thai ervan dat dit gewoon een marketingstunt is. Gewoon een boot naar Koh Lipe laten vertrekken, zodat mensen voor geen mogelijkheid de aansluiting naar Langkawi kunnen halen. Dus dan is men gedwongen om een nacht op Koh Lipe te verblijven. Waarom laat men niet gewoon de boot in Koh Lanta om 11 uur vertrekken??!! Dat is de vraag van vandaag, en van morgen..

18 november Van Koh Lipe naar Langkawi (Maleisie), 31 graden

's Ochtends waren we al vroeg uit de veren om 'relaxed' te ontbijten, voordat we naar de immigratie zouden gaan. Om 8 uur zou deze open gaan, maar om 5 voor 8 stonden we al voor de poort. Gelukkig konden we direct de formulieren invullen en zijn we vervolgens op het 'verschrikkelijke' Pattaya strand geploft. Om 10 uur werden met de longtailboot naar de speedboot gebracht, die om 10:30 uur zou vertrekken. Dit keer was het een luxere uitvoering dan die we de dag er voor hadden. Dit keer hingen er 4 motoren van 300 cc achter de boot. Hoewel de jongen van de maatschappij ons verzekerde dat we met ons oude ticket met de speedboot mee mochten, zaten we hem toch te knijpen. Dit keer ging het wel goed en we vertrokken om 10:25 uur. Netjes op tijd arriveerden we op Langkawi. Op de boot spraken we een Duitser, hij was uitgezonden door de Universiteit van Bonn, hij stelde voor om een taxi te delen richting Cenang Beach waar ons gereserveerde motel was. Daar aangekomen bleek dat we maar 1 nacht konden blijven ipv 2, omdat ze volgeboekt zaten. De dame opperde om ons naar een ander hotel over te boeken dat van dezelfde eigenaar was. Onze kamer was ook al niet gereed, dus zijn we ter plekke het internet opgegaan om een ander hotel te zoeken. Het vreemde was, dat voor de dag erna wél kamers beschikbaar waren in het motel. Rara?? Dit zeiden we tegen de gozer achter de desk en die toonde in hun eigen boekingssysteem aan Wilja dat ze echt volgeboekt waren. Wilja waarschuwde hem dat ze een risico liepen, om via (minstens) 2 bookingsites kamers aan te bieden. Maar of hij dat begreep, dat betwijfelde ze sterk. Zijn Engels was ook al niet te best. Gelukkig vond Fer een knap hotel in Kuah. Daar konden we direct de kamer in. Tijd voor een paar dagen ontstressen. Pfff, en maar denken dat we op vakantie zijn. Er gebeurt altijd wel wat. Edminda begon zich al zorgen te maken dat we niets beleefden. Hahahaha. Maar goed dat wij een dag speling ingebouwd hadden, want anders hadden we daar mooi gezeten op Koh Lipe met een verlopen toeristenvisum. Fer zei nog wel:'Ik ga noooooooit meer naar Thailand! Die mensen liegen je maar wat voor en iedereen zegt wat ander. Je weet niet meer wie je kunt vertrouwen. In Vietnam wist je gewoon dat ze wat aan je wilden verdienen en daar kwamen ze ook openlijk vooruit. In Thailand gaat het achterbaks.'

19 november Langkawi, 31 graden

Heerlijk uitgeslapen. We waren zelfs zo laat dat het ontbijtbuffet koud was. Ach ja het was prachtig weer buiten dus we zijn lekker gaan wandelen naar Eagle Square. Daar staat werkelijk een enorm mooi beeld van een adelaar. Onderweg zijn we door een park gelopen waar we toekans, andere mooie vogels, en een grote leguaan tegenkwamen. Vanaf de Eagle Square is het niet ver lopen naar Jeti Point. Hier woont niet de verschrikkelijke sneeuwman maar het is een haven van Langkawi. Hier hebben we een aantal ideeën opgedaan om verder te reizen in Maleisië. Op de terugweg zijn we neergeploft op het strand, waar wij overigens de enige waren, en hebben heerlijk gezwommen en gerelaxed.

20 november Langkawi, 31 graden

Vandaag hebben we weer onze favoriete bezigheid van deze vakantie uitgeoefend; rondscheuren op een scooter. Er is zoveel te zien en te doen op dit eiland; tombes (hebben we genoeg gezien in Vietnam, Cambodja, Thailand), zeetripje met snorkelen (gaan we al doen op de Malediven), grot bezoeken (been there), watervallen bezoeken (done that), etc. Jullie zien het al, we raken aardig verwend en we willen niet te veel in herhaling vallen met activiteiten. Daarom hebben we vandaag het Mardi Agrotechnology park bezocht. Hier worden diverse soorten fruit gekweekt en er wordt o.a. onderzocht hoe het fruit het beste gekweekt kan worden. Fer zei al dat hij niet alles ging eten, want dat lust hij allemaal niet. Kadee was onze chauffeur/gids en stelde zich netjes aan iedereen voor. Hij wilden ook weten hoe iedereen heette. Wilja vond dat erg apart en ze vroeg zich af of hij al die namen ging onthouden. Daar kwam ze al gauw achter. Met zijn tienen werden we in een veredeld golfkarretje gezet en de rondtrip begon. Bij de eerste stop riep Kadee vrolijk:'First stop. These are pomelo trees. Let's take a look. Come on Wilja!' Ja, ja, we komen eraan. Deze pomelo's oftewel grapefruits waren wel 3 keer zo groot als die wij bij de Dirk van de Broek altijd zien liggen. En ze waren veel zoeter, jammie. Toen riep Kadee:'Wilja! Come here. Everybody come here.' Hij liet een plant zien die na aanraking automatisch de blaadjes sloot. Die hadden wij al in Thailand bij de Kwai rivier gezien. Na wat uitleg, gingen we verder richting de starfruit bomen, carambola's. Bij deze stop riep Kadee weer enthousiast:'Next stop. These are starfruit trees. Let's take a look. Come on Wilja!' 'Yes, I'm coming.', riep ze, maar blijkbaar ging ze net ff wat te traag naar zijn zin. Hij bleef maar roepen:'Come on Wilja! This way!' 'Ja Wilja' riep Fer bijdehand,'kom op!!' 'Ben ik vandaag continu de lul hier??!!', vroeg ze zich af. Ferry opperde nog dat het was dat Kadee alleen Wilja's naam onthouden had. Bij deze stop ontpopte Kadee zich tot een ware fotograaf en hij maakte van ieder stel een leuke 'trucage' foto. Daarna volgden nog de jacked fruit, oftewel de doerian, papaya, ananas en gele watermeloen. Telkens was het 'Come on Wilja, take a look at this!' Maar we moeten toegeven, Kadee deed het vol enthousiasme en we hebben nog nooit iemand zo gepassioneerd over bananen horen praten. Na ons bezoek vonden we dat we een pauze op het strand verdiend hadden, maar we moesten ook tanken.. Het tankstation op de route was dicht, dus besloot Fer verder te rijden. In de bermen en op de weg kwamen we op diverse plaatsen apen tegen. Op Koh Lanta hadden we ze ook al in het wild gespot. Ferry remde al af, maar Wilja zei dat hij niet te langzaam moest rijden want ze had geen zin in een aap aan haar stengel (lees: enkel). Na een mislukte poging om op het Tanjung Rhu strand in het noorden te liggen, omdat de lucht ineens erg donker werd, zijn we op het strand van Cenang beland. Dit ligt in het westen van het eiland en het was hier schitterend weer. Aan het eind van de dag hebben we nog wat boodschappen gedaan. Na ruim 2,5 maand reizen begint e.e.a. op te raken. Wilja was op zoek naar crème en deo. Wat blijkt nou hier in dit gekke Azië??!! Overal stoppen ze hier 'Whitner' in, zelfs in de deo. Ja je oksels mochten eens bruin worden. What the f***! Reizen we 20.000 km over land door Azië om wit te zijn?? Dacht het niet. Pfff, de uitdaging is gezet. Gelukkig was deo zonder Whitner nog het gemakkelijkst te vinden. De uitdaging van de crème staat nog steeds. Morgen gaan we verder richting Penang.

Thailand

5 en 6 november Bangkok, 29 graden

Vrijdagochtend wilden we het rustig aan doen en hebben we eerst een stuk gewandeld in het centrum van Bangkok. Bij het Santichaiprakan park zagen we de zandzakken bij de rivier liggen om een algehele overstroming van het park te voorkomen. Ons plan om langs de rivier te wandelen was ook niet mogelijk vanwege de hoge waterstand. Dan maar door de straat. Op een gegeven moment wisten we niet meer welke kant we op moesten en werden we aangesproken door een man die vroeg waar we heen wilden. Eigenlijk nergens in het bijzonder, maar hij meldde dat het koninklijk paleis die ochtend dicht was en pas 's middags weer open was. Een regelrechte leugen bleek achteraf. Maar goed, dat was ons plan toch al niet. Hij gaf wat suggesties waar we wel heen konden en zei dat vandaag de overheid de tuktuk rijders gratis een vergoeding gaf voor hun benzine. Leugen nummer 2, bleek weer achteraf. Maar goed tot zover nog niets aan de hand en voor 10 Bath werden we prinsheerlijk vervoerd naar een 2-tal pagodes. Daarna stopte de chauffeur bij het TAT (Touristic Association Thailand), waar we ideeën voor onze verdere reis opdeden. Na wat heen en weer gepraat met de medewerker daar, hebben we voor een redelijke prijs het vervoer naar Koh Phi Phi, Koh Lanta en Maleisië geregeld. Daarna werd het pas echt feest, want we werden nog gedropt bij de gebruikelijke jewel- en fashionstores. Daar hadden we eigenlijk al wel genoeg van gezien en daarom hebben we alleen een paar kleine cadeautjes gekocht. Halverwege de middag hebben we een korte, gratis Thaise massage in het hotel genomen. Die zat bij de kamerprijs inbegrepen. Hier kun je je op elke straathoek laten masseren, met olie laten insmeren, pedicure, manicure en ook Dr. Fish is aanwezig.

De volgende dag wilden we vol goede moed het Royal Palace bezoeken. Op de weg er naar toe wist een dame ons te vertellen dat het ´s ochtends alleen voor de Thai zelf geopend was en voor de toeristen pas ´s middags. Weer niet waar, bleek achteraf. Ze zei dat we evt. een boottocht van een uur konden maken en dat we bij een pier bij het paleis konden worden gedropt. Met een tuktuk reden we naar de betreffende pier en stapten in. Pas in de longtailpboot realiseerde Fer zich pas hoeveel we voor de tocht betaald hadden. Oké, we hebben dus het moment gehad waarop we NIET scherp waren en blindelings de woorden van een ander geloofden. Vooraf aan deze reis hebben we tegen elkaar gezegd dat we best een keer afgezet worden of wat dan ook. Nou, dat hebben we nu dus gehad. De boottocht was er niet minder leuk om daar niet van. Maar achteraf was het paleis gewoon open. Ons moment van onoplettendheid heeft ons 900 Bath pp gekost. Daarna hebben we het Paleis en Wat Prha (met de grootst liggende Boeddha die we ooit gezien hebben). Daarna waren we bekaf en hebben we onze excursie naar o.a. de River Kwai een dag verzet. We gaan nu maandag ipv zondag. Dan plannen we echt een rustdag in.

7 en 8 november, Rustdag en River Kwai, 29 graden.

Zondag rustdag! En dat hebben we gedaan. We hebben wat rondgewandeld in de stad en hebben de hotels op Koh Phi Phi en Koh Lanta gemaild om te checken of onze reserveringen bekend waren. We hadden toch onze twijfels of het wel goed zou gaan. Fer is naar 2 reisbureaus gelopen om te checken hoe de spoorwegen er voor stonden. Beiden zeiden dat de treinen weer goed naar het zuiden reden, gelukkig maar.

Maandag 8 november ging de wekker om 6 uur, omdat we nog wilden ontbijten voordat we om 7:15 uur opgehaald werden voor de excursie naar o.a. de River Kwai. Ja, ja, dat heet dan vakantie. Hahaha. Om 7:25 uur stond de minibus voor de deur. Het was nog zeker 2 uur rijden naar Kanchanaburi, lees River Kwai. Dit was trouwens het eerste voertuig waarvan de kilometerteller het deed. Bij al die andere busjes, tuktuks en scooters bleef de naald stug op 0 staan. Eerst bezochten we het war cemetary waar de gevangenen begraven liggen die gestorven zijn tijdens de bouw van de River Kwai. Hier lagen 1.800 Nederlanders begraven. Daarna kon je nog het museum bezoeken voordat je naar de River Kwai brug liep. Wij hebben tijdens deze reis al zoveel oorlogsvoorwerpen gezien, dat we het museum wel gesneden vonden en we zijn op ons gemak naar én over de brug gelopen. Onze groep bestond uit 12 personen en samen met 2 Russinnen (Tania en Olga) waren we de enigen die ook nog een olifantenrit en een vlottentocht gingen doen. Dit stond na de River Kwai brug op het programma. Via een torentje konden we op de rug van onze Dombo gaan zitten. Helaas was Dombo zwaar verkouden en liepen zo af en toe flink te snotteren, over iedereen heen! We zaten zwaar onder het olifantensnot. De 3 Chinezen die op de olifant naast ons zaten ook. Terug bij het olifanten kamp werden we richting de rivier gedirigeerd voor een boottochtje op een bamboevlot. Eerst werden we in een longtailboot geladen om ons een stuk stroomopwaarts te brengen. Daar werden we overgeladen op een bamboevlot. Een Thai ging met ons mee om te peddelen, dat deed hij op zijn dooie akkertje. We zaten met z´n vieren al te rekenen hoe laat we aan de lunch zouden zitten. Tania zei dat de rest van de groep ons waarschijnlijk liep te vervloeken omdat ze zoooo lang op ons moeten wachten. Op een gegeven moment duurde het gepeddel toch iets te lang en ons vlot werd achter een longtailboot gebonden om er wat vaart achter te zetten. Bij terugkomst was onze groep al vertrokken naar het restaurant voor de lunch. Met een longtailboot werden weer stroomopwaarts gebracht waar de minibus op ons stond te wachten. In het restaurant hebben we met zijn vieren geluncht, terwijl de rest al naar de San Iok waterval werd gebracht. Wij volgden later en Tania en Wilja hebben lekker gebadderd onder de waterval. Zij zagen een gozer (Russisch, overduidelijk) een hele fotosessie van zijn vriendin maken in het water, voor de waterval, etc. Op een gegeven moment hing ze zelf om een boom gekleefd en met zijn vieren hadden we het niet meer van het lachen. Toen zei Fer tegen Wilja en Tania:'Gaan jullie ook eens tegen díe boom aan hangen.' Wel ja hoor, dubbel van het lachen plakten ze tegen de boom. Als laatste 'activiteit' stond een rit met de trein over de death railway op het programma. Deze rails werd vroeger gebruikt om munitie te vervoeren van Burma naar Siam. De trein zelf stamde volgens ons ook uit die tijd. Een stoomtrein met houten wagonnetjes kwam het perron op gereden. Gelukkig hadden we ARKO en een fan in de wagon. We reden ook over de beruchte houten brug van het spoor. Na een uurtje stapten we weer uit en stond het busje al weer op ons te wachten. Het was zeker nog 2 uur rijden naar Bangkok. Het was een enerverend dagje, maar we waren doodop.

9 en 10 november, Bangkok en reis naar Koh Phi Phi, 30 graden

Gelukkig konden we de volgende dag uitslapen, want we hadden de kamer tot 12 uur en we werden pas om 6 uur 's avonds opgehaald door de taxi om naar het station te gaan. Die dag hebben we verder gevuld met een therapeutisch wandelingetje door de stad en een lekkere voetmassage. De dame was bang dat ze Wilja pijn zou doen en vroeg in het begin bezorgd of het wel ging. Geen probleem voor Wilja en ze zei dat ze haar wel 'strong' mocht masseren. Ook Ferry vond het heerlijk, hij was massages wel gewend van de voetbal. We hebben die avond heel vroeg gegeten en stom toevallig liepen we rond 5 uur langs ons guesthouse toen Ferry een man zag staan die een papiertje met onze namen in zijn hand had. Dat was onze taxichauffeur! Hij was eerder gekomen, omdat hij bang was voor files. Die ochtend hadden we hem al laten bellen om zeker er van te zijn dat wij op zijn lijstje stonden. De dag ervoor zaten 2 jongens uit Israël in de lobby op een transfer naar het vliegveld te wachten. En die organisatie was hen gewoon vergeten. Maar goed, wij zijn direct de taxi ingedoken en rond 17:45 uur waren we op het station. De treintickets waren in orde en onze trein zou van spoor 4 vertrekken. In de vertrekhal raakten we aan de praat met 4 andere Nederlanders. We zaten gezellig wat te keuvelen, toen alle Thai in de stationshal en masse gingen staan. Dus wij als een stel onnozelen ook maar staan. Wat bleek nou het was 18 uur en het nationaal volkslied werd gespeeld. Zien jullie het al voor je dat dit gebeurt op Utrecht Centraal??? Dacht het niet. De trein vertrok keurig op tijd en na wat knutselwerk kregen we het voor elkaar om het bovenste bed van onze coupé in elkaar te frutselen. De steward die toevallig voorbij liep zei dat we ook 'by the window' moesten zijn. Huh??? Welk? Aan de zijkant bij het raam zat ook nog een haak waaraan we het bed moesten vastzetten, anders hadden we kans dat Wilja midden in de nacht naar beneden zou zakken met bed en al bovenop Ferry. De trein zou woensdag 10 november om 6:27 uur in Surat Thani zijn. Nou tel hier gerust een uur bij op. Op het station wapperden we met onze buskaartjes en we werden naar een bus gedirigeerd. Om ons heen vroegen we aan mensen of zij ook naar Krabi gingen. Een paar wel en een paar niet. Hmmm, zou dit wel goed gaan?? Na een half uur rijden werden de Krabi-mensen de bus uit gedirigeerd bij een boekingskantoortje. Onze bus zou over een uurtje vertrekken en die zou er 2,5 uur over doen om in Krabi te komen. Ook hier gold, tel hier gerust maar een uur bij op. Het bleek een local bus te zijn die bij iedere bushalte op de route stopte. Zucht, hebben wij weer. In plaats van om 12 uur in Krabi aan te komen werd het 1 uur. Wilja vroeg nog aan de regelneef van de bus of de bus dichtbij de haven stopte, tegelijk wapperend met de bootkaartjes. Ineens sprak de regelneef geen engels meer en zei alleen 'Five minutes'. Lul. We werden ergens via een achteraf modderige weggetje gedropt bij een terminal waar iedereen afhankelijk van de eindbestemming in een laadbak van een pickup werd geladen. Onze laadbak zou ons om 2 uur komen halen, want de boot vertrok om 3 uur. Samen met Jacky en Forrest zouden we naar Koh Phi Phi en dus moesten we dezelfde taxi/laadbak hebben. Om 14:15 uur was die er nog niet en om 14:25 uur ging Ferry gigantisch tekeer tegen de medewerker van het reisagentschap. De boot van 15:00 uur was de laatste boot die dag die naar het eiland zou varen, dus wij moesten die boot hebben. Hij vond het geen stijl dat dit zou lang moest duren, 14:00 uur is geen 14:25 uur. Als wij de boot zouden missen dan zou hij gaan bellen. Wie? Dat wist hij zelf ook nog niet, maar op dat moment maakte dat wel veel indruk. Wilja stond op dat moment met een Duits stel te praten en hoorde Fer flippen tegen die Thai die alleen maar kon stamelen:'Don't worry, don't worry'. Dat is te laat, want Ferry maakte zich op dat moment grote zorgen. Maarr, binnen 5 minuten had hij het wel voor elkaar en kwam het vervoer. Er zat al een Brits stel in en met zijn zessen gingen we op weg... Om nog 2 mensen op te halen. Knus met zijn achten achterin kwamen we toch op onze bestemming aan en toen we goed en wel op de boot stonden was het 14:58 uur. Pffff. De overtocht duurde ongeveer 1,5 uur en we werden op de pier opgewacht door een medewerker van het hotel. Ook hier waren we bekend, gelukkig. Dit deel van het eiland kent geen echte wegen en via smalle straatjes met winkeltjes en restaurants liepen we naar het hotel. Een mooie bungalow kregen we toegewezen en we hebben eerst een vette douche genomen. Verder hebben we nog een hapje gegeten en zijn we op tijd in bed gedoken. Na 24 uur reizen hebben we het nu wel even gehad. Ff een weekje relaxen en bijkomen. 's Avonds heeft Wilja de Pat Thai geprobeerd, Thaise specialiteit die door Amerikaan en Brit werden aanbevolen. Dit is een rijstnoodle gerecht met groente, kruiden en kip, garnalen of inktvis. Jammie, jammie. We zijn eindelijk over onze noodle fobie heen sinds de Transsiberië express.

11 november Koh Phi Phi, 30 graden

's Ochtends werden we met motregen wakker. Hmmm, dat was nou niet helemaal het weer dat we besteld hadden. De bungalow was gelukkig uitgerust met 2 paraplu's en na een half uurtje wandelen werd het droog en kwam het zonnetje af en toe te voorschijn. We hebben lekker op het strand en bij het zwembad gehangen. Tijdens de lunch begon het echt zwaar te hozen en bleef het regenen, zij het in mindere mate. Ferry had heel enthousiast zijn net gewassen T-shirt buiten gehangen. Die was er niet minder nat op geworden. Hahaha. 's Middags zijn we naar het viewpoint gegaan op het eiland. Van bovenaf heb je een schitterend uitzicht over het eiland. Dan zie je dat het eiland met een zeer smal stukje aan elkaar zit. Hier is in december 2004 ook de tsunami overheen gegaan en heeft alles meegenomen in zijn golf. De meeste winkels en restaurants zijn weer opgebouwd met 'westers'geld.

12 november Koh Phi Phi, 30 graden

Die ochtend was het droog en zijn we een rondje gaan wandelen over het eiland. Bij de pier wilde iedereen ons weer in een bootje of aan het scubadiven hebben. We hadden besloten om het rustig aan te doen deze dagen en niet weer vanalles te ondernemen. De moeheid is goed toegeslagen en we hebben de rest van de dag gevuld met het liggen op het strand, eten en drinken. Ook dat kost veel energie. Hahahaha. 's Avonds zijn we naar de Reggae bar gegaan. Daar hebben ze een ring midden in de kroeg staan voor Thai bokswedstrijden. Maarrr, wat blijkt? Ze zoeken dan vrijwilligers uit het publiek die een wedstrijd willen boksen tegen elkaar. Ja ja ja, eerst happy hour draaien en als iedereen moed heeft ingedronken gaan ze werven. Het duurde even voor de eerste wedstrijd kon beginnen, want er waren nog niet veel gegadigden. Dus dachten 2 dames:'Laten wij dan maar het goede voorbeeld geven.' Geweldig, die gingen er met maaiende armen tegen aan. Verdediging? Nooit van gehoord. Na deze wedstrijd stonden er een hoop mannen te springen om ook te boksen. Na een paar toeristenwedstrijden kwamen er 2 Thai die het serieus goed konden. Twee dunne scharminkels van mannetjes, maar supergoed en fanatiek. Die waren pas echt aan het beuken. Leuk om een keertje te zien.

13 november naar Koh Lanta, 30 graden

's Ochtends hebben we om 11:30 uur de boot genomen naar het volgende eiland, Koh Lanta. Op de boot werden we door diverse mensen benaderd voor hotels en vervoer. Een privé taxi zou 500 Baht kosten en een bus 150 Baht. Nu waren we wel scherp en we zeiden dat we wel zouden kijken op Koh Lanta zelf. Na 1,5 uur varen was er nog het gebruikelijke geduw en getrek om van de boot af te komen en onze bagage te krijgen. Een medewerker van ons geboekte resort stond met een bordje aan het einde van de pier. Hij heette Abu en hij zei dat hij voor de transfer had gezorgd. Het eerste wat Wilja zei:'How much costs it?' Hahaha, standaardvraag van ons in dit land. De transfer was gratis, hoewel Abu tijdens de rit nog 100 Baht los probeerde te peuteren van ons voor de chauffeur. Zucht. Krijgen we dit weer. Na 15 minuten waren we bij het resort aanbeland. Abu checkte ons keurig in, legde ons uit hoe de reis naar Penang zou gaan en we kregen een welkomstdrankje. Verder gaf hij nog wat foldertjes mee over het eiland en dito activiteiten. De bungalow die we toegewezen kregen was schitterend. Op de website hadden we al voorbeelden van een standaard en een deluxe uitvoering gezien. Volgens ons was dit geen standaard bungalow, want we zagen toevallig de binnenkant van de bungalow tegenover ons en dit was stukken kleiner. Na de lunch zijn we direct op het strand geploft. Vanaf het strand konden we Koh Phi Phi zien liggen. Die lag helemaal in de wolken, terwijl wij in de zon lagen. Hebben we toch een goede keuze gemaakt!

14 november Koh Lanta, 34 graden

Na een rustige start besloten we om een scooter te huren en over het eiland te crossen. We kregen een splinternieuwe Honda mee van Abu met 29 kilometer op de teller, wel een mooi ding. We zijn van de westkant over de heuvels naar de oostkant gereden. Het eiland is zo'n 25 kilometer lang en 8 kilometer breed schatten we, dus dat is goed te doen met een scooter. Na Lanta Town zijn we naar Tungyeepeng village gereden. Hiervandaan kan je een longtailboot of een kayak nemen om door het Mangrovewoud te komen. Wij hebben ervoor gekozen om 1,5 uur te kayakken. Dit was onze eerste keer samen in een kayak en dat ging buitengewoon goed. Dit tripje in de kayak stond al sinds onze vakantie in de Dordogne in 2002 in de planning. We gingen zo hard dat we een heel eind in het Mangrovewoud waren maar de route was niet makkelijk te vinden dus we besloten maar terug te gaan. Echt een prachtige tocht. Na de kayaktocht hebben we nog heerlijk over het eiland gecrosst en daarna hebben we nog een paar uur op het strand gelegen totdat de zon onderging.

Cambodja

Allereerst, iedereen ontzettend bedankt voor de leuke reacties op ons vorige verhaal van Saigon! Dit was ons hoofddoel van onze reis en we zijn er zeker in geslaagd. Liefs van ons allebei xxx

30 oktober naar Cambodja, 30-25 gr.

Twee dagen later dan gepland zijn we naar Phnom Penh vertrokken. Ferry was donderdag gevloerd door een buikgriep en hij was absoluut niet in staat om de hele dag in een bus te zitten. Gelukkig voelde hij zich een dag later stukken beter, hoewel het nog wel rommelde in zijn buik , daarom hebben we besloten om zaterdag de bus te nemen. Voordat we Saigon uit waren, waren we al een uur verder. In de bus moesten we direct onze paspoorten bij Chefke (onze gids) inleveren ivm de visa. Een uur later kwam de grote verrassing, want we moesten $ 25 betalen ipv $ 20 zoals ze bij het reisbureau zeiden. Die $ 5 was voor de politie... Regelrechte afkoopprovisie. Maarrr, wij hadden geen $ 50 alleen $ 40 en wat kleingeld. Die dollars had Wilja via Ludo geregeld. We konden het ontbrekende bedrag van $ 10 ook in Vietnamese Dong betalen. Helaas geen enkele ATM zouden we meer tegen komen. Had Chefke dat eerder tegen ons gezegd, dan hadden we nog kunnen pinnen in Saigon. Na al ons geld bij elkaar geschraapt te hebben kwamen we 30.000 VD (0,80 eurocent!) tekort. Euro's hadden we genoeg bij ons, maar de Chefke wist niet of we met Euro's terecht konden bij de grens. Gelukkig zaten voor ons 2 dames uit de UK en die konden 30.000 VD missen, ze wilden er geen Euro's voor terug. Top!!! Als een idioot hebben we het geld en onze paspoorten weer aan Chefke gegeven. Nog geen 10 minuten later waren we al bij de grens. Dat had dus niet veel langer moeten duren, anders hadden we daar mooi gestaan met ons goede gedrag. Om half 6 kwamen in PP (Phnom Penh) en hebben we eerst een ATM geplunderd. Die gaf trouwens alleen dollars en geen Cambodjaanse Riel. In Sunday guesthouse overnacht. Dit is genoeg voor 1 overnachting, morgen gaan we op zoek naar een beter onderkomen.

31 oktober Phnom Penh (Cambodja), 29 graden

Het laatste stukje van de puzzel lijkt opgelost. Wilja is Vietnamees-Kmer, daar is Ferry 95% zeker van. Het gebied wordt ook wel Kampuchia Krom genoemd. Wilja lijkt verreweg het meest op deze mensen, vroeger was het gebied van Zuid-Vietnam in handen van de Kmer en de mensen praten Kmer in Cambodja tegen Wilja terwijl ze ook gewoon Engels kunnen praten. Wilja had gisterenavond ernstige psoriasis en dat was ´s ochtends nog erger geworden. We hebben veel medicijnen meegenomen maar niet de psoriasis zalf. Het jeukt ontzettend dus een zalfje zal wel uitkomst bieden op dit moment. Bij de Pharmacie weet men niet precies wat psoriasis betekent dus dat wordt telefoneren. Ze hebben de tube gelukkig wel in huis en voor 23 dollar mogen we het tubetje meenemen. Cambodja kent zijn prijzen wel. We pakken hierna een tuk-tuk en verkassen naar een wat luxer hotel. Het Diamond Palace Hotel, een luxe naam is het in ieder geval wel. 's Middags maken we een prachtige wandeling naar het Indepence Monument en de vele mooie gebouwen in Phnom Penh. Langs de Mekongrivier is er een feest aan de gang voor hoge regeringsbobo's, we zijn erg nieuwsgierig en we mogen ook gewoon bij de schitterende dansers en danseressen staan kijken (wij de afgevaardigden van het Kingdom of Holland ha,ha). Na deze mooie voorstelling hebben we heerlijk Koreaans gegeten en zijn we ons gaan verdiepen in de excursiemogelijkheid van de Killing Fields.

01 November Phnom Penh (Cambodja) 28 graden

We gaan vandaag verder de stad verkennen (na het smeerritueel om de psoriasis te bestrijden) en pakken vanuit het hotel de tuk-tuk naar Wat Phnom, een mooie tempel gelegen op een heuvel net buiten het centrum van Phnom Penh. De tempel is klein maar mooi en rond de tempel lopen een paar apen. Wilja kreeg nog een stel mussen aangeboden, om te kopen natuurlijk. Na de tempel bevestigen we bij het busstation onze reis naar Siem Reap. Deze gaan we woensdag maken. Het is en blijft een chaos op zo'n station en het is altijd lekker als je weer in de bus zit. Het plan is om na het eten het Royal Palace te bezoeken. Het was ons 's ochtends al opgevallen dat de hele straat was afgezet voor de ingang van het paleis maar we besluiten het toch maar te proberen. Bij de ingang aangekomen zien we een grote stoet auto's en wordt de straat compleet schoongeveegd. Een grote groep 'stropdassen' lopen over de boulevard langs de rivier. En wie stapt er vlak voor ons neus in de auto... Hillary Clinton. 2 Amerikaanse dames worden meteen laaiend enthousiast maar het Royal Palace blijft wel gesloten vandaag... Zonde. Maar de Cambodjaanse bevolking is trots dat ze er is en aandacht schenkt aan Cambodja. Ze moeten desondanks nog veel leren, een warme maaltijd moet warm zijn en niet lauw, dat is bij Ferry nu een paar keer gebeurd en hij stuurt ze steenvast terug maar dan begint de paniek toe te slaan. Dat is trouwens in Vietnam hetzelfde, ze creëeren zelf het probleem maar lossen het niet op. Totdat je gewoon zegt ik betaal niet dat snappen ze het wel maar oplossen is dan nog lastig. Wilja betaalde 13,25 dollar voor het diner vanavond, 13 dollar en een muntje van 25 dollarcent ha,ha, grote paniek. Je kan helemaal niet betalen met muntjes in Cambodja maar ze zetten het wel op de rekening. Als de rekening 13,25 dollar is, krijg je terug in dollarbiljetten en in rielbiljetten (makkelijk systeem nee dus). Maar goed, het is een land in opbouw en ze willen wel graag, de bevolking bestaat voor 50% uit mensen beneden de 30 jaar. Verder valt het ons op dat een telefoonnummer hier 9 cijfers heeft bij ons 10 en in China 11.

02 november Phnom Penh (Cambodja), 31 graden

We pakken 's morgens om 09.00 uur een tuk-tuk om ons naar de Killing Fields te laten brengen. De Killing Fields liggen 15 kilometer ten zuidenwest van Phnom Penh en zijn de velden des doods waar de Khmer Rouge van Pol Pot gruwelijke dingen heeft gedaan. Kleine kinderen zijn er met de schedels tegen bomen aan geslagen en mensen zijn onthoofd of halfdood in graven gegooid etc. Er zijn zo'n 17.000 mensen vermoord op deze velden. In het midden van de velden staat een stupa met 17 lagen, van de kleren van de vermoorde mensen tot en met de schedels. Als je er rond loopt komt er af en toe nog een bot of kledingstukken tevoorschijn, door de regen komen deze namelijk bovendrijven. Na dit bezoek zetten we koers naar het Tuol Sleng museum, oftewel het museum van Volkerenmoord, ook bekend als S-21. In dit voormalige schoolgebouw werden de gevangenen van de Khmer Rouge gemarteld en vermoord. Slechts 7 mensen hebben de gruwelheden overleefd. Na deze 'wrede'ochtend besluiten we 's middags lekker langs de Mekongrivier te lopen en van de zon te genieten. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten in een restaurant dat gelegen is boven de plaatselijke wasstraat. Auto's wassen doen ze hier trouwens gewoon met de hand. Dit is eigenlijk het enige restaurant waar we lekker en warm gegeten hebben. Bij de andere restaurants was of de inktvis te rauw en koud of de frieten waren koud. Dit was echt een super restaurant waar je bij het afrekenen nog een portie watermeloen cadeau kreeg.

03 november van Phnom Penh naar Siem Reap, 31 graden

Om 8:15 uur waren we op het busstation van Phnom Penhen toen we de bus zagen die naar Siem Reap ging, dachten we als eerste: 'Moeten wij daarin??' Een zwaar afgetakelde bus stond gereed, maar al met al had deze ragbak zelfs airco. Misschien wel een te goed werkende airco, want Wilja deed zelfs haar schoenen halverwege de reis maar weer aan vanwege de kou. Onderweg stopten we 2 keer voor een sanitaire stop en om de inwendige mens te verzorgen. Toen we zagen wat ze daar te bieden hadden, was onze eetlust direct weg. Gefrituurde eendenekken (incl. kop), kevers en zwarte spinnen. Bij de tweede stop hadden ze gekookte schildpadden... Hmmm, we hebben het maar bij ons stokbrood gehouden. Een Russische gozer had een zakje gebakken kevers gekocht en zat daar smakelijk van te knabbelen. Rare jongens die Russen. Onderweg was er veel te zien. We reden dwars door het platteland van Cambodja en de meeste uiteenlopende huizen trokken aan ons voorbij. Van nieuwe stenen huizen tot aan rieten hutjes met rieten daken. We zagen zelfs een ossenkar rijden die zo uit het stripboek van Asterix gereden kon zijn. Die kar was volgepakt met hooi en terracotta potten en Fer zei: 'Die kar heeft nog net geen stenen wielen'. Bij het busstation werden we door een tuktuk opgehaald van het guesthouse, als extra service van het guesthouse. Achteraf had de busorganisatie ook een gratis shuttle service. Bij het guesthouse hebben we direct een ticket geregeld voor de bus naar Bangkok. Ze keken ons verwonderd aan dat we Ankor What niet bezochten. Tja, we hebben nu al zoveel tempels gezien, dat we nu verzadigd zijn met tempels. Misschien de volgende keer, want Cambodja vinden we beiden erg mooi. Eén ding is zeker; Cambodjanen zijn wereldkampioen in het volladen van ieder willekeurig voertuig en presteren het om er doodleuk door het hele land mee te rijden. Kijk maar naar de foto's voor een impressie.

04 november Siem Reap naar Bangkok, 30 graden

Vanaf het guesthouse werden we opgehaald door een tuktuk die ons, dachten we, naar het busstation zou brengen. Echter reed de tuktuk een hele andere kant op en Wilja begon zich af te vragen waar we nu weer heen gingen. Na nog een pick up bij een ander guesthouse werden we bij een boekingskantoortje gedropt. Wilja liep voor de zekerheid maar even naar binnen om te checken of hier de bus naar Bangkok zou vertrekken. 'Yeah, yeah, no problem. Bus is coming.' Als we dat horen dan vragen we ons vaak af of ze ons wel goed begrepen hebben en dat ze dat alleen maar zeggen om van ons af te zijn. Gelukkig was dit niet het geval en nog geen minuut later kwam de bus. Tot aan de grens zouden we met een 'normal' bus gaan en daarna met een VIP bus. Oké, dit vergt enige toelichting. In dit land is een 'normal' bus een super oude, afgeragde bus die door de Koreanen is afgedankt. Een VIP bus is een MINIbus waar je met 15 personen (incl. driver) ingepropt wordt. Bij het guesthouse in Siem Reap hadden ze echter een hele andere definitie van een VIP bus. Tot zover de verklarende woordenlijst. Bij de grens moesten we met backpack en al in de rij voor de douane van Cambodja en Thailand. Verrassend genoeg ging dit sneller dan we verwacht hadden, het duurde iets meer dan een uurtje. De beloofde 8 uur durende reis was uiteindelijk een 9 uur durende reis. We werden midden in Bangkok gedropt (Khoa San road) en dat was ongeveer een kwartiertje lopen van ons guesthouse. Midden tussen de kleding- en schoenenwinkelstraat. Het Walhalla voor iedere vrouw. Na een hapje in één van de vele restaurants hebben we wat rondgekeken naar de excursie mogelijkheden en hoe verder te reizen naar het zuiden. Het gaat ons hier best bevallen.

Saigon

23 oktober Cu Chi tunnels, 34 graden

Het eerste wat we doen is onze computer checken of Sharno ons de 'oude'kaart van Saigon heeft gemaild met het weeshuis erop. Ja.... super bedankt hij staat op de mail. Om 08.00 uur moesten we bij het reisbureau zijn om met de bus naar de Cu Chi tunnels te gaan. En inderdaad Leen, daar moesten we nog zo'n 30 minuten bij optellen voordat de bus er was. Het duurtde zo'n 2 uur voor we daar zijn. Eerst wordt er nog een stop gemaakt bij een fabriek waar gehandicapten met de hand souvenirs maken. Ze hebben allemaal prachtige dingen gemaakt maar verkopen deze voor prijzen waar wij niet blij van worden dus er wordt niets gekocht. We rijden daarna langs rubberplantages, deze zijn na de oorlog aangeplant. De omgeving was namelijk tot de grond toe gelijk gemaakt en met Agent Orange besproeid. Ze proberen nu het land weer verbouwingswaardig te maken. De Cu Chi tunnels is een bezienswaardigheid die je niet mag missen in Vietnam. Het is een ongelofelijk gezicht hoe nauw de tunnels zijn waar ze doorheen gingen. Ze waren ook nog perfect gecamoufleerd en de omgeving was voorzien van booby-traps op z'n Vietnamees. Allemaal bamboevallen en zelfgemaakte kuilen met ijzeren nagels erin. Je kan ook nog zelf schieten met een geweer naar keuze, we hebben allebei met een M30 geschoten en dat was gaaf. De tijger die op een grote afstand geraakt moest worden werd maar net gemist. Wilja is daarna een tunnel ingegaan. Erg heldhaftig. Het was er klein en superwarm, zelfs zij moest gebukt door de tunnel lopen. Je had 5 afstanden 20,40,60,80 en 100 meter onder de grond. Wilja heeft de 40 meter afgelegd. Om 15:15 uur waren we terug in de stad. Wilja heeft de gescande oude kaart van Saigon bij de receptie kunnen printen. Ook heeft de receptioniste, Le Quyen heet ze, die kaart vergeleken met de huidige kaart van Saigon. Ze dacht dat op de plaats nu een schooltje staat, maar zeker wist ze het niet. We moeten zeggen, ze was erg begaan met ons en ze heeft druk meegeholpen met zoeken. 's Avonds hadden we ontzettend vieze springrolls gegeten, volgens Wilja hadden ze die tjokvol met tapioca geprakt. We hadden groente springrolls besteld, maar de groente zelf was ver te zoeken. We hebben ze teruggestuurd en vervolgens gewokte clams besteld. Véél beter. De springrolls werden door het personeel smakelijk naar binnen geknabbeld. Achteraf hadden ze de springrolls niet in rekening gebracht, erg netjes van ze.

24 oktober De Grote Zoektocht, 33 graden

Vandaag was het zover, we gingen op zoek naar Wilja's weeshuis. Om 9 uur was onze gids/ vertaler er, Ann, een pittige meid van 24 jaar. Onze receptioniste Quyen legde aan de hand van Wilja's oude foto's en de plattegrond van Saigon wat de bedoeling was. Met de taxi zijn we naar de wijk Phu Nhuan gereden waar het weeshuis lag. An vertelde in de taxi dat ze zenuwachtig was geweest, omdat ze dacht dat we hele belangrijke mensen waren, omdat we een privé-gids hadden. Hahahaha. We zeiden haar dat we 'nice people' waren. Ter hoogte van de Huynh Van Banh (de straat die Ferry en Michiel hadden kunnen achterhalen) zijn we uitgestapt en direct had Ann iemand getackeld en de plattegrond en foto's onder z'n neus geduwd. Na een paar keer dit riedeltje herhaald te hebben, belandden we bij een Katholieke kerk. Daar vertelde een dame dat het weeshuis vroeger een onderdeel van een boeddistische tempel was geweest, vandaar ook de monnik/non op de foto. Goeie genade wat gingen onze harten te keer toen we dat hoorden. We kregen het adres van de betreffende tempel en vervolgden onze weg. In dit deel van de stad was trouwens geen toerist verder te bekennen en Ferry was de enige 'witte' op straat. Voordat we het terrein van de kerk verlieten kreeg hij zelfs nog een dikke knuffel van een jochie. Die had waarschijnlijk nog nooit zo'n lange, witte man gezien. Hahaha!!! We liepen kris kras door de kleine straten van Saigon, waarbij Ann nog een paar keer naar de weg vroeg. Na ongeveer een kwartiertje zoeken, kwamen we bij de goede tempel terecht. Een oude monnik met een stel jonge kinderen (monniken in spé, mini-monks) om zich heen heette ons van harte welkom in het Engels. Terwijl Ann snel uitlegde wat we kwamen doen, keek hij naar Wilja terwijl ze waterige ogen kreeg. Hij vroeg waar we nu woonden en hoe het met ons ging. Vervolgens gebaarde hij dat we verder moesten komen en aan tafel moesten gaan zitten. Ondertussen zorgden de mini-monks voor het licht, ventilatoren en wat water. Afwisselend in het Engels en Vietnamees kwamen we achter een hoop dingen. Hij heeft het weeshuis diverse malen bezocht in de periode dat Wilja in het weeshuis zat. Hij werd gevraagd om de kinderen bezig te houden of met ze te spelen. Het weeshuis was ongeveer 400 meter van de tempel verwijderd. Nu is het weeshuis er niet meer en het is nu een schooltje, te vergelijken met een basisschool in Nederland. De straat die wij hadden klopte niet, maar was wel dicht in de buurt van Huynh Van Banh. Hij wist ook nog wie de directrice was geweest, ook een non. Die was naar Zuid-Californië, USA verhuisd en is helaas in 1995 overleden. De andere non leefde nu in een andere tempel, 20 minuten verderop. Hij ging direct bellen om te controleren of ze daar nog steeds leefde en of wij met haar konden spreken. We konden haar bezoeken in de ochtend, want 's middags zou ze er niet zijn. Hij vertelde dat in de laatste jaren 2 of 3 mensen uit de USA en UK waren geweest die ook op zoek waren geweest naar hun roots. De mini-monks hadden een taxi voor ons geregeld en na wat foto's en een donatie van onze kant zijn we met zijn vieren naar de plek gereden. Van de oude gevel was niets meer terug te vinden, maar Wilja zag wel dat de school hetzelfde huisnummer had als het weeshuis. Omdat het zondag was, waren er geen kinderen en was het dicht. Maar blijkbaar werken monnikenkrachten hier ook goed en voor een monnik werd de poort open gedaan. Na een korte uitleg aan de dame, die direct naar Wilja keek, mochten we even naar binnen om te zien hoe het er nu uit ziet. Alles was vernieuwd en het enige originele van 1975 was het schoolplein. De monnik vertelde ook nog dat er een grote boeddha van 5 meter op het plein stond. Het is niet te beschrijven wat door Wilja heen ging, toen ze samen met de monnik op het oude plein stond. Zowieso voelen we ons allebei erg op ons gemak in deze stad en helemaal niet bedreigd of extra op onze hoede. Wilja probeerde continue haar concentratie er bij te houden om niets te missen van alle informatie die als een tsunami over haar heen kwam. Het bezoek aan deze plek is het ontbrekende puzzelstukje van haar achtergrond en zij is enorm blij dat ze de plek van het weeshuis gevonden heeft. Allebei waren we absoluut niet in de veronderstelling dat het er nog zou staan. In 1978 is het weeshuis 'opgeheven' en is dit schooltje er voor in de plaats gekomen. Op naar de volgende tempel waar de non leefde. Deze tempel stond ook weer in een ieniemienie straatje van Saigon. De nonnen waren op de hoogte van onze komst en we werden (na het uitdoen van onze schoenen) naar de eerste verdieping gebracht. Onder het genot van een kopje jasmijn thee vertelde de non weer een heleboel nieuwe informatie. Wilja's Vietnamese naam (Lam yen Xuan) is in eerste instantie genoemd naar het weeshuis, Lam Ty Ni. De volgende naam is genoemd naar de groep waar ze leefde. En als laatste is Xuan gegeven door de nonnen zelf. Ja, geen wonder dat er bij de officiële instanties geen geboorteregistratie terug te vinden is onder deze naam. Dus wellicht dat Wilja van origine wel héél anders heet??? Maar dit terzijde. Deze non herkende de non op de foto, maar zij kon zich Wilja niet goed herinneren. Dit kwam omdat zij vooral op de administratie werkte. De non op de foto leefde óók nog in Saigon en zij zorgde in het weeshuis voor de kinderen bij het eten, wassen, naar bed gaan etc. Ze gaf ons het adres en de naam van non nummer 2. Na vele bedankjes van onze kant zijn we naar tempel nummer 3 gegaan. Weer spoorzoeken voor gevorderden, want de straatjes lijken op elkaar en dan moeten we ook net de goede richting de straat inlopen. Bij tempel nr. 3 aangekomen leek het terrein zwaar verlaten en het hek zat potdicht. Houden nonnen ook siësta?? Na wat gebrul van onze kant kwam er een dame naar het hek. Na het welbekende riedeltje werd het slot van het hek gehaald en mochten we naar binnen. Schoentjes uit en hup, weer naar boven. Deze non was al 80 jaar en ze had een hoop foto's bij zich, helaas konden ze geen foto's vinden waar zij met de weeskinderen op stond. De non herkende zichzelf op de foto en wist het een en ander te vertellen over 3 andere kindjes op de foto. Helaas weinig over Wilja. Op een gegeven moment kwam de dame die in het weeshuis gewoond had met een verhaal aanzetten over een vrouw die haar zus zocht. Misschien dat het Wilja kon zijn? Ja HALLOOO!! Wilja is wel gek, maar niet achterlijk. Die vrouw zag natuurlijk een wandelend dollar-teken voor zich. Ann vertelde dat ze via DNA-onderzoek konden achterhalen of er een familieband bestond. Daar gaan we dus niet aan beginnen. Wilja had zich al maanden voor deze dag voorgenomen om het weeshuis te zoeken en niet naar familie. Die heeft ze in Nederland wonen. We hebben bedankt voor het voorstel en we zijn kort daarna vertrokken. Als dank hadden we Ann uitgenodigd voor de lunch, zij wist nog wel een leuk goed/niet duur adresje. Terug in het centrum op de Pasteur hebben we heerlijk gelunched en wat nagepraat over de enerverende ochtend.

25 oktober Saigon, 33 graden

Na de enerverende dag van gisteren hebben we vandaag een dagje stad bedacht. 's Ochtends hebben we nog wel even een excursie geboekt naar de Mekongdelta en voor donderdag de bus naar Phnom Penh (Cambodja). Daarna zijn we heerlijk op de markt gaan shoppen. Wilja heeft 2 paar schoenen gekocht en een cadeau voor Mai. Na lekker te hebben gegeten zijn we naar het Presidentieel Paleis gelopen, het was voor een prikkie te bezoeken en dat hebben we dan ook gedaan. Het Paleis was het allerlaatste bolwerk van de Zuid-Vietnamese regering en de Amerikanen.Op 30 april 1975 is het ingenomen door de Vietcong en de onafhankelijkheid van Vietnam was een feit. Na langs de Notre Dame Cathedraal te zijn gegaan, de grootste Katholieke kerk van Saigon, kwam Wilja op het idee om een Dr. Fish massage te nemen, ja van die visjes die aan je lopen te knabbelen. Het was in het begin een vreemd gevoel maar na een aantal minuten begint het een bijzonder aangenaam gevoel te geven. Een beetje kriebelig maar lekker. We zaten daar heerlijk met z'n tweeën met onze benen in een bad met Garra Rufa visjes te genieten met een kopje thee .

26 oktober Mekong delta, 32 graden

Met 9 toeristen en 1 gids vertrokken we rond 8 uur uit Saigon richting de Mekong Delta. Onderweg werd er nog gestopt bij een handicraft factory waar gehandicapten diverse kunstwerken produceerden. We zeiden tegen een Oostenrijks stel dat zij dit de volgende dag ook voor hun kiezen zouden krijgen wanneer zij naar de Cu Chi tunnels gingen. In Ben Tré stapten we op de motorboot de delta op. Na een honingdrankje, vers fruithapje en een optreden van Vietnameesjes gingen we verder per roeiboot de delta door. Een bezoek aan een cocossnoepfabriek en ritje met paard en wagen waren de laatste onderdelen voor de lunch. Met de motorboot voeren we kriskras door de delta om uiteindelijk bij een restaurantje te belanden. De gids mopperde dat we zooooo langzaam liepen. Er is zoveel om ons heen te zien als we door de bush bush lopen en daarbij liepen we gezellig met het Oostenrijkse stel te kletsen. Waarschijnlijk had hij een hele strakke planning voor de excursie.Na de lunch zijn we met z'n zessen (Zweden, Oostenrijk en Nederland), de 3 andere Chinese toeristen wilden niet, hebben we een toertje op de fiets gereden. Ferry voorop met een blikje bier in zijn handen. Andy uit Oostenrijk riep al: 'Hmm, this is weird. A Dutch guide on a bike in the mekong delta.' Waar Wilja aan toevoegde: 'With beer in his hand in Vietnam' Lachen! Rond half 4 waren we terug in Saigon en hebben we met Andy en Dani (AT) geborreld en gegeten, bijzonder gezellig.

27 oktober Saigon, 35 graden

Vandaag hebben we eerst uitgeslapen en zijn na het ontbijt op zoek gegaan naar schoenen voor Ferry. Zijn wandelschoenen zijn nu meer gladde balletschoenen geworden door het vele lopen en klimmen. Het was die dag behoorlijk warmer dan de dag er voor. Vooral Fer had last van de hitte en voelde zich niet helemaal toppie. We denken dat het aan de eieren gelegen heeft van het ontbijt. 's Middags heeft Wilja een pedicure en manicure laten doen en vervolgens waren we elkaar kwijt geraakt op de markt. Terwijl Wilja wachtte op de plek waar ze Ferry voor het laatste zag, was Fer inmiddels naar het hotel gelopen. Lang leve de mobiele telefoon! Fer belde Wilja vanuit het hotel en is haar op gaan halen. Tijdens het avondeten barstte er een enorme moesson los die maar bleef stromen. Morgen pakken we de bus naar Phnom Penh (Cambodja) en zeggen we Vietnam vaarwel. Mensen die Vietnam bezocht hebben vinden of Hanoi het mooist of Saigon. We horen duidelijk bij het Saigonkamp. Ook is de nog de vraag aan Wilja: to be or not be Vietnamese? Zij zegt 'Ja', door o.a.:

• Haar voorkeur voor smerig zoete snoep, bijv. pinda-caramelkoeken, sugarcanes. Fer moet er niets van hebben ;-)
• Ze vindt Banh Xeo heerlijk! Ook niets voor Fer.
• Net als gerechten met rijstpapier, oftewel fröbelen voor gevorderden. Jaaaaa!
• Haar voorliefde voor het continu dragen van hoge hakken. Ann, onze privégids liep op 8 cm hoge hakken.

Het was even wennen in Vietnam, maar het land is werkelijk schitterend. Ondanks dat de logistieke talenten hier af en toe ontbreken. En we kunnen nu binnen 2 minuten de straat oversteken. Hahaha.

Dalat en naar HCMC (Saigon)

18 oktober naar Dalat, 25-34 graden

Die dag was het smoorheet in Nha Trang. 's Middags zouden we om 13:00 uur bij het hotel opgehaald worden door de bus om naar Dalat te gaan. Daarvoor hadden we nog wat eten en drank gekocht voor onderweg en op ons gemak geluncht bij een restaurant verderop in de straat. Rond half 1 kwamen we terug in het hotel en nog geen 5 minuten later stopte een minibus voor de deur. Wij dachten dat hij alleen de Vietnamezen kwam halen die in de lobby zaten. De receptionist riep zenuwachtig dat wij ook geacht werden in de minibus te stappen. Wij zouden toch met een 'grote' bus naar Dalat gaan??? Het bleek dat het minibusje ons naar de een andere (grote) bus zou brengen. Ook goed. De reis zou ongeveer 4 uur duren. We zaten net 5 minuten in de grote bus toen deze al stopte bij een tankstation om te tanken! Ehhh, had meneer de chauffeur dat niet van te voren kunnen doen? Niet dus. Het landschap onderweg was geweldig en de weg was op sommige plekken ook geweldig... Slecht! Een buckelpiste is daarmee vergeleken niets bij. Het lijkt dan wel dat of er voor dat deel van de weg geen geld meer was om de gaten en hobbels te repareren. Naarmate we verder richting de bergen gingen werd het ook kouder, lees 25 graden. De route liep langs enorme watervallen waar het water met groot gedonder naar beneden kwam. Rond 6 uur waren we in het hotel.

Dinsdag 19 oktober, 25 graden

Die ochtend was onze eerste missie: een ATM (pinautomaat) vinden. Wilja had in Nha Trang al 2 automaten geprobeerd, maar 'This service cannot be processed at the moment'. Gelukkig hadden we nog net genoeg geld om die avond er voor te eten, maar nu werd het toch wel zeuren. Ferry wilde graag brood hebben (bij gebrek aan krentebollen) en we wilden ook alvast de bus naar HCMC boeken. We hadden wel het adres van de busoperator maar de uitleg van de meeste Vietnamezen was niet heel erg duidelijk. Ze moeten dan toch meer oefenen met hints. Op de valreep hebben we ook nog pasfoto's laten maken voor het visum van Thailand en misschien ook nog Indonesië. Dit laatste is afhankelijk hoeveel tijd we nog hebben als we Thailand en Maleisië doorkruist hebben voordat we het vliegtuig in Kuala Lumper, KUL, moeten hebben. We dachten eerste dat we 4 pasfoto's voor 20.000 VD zouden krijgen. Koopje, dachten we. Achteraf kregen we ieder 10 (!) foto's. We hebben wel erg moeten lachen over de gemaakte foto's (niet lachen en het bordje met een serienummer onder onze kin ontbrak nog) en over de manier waarop het weer ging. Nadat we de grootte van de pasfoto hadden uitgekozen, kwam een jong wijffie met een fototoestel achter de balie vandaan en gebaarde dat we haar naar boven moesten volgen.. Dat zal wel. Op de eerste etage werd een gordijn voor een muur getrokken en moesten we op de beurt op een kruk gaan zitten. Ze had wel professionele lampen, dus Wilja ging er van uit dat ze wel wist wat ze deed. Na 10 minuten waren ze klaar. Intussen had Ferry nog maar een keer de weg gevraagd naar de busoperator en er werd netjes een plattegrondje getekend. En ja hoor. Na 15 minuten hadden we het gevonden en hebben we voor donderdag de bus gereserveerd. Ook hebben we ons uitgeleefd in een bakkerijtje dat we tegenkwamen. Geen krentebollen, maar wel zoete broodjes en krentecakejes. Jammie. 's Middags hebben we een rondje op de scooter gereden naar 2 watervallen, een pagode, het crazy house (in Gaudi stijl gebouwd) en het treinstation. Deze laatste is het oudste station van Vietnam en er stonden nog oude locomotieven en wagons op het perron. Er was ook een fotoreportage aan de gang van een bruidspaar, waarschijnlijk voor een catalogus. Ferry werd ook ff op de foto gezet door een dame die bij het gezelschap hoorde. Hij had zijn burka niet aan dus hij stond in de volle lens. Hahaha.

Woensdag 20 oktober in en om Dalat, 25 graden

Vandaag weer een scooter gehuurd. Het plan was vandaag om naar de Elephant Falls te rijden, een zeer beroemde stop van de Easyriders. De Falls liggen ongeveer 30 kilometer van Dalat en zijn niet al te moeilijk te vinden. Het pad naar de onderkant van de waterval was een moeilijke en gladde klim maar wel prachtig. Je kan zelfs achter de waterval komen. Na de olifantenpagode die naast de waterval is gebouwd ivm feng shui (aan de voorkant het water en aan de achterkant de berg) zijn we teruggereden naar Dalat. Op sommige stukken stonk het verschrikkelijk, ze hebben de weg gebruikt als vuilnisbelt. Ze doen hier echt niet aan opruimen. Dit begint wel een 'hot' item te worden in Vietnam, het is namelijk iedere dag op de Vietnamese televisie hoe het wel moet, nu de mensen zelf nog!!! 's Middags hebben we een rondje over de markt in Dalat gedaan. Daar verkopen ze levende vissen, krabben, kippen, eenden én padden. Aangezien Wilja een serieuse fobie van padden en kikkers heeft (onze buurman en buuv kunnen het weten!), schrok ze zich helemaal te pletter toen ze een enorme bak met padden zag. Om over haar fobie heen te komen heeft ze als eerste stap van het 'genezingsproces' van dichtbij enkele foto's gemaakte van die dikke, vette, logge, griezelige beesten. Tot zover de eerste stap.

21 oktober naar HCMC, 25-32 graden

Om 9.15 uur hebben we de bus naar HCMC genomen. We werden keurig bij het hotel opgehaald om naar de verzamelplaats te gaan. Stipt op tijd vertrok de bus en rond 12.15 uur hielden we een stop voor de lunch. Inmiddels was de temperatuur al weer aardig gestegen. tijdens de reis werden we getrakteerd op een ontzettend foute DVD van Vietnamese optredens, 'Op volle toeren' maar dan net even anders. Erg slaapverwekkend was het. Gelukkig maakte het landschap dat aan ons voorbij trok veel goed. Om 16.15 uur werden we midden in HCMC of Saigon zoals het hier wordt genoemd afgezet. Het was maar 5 minuten lopen naar ons hotel, dus dat scheelde weer een taxi. 's Avonds zijn we lekker de stad ingedoken voor een hapje en hebben we bij verschillende reisbureaus informatie ingewonnen over excursies naar de Mekong Delta, Cu Chi tunnels en een privé gids. De gids wilden we inhuren als we op zoek gaan naar Wilja's weeshuis. Die kan eventueel vragen stellen aan de lokale bewoners in de buurt over hoe of wat. We verwachten dat het weeshuis er niet meer staat en wellicht kan iemand uit de omgeving wat vertellen over wat er gebeurd is. In het hotel gaf de receptionist ons een wereldtip: ze kon iemand regelen die én Vietnamees én Engels spreekt voor 8 $ ipv 20 $ die wij kwijt zouden zijn voor een gids. Hmmm, geen slechte optie. Met ons hoofd vol informatie hebben we alles die avond even laten bezinken.

22 oktober, Saigon 32 graden

Die ochtend hebben we eerst bekeken wat we willen gaan zien en wanneer we dat gaan doen. De Cu Chi tunnels voor een halve dag zullen we zaterdag doen en zondag gaan we onze grote zoektocht houden. De dame in kwestie was die dag gelukkig wel beschikbaar en de receptioniste was erg ijverig en ging direct ook op internet kijken of er op Vietnamese sites nog wat te vinden was over het weeshuis. De beroemde 'Babylift' werd wel vaak genoemd op het internet, maar om te achterhalen hoe de huidige straat van het weeshuis nu echt heet was erg moeilijk. Ferry is er nog steeds heilig van overtuigd dat hij samen met Michiel de juiste straat heeft gevonden, Huynh van Banh. Wilja opperde om naar het War Remnants Museum te gaan, misschien dat daar nog een oude kaart van Saigon ligt. We hebben daar geen kaart gevonden, maar een hoop over de Vietnam oorlog gezien en gelezen. Voor het museum stonden enkele vliegtuigen, tanks, afweergeschut en een helicopter. Binnen zagen we o.a. wat Agent Orange aangericht heeft en dat de gevolgen nog steeds te zien zijn in de 3e generatie. Naast horrorfoto's (we zullen niet in detail treden) en 2 vervormde foetussen, zagen we ook hoe Vietnam na de oorlog het land heeft opgebouwd aan de hand van zg. voor- en nafoto's. Het museum is echt de moeite waard als je hier bent, het is een onderdeel van de geschiedenis ook al is deze niet altijd even leuk. Wilja vond het erg indrukwekkend en beseft nogmaals dat ze ontzettend veel geluk heeft gehad. Vooral als je weet dat zij op de laatste KLM vlucht heeft gezeten op 24-25 april 1975 dat mocht vertrekken uit Saigon, waarbij het vliegtuig dat daar voor was opgestegen direct na de start was gecrasht... Daarna was het wel tijd voor iets luchtigs en we hebben een Nederland expo bezocht dat in het 23-9 park werd gehouden. Dit was in het kader van de 37-jarige relatie tussen Vietnam en Nederland. Heel raar om Vietnamezen in een Volendams kostuum te zien. Naast de bekende klompen, molens, tulpen en draaiorgels zagen we ook kroketten, de Hollandse Nieuwe kraam met een Brabander die de Vietnamezen maar gaperds vond ( het is niet waar maar dat komt me wel heel bekend voor!!), poffertjes en Nijntje. Naast een portie poffertjes hebben we ook een stukje Goudse kaas gescoord. Mmmm, lekker lekker, dat is lang geleden.

Nha Trang

14 oktober naar Nha Trang, 30 graden

Uitchecken van ons hotel. We krijgen weer te horen dat we weer uit de minibar gesnoept hebben. In ieder hotel proberen ze het weer, maar als Ferry heel duidelijk 'Nee' roept en daarbij een boos gezicht trekt, hebben we opeens helemaal niets gedronken ha,ha. De taxichauffeur is stipt en brengt ons binnen 3 kwartier naar het treinstation, de trein heeft een vertraging van meer dan een uur dus we mogen nog even wachten. Eenmaal in de trein is het een drukte van jewelste, de trein zit nokvol met Vietnamezen die werkelijk weer vanalles hebben meegenomen. De treinreis van Danang en Nha Trang, ongeveer 550 kilometer duurt ongeveer 10 uur. Om 11 uur 's ochtends komen ze al langs met, in onze ogen, avondeten en we slaan daarom maar even over in de hoop dat ze later op de dag nog een keer met hetzelfde aanbod gaan komen. De trein doet er tergend lang over maar het landschap onderweg maakt veel goed. En inderdaad rond half 6 komt ronde 2 en we snoepen lekker van de kip met rijst. In de trein hing een TV waar 'Rail TV' op vertoond werd. Wij vielen binnen bij Tom en Jerry, waarna over geschakeld werd naar een volgens ons erg flauwe Vietnamese klucht. Na ronde 2 van het eten konden we genieten van Face Off die in het Vietnamees werd nagesynchroniseerd, maar waarbij ook nog de Engelse tekst te horen was. Heel apart... Om 20.30 komen we aan in Nha Trang...eindelijk. Ho Chi Minh City komt dichterbij, nog 500 kilometer, best spannend. Ferry kan eigenlijk niet wachten van nieuwsgierigheid en Wilja moet zich nog mentaal voorbereiden op de grote zoektocht naar haar weeshuis in Ho Chi Minh City (HCMC). Af en toe zegt ze tegen Fer 'Volgens mij zit dat in de genen' (zij vond Banh xeo erg lekker, maar hij was niet erg enthousiast), hij moet dan glimlachen en zegt dat er best een kern van waarheid in zit. 's avonds hebben we de reacties op onze log zitten lezen. Erg leukom ze te lezen. Thank!

15 oktober Nha Trang, 32 graden

Nha Trang is een echte badplaats. Veel hotels, strand en restaurants. Het is laagseizoen en dat is goed te merken. Weinig toeristen en lekker rustig op het strand. We besluiten vandaag een fiets te huren (na een mislukte poging om het Khanh Hoa museum te bezoeken), voor het wereldse bedrag van 0,38 Euro per fiets mogen we ze meenemen (het word iedere dag goedkoper in Vietnam). In Hoi An dronk Ferry bier al voor 0,14 Euro per glas in het restaurant. De fietstocht is heerlijk. Allereerst bezoeken we de Long Son pagoda. Een boeddhistisch complex met een schitterende liggende boeddha en een 24 meter hoge zittende boeddha. Daarna fietsen we naar het zuidpuntje van Nha Trang, hier kan je met een kabelbaan over het water, deze kabelbaan is best hoog want de vrachtschepen moeten er nog onderdoor varen. De kabelbaan gaat naar het eiland Vinpearl tegenover Nha Trang en herbergt een Aqua-paradijs. Als laatste fietsen we nog langs de Chamtowers, ja diezelfde die My Son hebben gebouwd. Vandaag kwam Wilja erachter dat het bad wel een hele vreemde afvoer had. In een supermarkt hadden we (citroentjesfris) waspoeder gekocht en Wilja had het bad volgegooid met wat poeder en kleding. Wat was dat water goor! Maar goed bij het eruit trekken van de stop stond de vloer bijna blank. Wat bleek? Het afvoerputje was gekoppeld aan een slang en die slang kwam doodleuk onder het bad vandaan om bij een putje te eindigen. Hoe vreemd...

Zaterdag 16 oktober, 33 graden

's Ochtends ontbeten met een bruine chocolade pannekoek (de cacao was er al doorheen gemixt) en voor Ferry een omelet met brood en friet (?). De dag ervoor hadden we al geïnformeerd hoeveel een motorbike (bromscooter) kostte om te huren. Een schakel bike was 120.000 VD en een automatische 80.000 VD. We wilden dus de automatische huren, daar moesten we een paar minuten op wachten, omdat hij 'ergens' vandaan moest komen. Intussen tijd was de prijs ineens 120.000 VD. De dame van het hotel vroeg wie ons dat had verteld en we vertelden haar zij dat zelf aan ons had verteld. Uitgeluld. Nee, dan kon allemaal niet, blablabla. De scooter was inmiddels al gearriveerd, maar toen zeiden we dat we ergens anders een scooter gingen huren voor 80.000 VD en liepen weg. Nog geen 3 passen gedaan en we mochten het gevaarte voor 80.000 VD meenemen. Het plan was om naar de Ba Ho waterval te rijden. We werden al gewaarschuwd door de hoteldame dat het moeilijk te vinden was en eigenlijk niets bijzonders. Zij had het ook al eens met een 'motorbike' gereden. Eigenwijs dat we zijn wilden we toch een poging wagen, want het was maar 25 kilometer van Nha Trang vandaan. Na 3 keer vragen, 2 boerendorpjes en een groot blubberpad hadden we het eindelijk gevonden. Na een pitstop waren we op het blubberpad omgedraaid, maar na 50 meter kwam een motor van de easyriders ons tegemoet. Als hij hier rijdt dan moet het toch niet ver zijn. En inderdaad, nog geen 5 minuten rijden van onze pitstopplaats was de ingang van het terrein naar de waterval. Bij het parkeren werden we direct door de easyrider aangesproken waarom we omgedraaid waren. Hahahaha. De wandeltocht was super. Op een gegeven moment ging de route door het water, want 2 Vietnamese dames wezen al naar het water en de rode pijl wezen ook dezelfde kant op. Ferry was er heilig van overtuigd dat hij de rivier kon oversteken mét zijn schoenen aan en ze ook nog droog te houden. Hoezo eigenwijs? Wilja was inmiddels op blote voeten door de rivier geklommen en stond aan de andere kant te wachten. Ferry bleef steken tussen 2 rotsen, in de yogastand zittende-draak-wachtend-op-een-hapje. Toch maar de schoentjes aan Wilja gegeven (in diezelfde yogastand) en door de rivier gewaad. De rest van de route tot aan de 2e middelhoge waterval was een hele klimpartij over de rotsen, maar erg gaaf om te doen. Het allerlaatste stuk moest via een steile rotswand waar ijzeren voetsteunen in waren geslagen. Dit stuk liet Ferry aan zich voorbij gaan. Die geloofde het allemaal wel. De terugweg was op sommige plaatsen een serieuse blij-dat-ik-glij sensatie. Wilja is hier niet helemaal ongeschonden uitgekomen, nadat ze de Vietnamese variant van de kraanvogel had gedaan. Was haar linkerknie net genezen van de valpartij met haar racefiets met SPD-pedalen, loopt ze nu een vet geschaafd scheenbeen op. Hmmm, dat was vroeger ook nooit anders. Terug in Nha Trang hebben een terrasje gepakt met clams als borrelhapje. Mjammie. Die avond besloten we nog een dagje in Nha Trang te blijven en hebben we een bus geboekt voor maandag ipv zondag naar Dalat. Daarna hebben gegeten bij hetzelfde restaurant waar we 's middags geborreld hadden. Daar hebben we voor het eerst krokodillevlees gegeten. We weten niet hoe oud die kroko was, maar het vlees was erg taai. De smaak was wel goed, waarschijnlijk door de culinaire hoogstandjes van de kok. In ieder geval voor ons geen Schnappie, Die Kleine Krokodil meer. Ferry vond het net of hij op een stel schoenzolen aan het kauwen was, krokodilleleren schoenzolen dan.

Zondag 17 oktober, 32 graden

Vandaag werden we wakker met een strak blauwe hemel. Een heerlijke dag om aan het strand te vertoeven. Dat hebben we dan ook gedaan. Het aantal mensen dat langskwam om zooi aan ons te slijten viel reuze mee. We werden wel direct getackeld door een vrouwtje die seafood verkocht en zij zou later laten zien wat ze voor ons kon klaarmaken. Later, later, we vonden het allemaal best. Op het strand hebben we een tijdje met 2 dames gekletst die vanuit HCMC naar het noorden trokken. Rond half 12 kwam seafood lady weer voorbij kuieren en ze zou laten zien wat ze voor ons kon klaarmaken. We konden altijd dan nog zeggen of we het zouden doen. Prima en weg was ze om binnen 2 minuten terug te komen met een stapel seafood op haar mobiele BBQ. De schaal die ze samenstelde voor 2 personen zag er erg smakelijk uit (zie foto ter illustratie). Hmmm, nu nog de prijs, want we zouden een goede (Vietnamese) prijs krijgen omdat Wilja ook Vietnamees was. Hèhèhè!!! Eindelijk werpt het zijn vruchten af. Uiteindelijk voor 300.000 VD konden we de schaal krijgen incl. een biertje voor Ferry en een cola voor Wilja. Normaal gesproken eten wij voor 200.000 VD of minder en dat zeiden we haar ook. Voor een andere stel rekende zij 400.000 VD pp en ze drukte ons op het hart om niet door te vertellen wat wij betaald hadden. Ja hoor, een leugentje voor seafood lady zouden we wel doen. Na een uurtje waren we eindelijk uitgegeten en uitgepeuterd. Ja, want seafood eten is slowfood, een beetje plukken, prikken en breken is het. Maar erg lekker. Op de terugweg naar het hotel wilden we ook ff het voucher van het hotel in Dalat printen. Echter de printer van het reisbureautje spuugde alleen foutmeldingen uit. De helpdesk werd gebeld en binnen 2 minuten kwam een gozer op een scooter aanzetten. Lokaal support op de scooter... Suggestie voor Henny??? Repair draaien van de printer, herinstallatie, niks hoor. Ok, PC nummer 2 maar proberen. Helaas, de licentie van Adobe Acrobat Pro was verlopen. Heeft Wilja toch niet een PDF-je dat ze geprint wil hebben. Scooter boy probeerde de licentie te activeren. Nee jochie dat lukt niet zonder code. Maar Wilja wilde niet al te bijdehand gaan doen en ze heeft ook vakantie, dus ze zei maar niet al te veel. OK, PC nummer 3 werd aangeslingerd. Oók een verlopen licentie van Adobe Acrobat Pro. Uiteindelijk werd PC nummer 4 (een laptop) aangerukt en dat werkte eindelijk. Ferry was hem intussen al naar het hotel gepeerd en toen Wilja de kamer binnenkwam zat hij zich net af te vragen of hij haar moest gaan zoeken. Eén printje maken in een half uur tijd. Dat is toch wel een record. Die avond hebben we in hetzelfde restaurant gegeten als de eerste avond. De dame herkende ons en nadat we onze bestelling hadden doorgegeven zei Ferry dat dit eerste Vietnamees in dit land was die nog wist wat we 2 dagen geleden verteld hadden. Hahaha. 's Avonds zagen we op het nieuws dat er weer overstromingen waren in centraal Vietnam. Mensen werden geëvacueerd en de waterbuffels werden zelfs in vrachtwagens geladen. Het blijkt dat er een tyfoon aankomt vanaf de Filipijnen. We hebben het geluk dat we genoeg zuidelijk zitten.

Hué en Hoi An

08 en 09 oktober Hué 32 graden

In de voormalige hoofdstad van het keizerlijk Vietnam is veel te zien. De belangrijkste is het Imperial enclosure ('verboden stad' in Vietnam) gelegen in de enorme citadel. Het is jammer dat er maar 17 gebouwen overeind staan van de 180 die het complex heeft geteld. De oorlog rond 1945 en die van 1968 hebben grote schade gebracht. De Vietcong had binnen in de citadel een basis gemaakt en deze is door de Amerikanen flink onder vuur genomen. Desondanks zijn de gebouwen die nog overeind staan prachtig. Het Royal Theater is daarvan toch echt de mooiste. We komen tevens langs nog wat buitgemaakt oorlogstuig. Tanks en afweergeschut en een aardig museum over de oorlog. Het valt op dat het ene museum gratis is en dat voor een ander meer prominent gebouw de hoofdprijs moet worden betaald. 's Middags onze weblog bijgewerkt en lekker gegeten bij Hot Tuna. De volgende ochtend hebben we weer een scooter gehuurd en zijn we na het ontbijt op pad gegaan. Het eerste wat we tegenkwamen was een gigantisch standbeeld van een voormalig keizer, daarna zijn we naar een Pagode gereden. Na de Pagode dachten we naar een tombe te rijden maar dat was lastiger dan gedacht, we werden namelijk de verkeerde kant opgestuurd. Een lange slechte weg en met heel weinig benzine verder kwamen we op de snelweg terecht. Dit was zeker niet de bedoeling en zijn dan ook dezelfde weg maar teruggereden, onderweg nog wel 2 liter benzine getankt uit de zonnebloemoliefles die ze overal verkopen. Na zelf maar de route te hebben uitgezocht kwamen we uit bij de tombe. Bij de tombe stonden 2 olifanten, 20 krijgers en 2 paarden. Net het terracottaleger. Dit was een dag spoorzoekertje spelen voor gevorderden, want niets stond duidelijk aangegeven en het was voor ons gokken welke richting we in moesten. Een vrouwtjes zou ons wel bij de Khai Dinh tombe brengen. Met een vette omweg (!) en ze wilde daarna nog ook dat we haar geld gaven voor de studie van haar kinderen. Ineens begrepen we niet wat ze bedoelde en Ferry zei dat we op tijd terug moesten zijn in Hué en hij gaf flink gas op de scooter. Achteraf hadden we onze intuïtie moeten volgen en de weg moeten volgen die we van plan waren. Dat had ons zeker de helft van de tijd gescheeld. Die Vietnamezen zijn erg slecht in tijdsbepaling, snelheidsbepaling en afstandbepaling. Nog geen enkele keer hebben ze het goed tegen ons verteld. We hadden de scooter 5 uur gehuurd en moesten maar 3,20 Euro betalen. De busrit naar Hoi An geboekt voor morgen om 12.30 uur.

09 oktober Hue-Hoi An

Gewekt door de zon om 5 uur 's ochtends. Dit kon wel eens een zeer warme dag gaan worden. En dat klopte om 08.30 uur was het al 30 graden. Eerst even inkopen doen voordat we de bus in gaan. Na het inkopen hebben we een uurtje pool gespeeld in de DMZ bar en lekker gegeten. Toen we in het hotel aankwamen moesten we nog even onze review over het hotel op het internet zetten van de receptioniste ha,ha. Aangezien we een beetje kritisch waren begon ze hem toch even te knijpen. Maar over het algemeen waren we redelijk tevreden dus met die review komt het wel goed. Ferry kreeg tevens zijn eerste verjaardagscadeau van de receptioniste van het hotel........ een driedimensionale poster van een luipaard, uuhhhh waar zullen we deze ophangen aan de muur??? Wilja opperde dat de keet misschien wel een optie is. Dan hebben die mannen wat wilds te zien. De busreis duurde redelijk lang. De bus stopt nooit maar het gaat gewoon tergend traag. Zelfs een plaspauze zit er niet in. Een Zweedse vrouw moest erg nodig plassen en vroeg netjes of de chauffeur even wilde stoppen. Hij zei over 3 minuten, dat duurde en duurde en maar niet stoppen . Haar vriendin ging maar even verhaal halen bij de chauffeur. Hij zei over 10 minuten dan, maar nee de chauffeur stopte niet. Toen is de Zweedse naast de chauffeur gaan zitten en stop ,stop, stop, stop gaan roepen. De chauffeur werd het zat en we zijn gestopt, ha,ha. Om 18.00 uur kwamen we drijfnat van de warmte in het hotel in Hoi An aan. We hadden een nette kamer met een heus bad in de badkamer. Na Hanoi hebben we alleen badkamers gehad waar een kraan met douche aan de muur hing. Hiermee moesten midden in de badkamer, tussen de wastafel en toilet, douchen. Dus dan moesten we er voor zorgen dat we of onze kleren in de kamer achterlieten of dat we goed moesten mikken, zodat we na de douche nog droge kleding en dito handdoeken hadden.

11 oktober Hoi An, 33 graden

Die nacht werd Wilja wakker van geritsel en geknaag in de kamer. Muizen???!!! Hmm, misschien door het geluid van airco gaan ze wel weg. Hierdoor werd Ferry wakker en propte zijn oordopjes in zijn oren, omdat hij anders niet kon slapen. Rond half 6 's ochtends was het raak. Wilja hoorde geritsel van een plastic zak en zag op de stoel een muis zitten. Krijg nou wat. Ferry werd direct wakker gemaakt en die zag hem ook zitten. Gewapend met een wandelschoen heeft Wilja de muis weggejaagd en ze zag waar hij heen vluchtte; onderin de muur naast de kast zat een gat van ca. 6 cm. We hebben direct inspectie gehouden van onze voorraad, want kom niet aan ons eten. Hahaha. Alles was er nog en niets was aangevreten. We hebben dit direct bij de receptie gemeld en de lobby-boy (niet de snelste van Vietnam) werd met ons meegestuurd. Geoefend in hints, hebben we hem het gat laten zien en uitgebeeld wat er gebeurd was. De lobby-boy ging weer weg en de receptionist kwam nu kijken. Weer hetzelfde verhaal opgedreund. Hij kwam met 2 voorstellen: ze konden het gat dichten of we konden een andere kamer krijgen. Optie 2 dus! Na een heerlijk ontbijt, dat we trouwens in een ander hotel nuttigden, zijn we verkast naar een andere kamer. Die hebben we ook eerst gecheckt op eventuele gaten en holen en deze heeft geen verlaagd schrootjes plafond. Dat moet goed komen, hoewel er wel een muffe klamme lucht hing. In ieder geval beter dan muizen. Daarna zijn we op onze gehuurde fietsen, via een toeristische route (echt prachtig), naar Cua Dai beach gegaan. Dat is echt een bounty strand. Wit zand, wuivende palmen en een lekkere temperatuur. 's Middags begon het te spetteren, druppelen, regenen en vervolgens te hozen. Gelukkig hadden we al beschutting gezocht. Na wat kledinginkopen regende het wat minder hard en zijn we redelijk droog terug in de oude stad gekomen.

12 oktober Ferry´s verjaardag in Hoi An, 32 gr.

Vandaag was Ferry jarig. Om 4 uur 's ochtend werden we al gewekt door een SMS uit Nederland. Mensen, het is hier 5 uur later dan in Nederland. Dus om elf uur 's avonds sms-en vanuit Nederland is niet heel erg fijn voor ons. Maar goed, Wilja heeft Ferry een dikke kus voor zijn verjaardag gegeven en vervolgens zijn we verder gaan slapen. Op een wat schapperlijkere tijd heeft ze nog voor hem gezongen en toen begon de uitdaging. Wat moest Wilja nou aan Ferry geven? Tijdens het ontbijt kwam het ineens met bakken uit de lucht en we twijfelden wat we moesten gaan doen. Omdat Ferry jarig was, mocht hij beslissen wat we gingen doen. Eerst maar ff kijken of er een dagbus naar Nha Trang zou gaan. Bij een ieniemienie reisbureau/loket hebben we de trein voor 14 oktober naar Nha Trang geboekt en een excursie naar My Son (spreek je uit als: Mie Sang) voor de 13e. De excursie was daar 3 dollar goedkoper dan in het hotel. Uiteindelijk beland iedereen toch in dezelfde bus, dus het is de moeite om rond te vragen hoeveel iets kost. In de Lonely Planet stond een aardige wandelroute door de oude stad, die hebben we dan ook gelopen. In de old town staan prachtige oude huizen die nu als winkel, atelier of restaurant gebruikt worden. Dit deel van Hoi An staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. Sommige huizen kon je ook bezoeken, maar dat had je een old town ticket voor nodig. Die hadden we niet, maar desondanks vonden we het oude centrum erg mooi. We wilden via de Japanse brug naar een ander deel van de old town lopen maar daar mocht je niet overheen als je geen ticket had. Ferry werd hier pislink van, 'We willen alleen naar de andere kant van het water. De brug geloof ik wel!' De poging om via een andere weg het andere gedeelte binnen te komen was ook geen succes. Intussen liep Wilja nog steeds met de grote vraag wat ze nou voor Ferry moest kopen. Een maatpak? Nee. Een nieuwe rugzak (zijn huidige heeft een cola bad gekregen)? Nee. Eindelijk kwam hij met een idee. Hij wil een mooi beeld. Ok, een beeld wordt het. Ferry had 'ergens' in de old town een mooi winkeltje gezien met allerlei beelden. Volgende uitdaging: Ferry's winkeltje zoeken. Na een uur rondlopen in de warmte en vochtigheid zijn we eerst gaan lunchen, dan konden we met nieuwe energie onze zoektocht voortzetten. De eigenaresse van het restaurant had ook een familiezaak die maatwerk kleding maakte. Wilja wilde toch even kijken en uiteindelijk had ze 2 jurken en 1 topje besteld in Thaise zijde. Na onderhandeling over de prijs werden haar maten netjes opgemeten en details gevraagd bijvoorbeeld hoe lang de jurken moesten worden. Het was wel grappig hoe ze dat deden, want de dame die de maten opnam kneep Wilja bijna overal. Armen, benen, billen en ja ook borsten. De volgende middag konden we alles ophalen. Missie Wilja geslaagd, nu nog die van Ferry. Op de terugweg naar het hotel vonden we eindelijk het beoogde winkeltje. Er stond vanalles en we vonden ook wat leuke souvenirtjes voor thuis. Ferry wist nog steeds niet wat hij precies wilde; een waterbuffel, een Chinese krijger of toch wat anders. Uiteindelijk vond hij een mooie miniatuur tempeltje en daarna nog een. Nu werd het kiezen... Dus niet, eentje voor Ferry en eentje voor ons beiden. Ze waren allebei van marmer gemaakt, die van het Marbel Island kwam. Dit eiland lag vlak voor de kust van Hoi An. Al met al was het toch een aardig gewicht bij elkaar en we besloten om het spul maar op te sturen de volgende dag met Wilja's kleding.

13 oktober My Son, 32 graden

's Ochtends werden we om iets over achten opgehaald voor de excursie naar My Son. Na een uurtje was iedereen opgehaald bij de hotels en de gids stelde zich in eerste instantie voor als Michael Jackson. Grappenmaker. Hij bleek eigenlijk Xun te heten, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een uurtje rijden kwamen we bij My Son aan. Dit is een oud tempel complex van de Chams, ook wel het Anchor Wat van Vietnam genoemd. Hier werden de koningen begraven/ gecremeerd en werden offers gebracht. Door de Vietnamoorlog zijn er nog maar 20 gebouwen over van ooit 68. Ook dit staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Die dag kwamen we erachter dat er vrouwelijke en mannelijke offer altaren waren. Weer wat bijgeleerd. Na een uur rondleiding kregen we nog 45 minuten vrije tijd om zelf wat rond te kijken. De terugweg naar de parkeerplaats duurde wat langer dan we verwacht hadden. Op het moment dat we ons afvroegen of we wel het goede pad hadden gekozen, zagen we parkeerplaats door de bomen. Zul je net zien, raken we de weg kwijt in de jungle daar. We zaten net met zijn allen in de bus, na 15 minuten extra gewacht te hebben op een vrouw uit USA die dus wel de weg was kwijtgeraakt, toen het zwaar begon te regenen. Met bakken kwam het uit de lucht. Dat is nog eens geluk hebben (dank je wel voor de geluksnijntjes Lijn!), want in Hoi An aangekomen scheen de zon volop. 's Middag gingen we Wilja's kleding ophalen, dachten we. De top en maar 1 jurk was klaar. Hmmm, wat was er verkeerd gegaan? De donkere jurk zat als gegoten en de top moest nog bij de armen iets wijder gemaakt worden voor Wilja's schouders. Weer die pumpexpress en ROM. Alleen had Wilja ook nog een lichtblauwe jurk besteld, waar was die nou??? Na druk heen en weer gebel met (waarschijnlijk) het atelier, bleek dat er niet genoeg zijde was in de kleur die ze besteld had. Hmmm, wat nu te doen? Andere kleur blauw gekozen en die zou men ook om 18 uur klaar hebben, tegelijk met de top. Dan maar eerst naar het postkantoor om ons pakketje te laten verschepen. Die kleding zou Wilja wel in haar backpack stoppen, zoveel weegt dat niet. Op het postkantoor moesten we 3 formulieren invullen, een adresformulier, paklijst en nog een adresformulier. Eerst zei de postdame dat er geen seamail naar Nederland ging (?). Nederland ligt aan een zee en er gaat geen seamail heen? De transportkosten voor onze doos van 4 kilo zou per airmail op 40 euro uitkomen. Goeie genade! Dat was niet wat we in gedachten hadden. Toen zeiden we dat we gisteren ook al op het postkantoor waren en toen kon het wel per seamail en we lieten haar het lijstje zien wat daar lag. Toen kon het ineens wel en waren de kosten 14 euro, plus $3 voor de doos waar de spullen ingingen. Dat scheelt een hoop. 's Avonds waren we weer naar de winkel gelopen waar we Wilja's jurk en top wilden ophalen. De top was er en paste nu beter. Echter was er nog steeds geen jurk. Of we nog 1 uurtje wilden wachten. Toen zei Ferry:'No, then we only take one dress and the top.'. Grote paniek en de restauranteigenaresse werd er bij gehaald. Of we please, please nog even geduld wilden hebben. Dan zouden ze de jurk in 30 minuten afleveren. Wilja keek voor het acteren nog even moeilijk naar Ferry en we besloten om dan maar ff een hapje te eten en wat te drinken. En ja hoor, keurig binnen het uur was de jurk afgeleverd en kon hij gepast worden. Hij zag er keurig uit en we hebben hem samen met de rest betaald en meegenomen. Terug in het hotel hebben we onze backpacks op orde gebracht en een hagedis de kamer uitgejaagd. Ferry is niet van de huisdieren en wilde koste wat het kost dat beest de gang op hebben. Met een kleding hanger en een lege colafles heeft Fer hem proberen te verjagen. Intussen had Wilja al een ragebol met een lange steel op de gang gevonden en daarmee is de hagedis verder de gang opgejaagd. Nu maar hopen dat het beest niet onder onze deur kan kruipen. Wilja snapt best dat zo'n dier in onze kamer zit, het is er lekker vochtig en klam. Bij het binnenkomen van de kamer ruiken we het al en als we op bed zitten plakken we vast aan het laken. De damp komt zowat door het matras naar boven. Maar ja, voor $ 15 per nacht, incl. ontbijtbuffet moeten we niet te kieskeurig zijn. Morgen nemen we de trein vanaf Danang naar Nha Trang.

1-8 oktober Cat Ba island en naar Hué

01 oktober Cat Ba 30 graden

Een heerlijke dag op het strand van Cat Ba onder de rieten parasol. Het strand was 's ochtends nagenoeg leeg maar 's middags kwam er een invasie van Vietnamezen. Die gingen met kleren en al het water in. Zwembroek?? Welnee, ze hebben al een broek aan... Van het zeewater werd je niet echt koud, het zal om en nabij 28 graden zijn. We hebben de grootste kwal in ons leven gezien (halve meter doorsnee), zelfs de Vietnamezen moesten er foto's van nemen, werkelijk enorm. Toch een gek idee dat we in datzelfde stukje zee hebben gelegen als die kwal! De Vietnamezen zijn in en in slecht. Ze proberen je echt bij iedere stap af te zetten. Zelfs al staan er gewoon prijzen bij de produkten. Als je af gaat rekenen kunnen ze in eens niet meer optellen, hier word je wel eens moe van. Heel veel toeristen worden hierdoor gedupeerd als je iedere keer niet met ze meerekent. Gelukkig kunnen wij net iets sneller rekenen dan de Vietnamezen, hahaha! Toch is het moeilijk om iets te krijgen voor een 'normale'prijs. Wij hebben gisteren 30.000 Dong p/p betaald (1,50 Euro) voor de Ferry-overtocht maar er waren ook mensen die voor dezelfde overtocht 10 keer zoveel hebben betaald. Zelfs als je een potje jam koopt moet je afdingen, echt belachelijk. De mensen doen vriendelijk maar ze proberen je aan alle kanten geld uit je zak te kloppen. Dit in tegenstelling met China waar de mensen zeer terughoudend waren en de prijs niet ter discussie stond.

02 oktober Cat Ba 30 graden

Een prachtige dag om eens mooi een rondje over het eiland te fietsen. 's Ochtends 2 mountainbikes gehuurd en met de kaart van het eiland op pad. De eerste heuvel net op de hoek van de fietsenverhuur mocht er meteen zijn. Dit zal toch niet zo het hele stuk zijn??? Na een aantal heuvels van 6% (ze hadden geen andere bordjes op het eiland) en de niet al te ideale mountainbike van Ferry, de eilandbewoners konden meegenieten als hij langs kwam fietsen, er waren wat kogeltjes kwijt, en ongeveer 13 kilometer verder zijn we omgedraaid. Het landschap was werkelijk schitterend en het dierenrijk ook. Ferry reed net niet over een grote zwarte slang. De waterbuffels, hele grote vlinders en de vriendelijke mensen langs de weg maakten het toch een hele mooie tocht. Met het middaguur zijn we naar het strand gegaan. Lekker even dompelen in de zee. We hebben meteen 2 nachten bijgeboekt, hier willen we nog wel even blijven.

3-4 oktober

Zondag hebben we een scooter gehuurd, zodat we zelf een rondje over het eiland konden rijden en het het nationaal park te bezoeken. Na een proefrit van Wilja hebben we een mooie scooter meegenomen. Ferry wilde niet voor de verhuurder een ritje maken, omdat hij nog nooit een brommer/scooter had gereden en hij wilde niet voor de hele goegemeente onderuit gaan. Hahahaha!! Eerst maar naar de benzinepomp om wat bij te tanken. Daar durfde Ferry wel een proefritje te maken en wilde vervolgens het stuur niet meer afgeven. Aangekomen bij het nationaal park hebben we een uur door de jungle gelopen, over bomen en rotsen geklauterd en door de modder geploeterd om bij een 220 meter hoog uitzichtpunt te uit komen. Op deze 'berg' stond nog een toren voor de liefhebbers die het nóg hogerop wilden zoeken. Een bordje waarschuwde ons dat er maximaal 5 personen tegelijk de toren op mochten. Hmmm, dat zegt genoeg over de kwaliteit ervan. Laat maar zitten dan. Tijdens de terugtocht kwamen we erachter dat we de heen weg de moeilijke route hadden genomen. We waren veel sneller en schoner terug bij de ingang. Tja, soms moet je gokken. Wordt het links- of rechtsaf? Daarna zijn we naar het westelijk deel gereden waar de boot naar het vasteland vertrok. Onderweg hebben we nog een picknick aangedaan en zijn we rustig terug naar Cat Ba town gereden. 's Avonds zijn we met Rory en Josefine een drankje wezen doen (Tiger bier dit keer), onder het genot van Engels voetbal; Chelsea tegen Arsenal. Het geluid hadden ze in de bar uitstaan en in plaats daarvan hoorden we de greatest hits van Modern Talking. Wie?? Ja, die. En Wilja wist ook niet dat ze zoveel nummers hadden gemaakt. Tegen 12 uur werden we de bar uitgeschopt en zijn we gedrieën (Josefine was om 11 uur al vertrokken) in het pikkedonker naar het hotel gebanjerd. Dat ze de straatverlichting uit hadden gedaan, was zeker in het kader van de bezuinigingen ofzo? We moesten zowat inbreken in het hotel, want alle deuren zaten potdicht. Door de glazen voordeur zag Wilja wel iemand op de bank liggen en ze begon tegen de ruit te tikken. Gelukkig sliep die knakker niet heel erg vast en konden we snel het hotel in. Tot slot hebben we Rory nog blij gemaakt met zijn verloren boxershort, die op 'ons' balkon terecht was gekomen. Het was meer een etage balkon, waar iedereen op kon lopen. Na 3 dagen lag de boxershort er nog en bij navraag was hij inderdaad van Rory. Hij was zo blij als een kind, dat mocht het hele eiland weten. De volgende dag hebben we de bus-boot-bus geboekt naar Ninh Binh voor 5 oktober. Die dag had Ferry erg last van zijn maag en darmen, dus hebben we het maar rustig aan gedaan. In de middag kwam er weer een groep chinezen het hotel binnenvallen. De ene groep lijkt de andere af te lossen hier.

5 oktober naar Ninh Binh, 30 gr.

's Ochtends werden we om 9 uur bij de Tourist Information verwacht om de bus-boot-bus te nemen naar Ninh Binh. Na een half uurtje hobbelen in een zeer gare bus, kwamen we op een net zo'n gare terminal aan. Deze was niet groter dan een gemiddelde buurtsuper in Nederland. Aan de kade lagen diverse bootjes, van netjes onderhouden tot erg aftands. Bij het inschepen werden we met zijn allen naar de aftandse variant gedirigeerd. Wat zal dit dan gaan worden dachten we. Gelukkig lag naast dit exemplaar nog een nieuwere boot waarmee wij naar het vasteland gingen. Pffff, de geluks- Nijntjes hebben hun werk gedaan. De kapitein had er zin in, want binnen 45 minuten stonden we aan de kade van Haiphong. Daar gingen we met een bus verder richting Haiphong stad. Op een gegeven moment stopten we en gingen alle Vietnamezen de bus uit, behalve wij met nog 11 andere toeristen. We wisten niet wat wij nou moesten doen, dus bleven we stug zitten. De chauffeur stond blijkbaar koppen te tellen, want op zijn teken kwam er een vrouwtje de bus die schreeuwden of iedereen wel een ticket voor Ninh Binh had. Drie Rusinnen hadden die dus niet en stapten uit waarna we met zijn tienen verder gingen.We waren net 10 minuten onderweg toen de bus weer stopte en de chauffeur naar een minibus voor hem wees en zei:'Bus Ninh Binh.' Wéér de bus uit en met alle backpacks de minibus in. De bijrijder in onze minibus spoorde voor geen meter. Hij kon geen 5 minuten op zijn billen blijven zitten. Eerst riep hij continu van alles uit de bus tegen mensen op straat en daarna ging hij voor de zoveelste keer onze backpacks rangschikken die achterin de bus lagen. Na een uurtje hadden we het met zijn allen door. Die gozer probeerde zwart nog enkele passagiers de minibus in te krijgen. Ouwe scharrelaar! Maar hij was wel donders irritant. Op een gegeven moment ging hij ook visitekaartjes uitdelen van hotels in Ninh Binh. Wilja pakte direct de Lonely Planet om te kijken of daar wat in stond over die hotels. Het waren geen slechte hotels en onze vrolijke vriend hing direct over het boek en probeerde hem zelfs uit Wilja haar handen te trekken. Nou, dat ging dus echt niet door. Wellicht dankzij alle PumpExpress en XCO lessen. Rond 2 uur stond de bus stil bij één van de hotels en probeerde de chauffeur ons het hotel in te krijgen. We riepen al 'Busstation, busstation.', maar de hotel manager zat al in de bus en riep dat hij good prices had voor very good rooms. Wilja opperde om maar uit te stappen en dan maar zelf voor een hotel te zoeken, aangezien het centrum niet heel erg groot was en er in de buurt genoeg keus was. Tegen de tijd dat Wilja de minibus uit was, had Ferry al lopen handelen over de prijs met de manager. Nou ja, kijken kan geen kwaad. Met 2 anderen meiden werden we de lift in gezet voor een hoteltoer. De manager was niet echt snel en opeens ging de lift dicht en omhoog. Een meisje (ook toerist) stapte in en die vertelde dat het een netjes hotel is met inderdaad een goede prijs en gratis internet. Voor 10$ per nacht hebben we een nette kamer gescoord. Daarna kwam een andere uitdaging. Hoe komen we in Hué?? Een sleepingbus was geen optie, want Ferry doet geen oog dicht in zo'n gevaarte. Na wat zoeken in het stadje vonden we het station. Maar de trein ging maar tot Vinh, want daar zou je met de bus moeten omdat dat gebied ondergelopen was door de hevige regenval van de afgelopen dagen. Het water stond er al ruim een meter hoog. Na wat eten en drinken hadden we het plan gevat om dan maar eerst met de trein te gaan, overnachten in Vinh en daarna met de bus verder. Echter konden ze ons niet vertellen of de volgende dag een trein naar Vinh zou gaan en we zouden dan terug moeten komen om het te checken. Lekker fijn. Toch maar kijken voor een bus, die ging om 4:45 am. Ook niet een lekkere tijd als je vakantie hebt.

6 oktober naar Vinh, 30 gr.

De volgende ochtend na het ontbijt vol goede moed met de taxi naar het station. Terwijl Wilja geld zocht voor de taxi kwam Ferry al terug naar buiten. Geen trein vandaag, pas de volgende dag om 1 uur 's ochtends ging er eentje. Hup, terug naar het hotel. Volgens de manager konden we heel gemakkelijk een lokale bus nemen. Er kringelden grote vraagtekens boven ons hoofd, want bij het busstation hadden we gezien dat alleen om 4:45 uur een bus vertrok. Terwijl Wilja aan een ander Nederlands stel adviseerde om ander transport te zoeken dan de trein (die waren net van plan om naar het station te lopen voor informatie), gilde Ferry ineens:'Wilja, meekomen!!!' Goh, deja vu van Moskou. De hotelmanager had zijn mannetje geïnstrueerd hoe ons op de bus te krijgen naar Vinh. Het blijkt dus dat we gewoon aan een drukke straat moeten gaan staan en kijken wat voor bordje de bussen achter het raam hebben staan. Als dat je bestemming is dan moet je gewoon zwaaien en dan stopt de bus. Simpel toch? Dat hadden wij dus nog niet uitgevonden. In de bus konden we nog net een zitplaats vinden en onze backpacks hebben we in het gangpad maar gezet. We werden direct getrakteerd op een zeer foute, Chinese vechtfilm die in het Vietnamees werd nagesynchroniseerd. Onderweg werd de bus nog aangehouden door de politie. Daar stonden we dan aan de kant van de weg een half uur te picknicken en ons af te vragen waarom we nou moesten stoppen. Gelukkig mochten we na een half uurtje weer verder. Rond 12 uur hielden we ff pauze bij een wegrestaurant. Hoewel we wel ingeënt zijn voor buiktyfus durfden we het toch niet aan om daar wat te eten. Dan maar een appel eten die we nog hadden. De rest van de rit werd begeleid door een heus toeterconcert van de chauffeur. Alles rijdt hier midden op de weg en het liefst 4 rijen dik met een snelheid van 3 per uur. Een half uur voordat wij in Vinh aankwamen waren we nog de enige in de bus en we hoopten dat de chauffeur ons netjes bij het busstation zou afzetten. Gelukkig deed hij dat en na een zoektocht naar een hotel hebben we een 'hok' gevonden. Het is niet erg dik bezaaid met hotels in dit dorp, we waren moe en we waren al een uur aan het hobbelen met onze backpacks. We vonden het toen wel gesneden, we hebben een bed en een warme douche. De lakens waren iet wat twijfelachtig, maar lang leve de lakenzakken die we al een paar keer gebruikt hebben. Genoeg om een nacht door te brengen.

7 oktober

Na een onrustige nacht, Wilja had moeite om te slapen in het 'hok', werden we om 05.15 uur gewekt door de radio en televisie van een anderekamer (hok) in het hotel. De Vietnamezen zijn iedere dag belachelijk vroeg op en vieren dat met zeer luide televisie. Om 06.30 uur zaten we al in de bus naar Hué. We waren als enige toeristen en dat moesten we weten ook. Ze waren heel nieuwsgierig en hebben Ferry overal zo'n beetje wel geknepen. Na een uurtje vroegen ze ons of we getrouwd waren ha,ha,ha! Het is wel apart wat de Vietnamezen van Wilja's afkomst vinden. Echt helemaal niemand denkt dat ze uit Vietnam komt maar meer in de buurt van Thailand. Ze zeggen:'no Vietnam'. We zitten nu nog ongeveer 1100 kilometer van Ho Chi Minh af, misschien dat de mensen daar meer op Thaise mensen lijken. De rit duurde 7 uur en was zeer indrukwekkend. We zijn met de bus door de overstroomde gebieden gereden, echt om stil van te worden. Het water stond letterlijk tot het dak en mensen stonden bij de vrachtwagen om voedselpakketten uitgedeeld te krijgen. We zien het iedere dag op de televisie maar als je het zelf ziet is het toch anders. Je ziet andere dingen, zoals dat mensen uit de rivier hout halen en deze proberen te drogen om nog enigszins een vuur te maken, dode dieren die uit het water gehaald worden en je ziet dat de mensen elkaar helpen met vanalles en nog wat. Zo heb je een terras voor het huis en zo is het verandert in een enorme vijver die tot in de woonkamer komt. Na de indrukwekkende rit hebben we ons op een brommertje naar het centrum van Hué laten brengen. Na op booking.com een hotel te hebben geboekt, zijn we er naar toe gelopen. We zijn na 3 dagen reizen nu even uitgeteld.