Zuid IJsland

12 oktober via Skógarfoss naar Steig, 7-9 graden

Om 5:15 werden we ons bed uit ge-smst omdat Ed een verjaardagsberichtje voor Ferry stuurde. Hmm, de volgende keer moeten we toch maar in dezelfde tijdzone zijn als zijn familie. Hahaha! De vorige keer in Vietnam was het 2 uur 's nachts toen zijn ouders sms-te... Bij het ontbijt kwam de hoteleigenaar met een heuze verjaardagstosti aanzetten; d.w.z. een tosti met kaarsjes erop. Wilja zong uit volle borst 'Happy Birthday', zodat Ferry toch nog een beetje een jarig gevoel kreeg. Dat van die kaarsjes had Wilja stiekem de dag ervoor geregeld met de eigenaar. Die dag gingen we verder naar het zuiden. Het weer was die dag drastisch omgeslagen, het regende en waaide enorm en je zag amper een hand voor ogen. Daardoor hadden we de Sjelandfoss gemist, maar we kwamen daar te laat achter om er voor terug te rijden. Bij de Skógarfoss (waterval) regende het gelukkig iets minder. De Skógarfoss ligt aan de voet van Mýrdals gletsjer en onder deze gletsjer ligt de beruchte vulkaan Katla. Je weet wel van die aswolk. Helaas werkte het weer niet mee, waardoor we alleen naar boven langs de waterval zijn gewandeld. We waren op tijd in het guesthouse aangekomen, dat alleen te bereiken was via een gravelroad. Een gravelroad is in IJsland een weg dat bestaat uit grove steentjes, waar je met een personenauto mag rijden. Dus het was nog net niet of-road. We hadden nog wat tijd dus wilden we naar Dyrhólaey rijden, een arc in het water. Vanaf de hoofdweg moesten we richting het strand, waar de weg overging in een gravelroad. We hadden zo'n minuten gereden toen de auto een snerpend geluid maakte. What the f***! Wij stoppen, niks. Weer rijden, 'iiiieeee'. Het leek van het linkervoorwiel te komen. Staan we daar in de middle of nowhere met een verdacht piepende auto. Vooruitrijden, achteruitrijden. Het geluid bleef. Paniek! Wat nu, wat nu? Guesthouse bellen, Budget rent bellen? Wilja stelde voor om het wiel er vanaf te halen en te kijken of er ergens een steentje tussen zit. Ok, krik onder de auto en in de miezerregen stonden we daar te zwengelen aan het wiel. Toen het wiel eraf was, voelde Wilja of er wat vast zat. Niets. Wiel er weer opgeschroeft, voorzichtig een meter rijden. Nog steeds was het geluid te horen. Wiel er weer af en na wat prutsen tikte Wilja tegen het plaatje dat vlak bij de wielophanging zit. Geen idee of dat zo heet, maar in ieder geval viel op dat moment een keitje naar beneden. Wiel er weer op, een meterje rijden... Geen geluid. Nog een stukje rijden. Het geluid was weg! Daarna hebben we voor de zekerheid een garage opgezocht om te laten checken of de band er goed op zat. De monteur daar deed dat gewoon met de hand! We hadden eigenlijk verwacht dat hij dat met het gereedschap zou doen dat ze bij de Kwikfit hebben. Maar goed, de band zat er goed op, dankzij dat we met ons gewicht de bouten hebben aangedraaid. Wilja zei tegen Ferry dat hij wel wist hoe hij een verjaardagspartijtje moet organiseren. 'Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem wel je krik mee'. Na het bezoekje aan de garage, hebben we een hapje gegeten bij een bistro aan de weg. We knepen hem nog wel een beetje, want we moesten nog een gravelroad rijden om bij het guesthouse te komen. Nou drie keer raden hoe we dat bereikt hebben. Juist, weer met een snerpend geluid in de linker voorband! Nog geen 50 meter van het guesthouse. Eén ding is zeker, dit is zeer slecht voor ons stressniveau. Dat schoot weer naar 150%. Hmmm, vakantie hoort toch ontspannend te zijn? Inmiddels was het aardig aan het schemeren en voor de 2e keer die middag hadden we de auto op de krik staan. Weer voelen. Niets. Achteruitrijden. Geluid! Vooruitrijden. Geluid! Weer het wiel eraf. Voelen. Intussen hadden we hulp van het guesthouse ingeroepen en de heer des huizes heeft uiteindelijk met een schroevedraaier weer een lullig steentje er tussen uitgevist. En weg was het geluid!

13 oktober naar Höfn, 10 graden

Na het onbijt zijn we zeer behoedzaam de gravelroad afreden. Eenmaal op het asfalt aangekomen, konden we weer normaal ademhalen. Toen hebben we eerst de benzinetank maar volgegooid en wat tierips gekocht om de wieldop weer vast te maken aan de velg. Daarna zijn we nog naar de Reynisdrangar gegaan. Dat zijn 66 meter hoge basalten 'bergen' in zee, die eigenlijk restanten zijn van een vulkaan. Het strand is helemaal zwart van de lava. Daarna op naar Höfn, dat werd een trip van ca. 267 km door de stromende regen. Allereerst kwamen we langs het gebied waar de Katla in 2010 flink heeft huisgehouwen. Enorme velden met as, as en nog eens as. Van de brug over de rivier en stukken van de weg was ook niets meer over. Maar het is makkelijk om asfalt te leggen, gewoon over de as en lava draaien. Ook reden we voorbij Jökulsárlón een meer met gigantische ijsschotsen. Deze ijsschotsen komen van de terugtrekkende gletsjer Breidamerkurjökull. Het guesthouse voor de komende 2 nachten lag dit keer aan een asfaltweg. Het had veel weg van een jeugdherberg en voor die avond hebben we zelf een portie spagetteria gekookt met gegratineerde broccoli.

14 oktober een toertje door het zuiden, 6 graden

Die dag hebben een rondje door de omgeving gedaan. Gelukkig was de weersvoorspelling voor die dag wat beter, half bewolkt en zon. Onze eerste stop was bij de gletsjer Hoffelsjökull. Echter konden we niet helemaal de juiste wandelroute vinden en kwamen we steeds uit bij een boerderij, welke pad we ook kozen. Daarna zijn we naar de Jökulsárlón gereden, het gletsjermeer met de vele ijsschotsen. De ijsschotsen zaten bijna niet meer onder de as van de laatste eruptie, het is er waarschijnlijk af geregend! Het was mogelijk om met een speciaal amfibie voertuig op het water te varen maar dat hebben we niet gedaan. Je kon het lopend ook goed zien. Daarna hebben we rondgewandeld en zijn we vervolgens naar het strand gelopen dat er vlakbij was. Op het zwarte strand vonden we ook ijsschotsen die van de gletsjer afkwamen. Echt een schitterend stukje natuur. 's Middags hebben we een rondje gelopen bij de haven in Hofn en zijn we in de buurt een stukje de vulkaan opgelopen. 's Avonds weer tijd voor de eigengemaakte maaltijd met mini Kötbullars. Rara wat zijn dat?

Reykjavik en de gouden route

9 oktober naar IJsland, Hafnarfjördur, 7 graden

Om 12:15 uur waren we op Schiphol waar we direct onze backpacks konden afgooien bij de incheckbalie. We hadden taxi Sharno weer gechartered voor de transfer. Thanks BM en BV! Bij de security check werd Wilja's handbagage eruit gepikt voor nadere controle. Natuurlijk had zij geen drank in de tas zitten, want dat wist ze zo onderhand wel. De man die naast haar stond echter niet, want die had dan ook 3 pakjes drinken in zijn tas zitten. Die moest hij inleveren. Gelukkig konden ze niets geks in haar handbagage vinden en mochten we doorlopen. Hahaha, volgens Wilja werden ze getriggerd door de 2 stukken komkommers die ze mee had. Die bestaan voor 90 % uit water. De vlucht verliep verder prima en we landden 7 minuten later dan gepland op Keflavik Airport. Voor dat we het wisten stonden we alweer buiten om de bus naar het hotel te nemen zonder dat we bij binnenkomst ons paspoort hadden later zien. We hebben dan ook geen stempel in ons paspoort erbij gekregen, Fer vond dat toch wel jammer. We hadden gelezen dat het erg duur in IJsland was, dus had Ferry op het vliegveld nog even vlug een 6-pack Tuborg bier gekocht. 's Avonds tijdens het douchen kwamen we erachter dat het warme water een wel hele vreemde lucht had. Dat komt doordat het warme water direct uit de grond komt en dan ook naar zwavel ruikt, beter bekend als de rotte eieren lucht. Maar gelukkig blijft de lucht niet aan je huid zitten.

10 oktober Reykjavik, 4 graden

Na een heerlijk lange nacht van 10 uur, zaten we om half 8 netjes aan het ontbijt. De ontbijtzaal was net als de rest van het hotel helemaal in Vikingstijl ingericht en we zaten dan ook op houten bankjes tussen een elandekop, bizonkop, walvisbeenderen en everzwijnevellen te eten, inclusief aardewerk servies. De eigenaar kwam meteen praatje met ons maken en vertelde dat het vandaag goed weer zou zijn om het Noorderlicht te kunnen zien. Tussen 10 en 12 uur 's avonds zouden we een grote kans hebben om de Aurora Borealis, het Noorderlicht, te kunnen zien. Hmm, dat moeten we even in de gaten houden. Daarna zijn we met de lokale bus in een half uur naar Reykjavik gereden. Daar hebben we een rondwandeling gemaakt door de stad. Ook wilden we zien waar het domestic airpor t was, want daar moesten we de huurauto de volgende dag ophalen. We hadden de auto via Sunny Cars gehuurd maar bij de Rental balie aangekomen zei de man:'Sunny Cars? Not here.' Huh? Wij dachten meteen:'Hebben wij dat weer.' Gelukkig hadden we onze papieren bij ons en bleek de auto via Sunny Cars bij Budget Rent a Car te zijn. De man achter de balie had het blijkbaar erg rustig, want hij bood aan om ons bij ons hotel de volgende dag op te halen. Dat is heel mooi. Daarna hebben we de Perlan (parel) bezocht. Dat is een glazen koepel die gebouwd is op 5 tanks die voorheen deel uitmaakten van het warmwatersysteem van Reykjavik. Vanaf de koepel op de 4e verdieping hadden we een mooie uitkijk over Reykjavik en omstreken. Via de Kringlan mall (we moesten ff pinnen en water halen) hebben we de bus terug gepakt. Terug in het hotel kwamen we erachter dat we het verkeerde water hadden gekocht, nl. bruisend water. Ja, dat hebben wij weer. Waarom zetten ze dat niet duidelijk op de fles?? Ferry durft het water uit de kraan niet te drinken, terwijl IJsland bekend staat om zijn zeer schoon en helder water. In combinatie met medicijnen is bruisend water toch niet zo'n goede aanrader. 's Avonds hebben we in het restaurant bij het hotel een gegeten waar Jonas, de eigenaar, ons nog herinnerde dat om 10 uur de 'show' zou beginnen. Het is inmiddels 22.30 uur en dat licht hebben we nog niet gezien , hahaha.

11 oktober de Gouden route, 4 graden (met wind -8 graden)

Oké, geen Aurora Borealis gezien. We hadden nog de wekker om half 12 gezet, maar we zagen niets in de lucht dat op de Borealis leek. Terug in bed en slapen maar. Na het ontbijt was Ferry naar de receptie gelopen om Budget Rent te laten bellen voor de hotel pick up. Hij bleeft zo lang weg dat Wilja zich afvroeg of het allemaal wel goed ging. Uiteindelijk kwam hij terug op de kamer en vertelde dat hij met Jonas ( de hoteleigenaar) aan de praat was geslagen. Die Jonas dacht dat Wilja uit Groenland kwam. Hahaha! Wilja de Eskimo. Hoewel er een sushi wel ingaat... Verder vond hij ons erg aardige mensen en bij vertrek kregen we van hem een beeld van Thor cadeau. Hij vertelde dat dit de sterkste Vikinggod is, for good luck. Kijk, dat is nooit weg! Om 10.00 uur stipt worden we opgehaald door Helgi van Budget Rent. Hij brengt ons als een ware Mika Hakkinen naar de binnenlandse luchthaven van Reykjavik. Binnen 15 minuten was alles geregeld en konden we gaan rijden met onze VW Polo, en wel met winterbanden. De trip naar Geysir duurde ongeveer 1,5 uur vanaf Reykjavik door een prachtig vulkanisch landschap. Onderweg kwamen we de imposante explosiekrater Kerio tegen. Als die gaat beginnen... Nog even rusitg houden aub!! Het geiserveld van Geysir is wereldberoemd. De Strokkur spuit zo rond de 8 à 10 minuten tussen de 30 en 35 meter hoog. Het is best lastig om een mooie foto te maken van het ingekapselde water en daarna van het hoogste punt. Dit vergt wel enig geduld hahaha. Ondertussen was een IJslands gezin bezig eieren te koken. Boiling point 15 minuten. Zij hadden gewoon een tas mee van de supermarkt en koken maar. Oma hield de tijd bij. Na deze prachtige ervaring hebben we een hapje gegeten en naar de Gullfoss waterval gereden. Dit is er eentje die in het rijtje past van de Niagara Falls en de Iguacu Falls. Het was er zo koud dat het water verijsde op het land en tegen de bergen. Op de achtergrond lag veel sneeuw op de bergen en de gletsjer Langjökull. Vanaf ons Farmhotel voor die avond hadden we daar een schitterend uitzicht op.

Naar huis!

27 december naar huis, 24 graden 's ochtends en 's middags 0 graden

Hoewel we de wekker om 4.50 uur hadden gezet, waren we allebei om half 5 klaarwakker. Dan maar eruit. Terwijl Ferry zich aankleedde en een broodje at, was Wilja nog even naar het buffet gelopen om thee en wat proviand voor onderweg te halen. Om 5 over 5 liepen we als vanouds met onze backpacks op de rug de boot af. Conny en Ronald stonden als uitzwaaicomité op hun balkon op de 8e etage, 'ponte otto, deck eight' zoals de lift zou zeggen. Op de boot werd nl. in de lift netjes aangekondigd op welk dek gestopt was. Er stonden een brigade taxi's te wachten, daar werd je gewoon eng van. En wij maar bang zijn dat we geen taxi zouden kunnen krijgen op dit vroege tijdstip. Op de luchthaven moesten we weer in een joekel van een rij om in te checken. Ze hadden nl geen speciale desk voor iedere vlucht maar ze hadden een stuk afgezet waar je moest wachten voor een 8-tal rijen. Na ruim een half uur waren we ingecheckt en konden we in de departure-terminal gaan bivakeren. En die is Groot! Om 7 uur konden we al boarden, terwijl we pas om 8.25 uur zouden vertrekken. Maarrrr, we moesten vanaf gate 209 (!) nog een heel eind met de transferbus naar het vliegtuig. Gekkenhuis. Wilja begon bijna te denken dat we met de bus naar Nederland zouden gaan. Het vliegtuig was echt top, een Boeing 777 met ieder een eigen scherm en je kon weer zelf kiezen wat je wilde zien. Na wat TV-comedies en wat spelletjes heeft Wilja Finding Nemo zitten kijken om te zien welke vissen ze ook in het echt op de Maldiven heeft gezien. Hahaha. Nou de reis was echt zo om. Ook hoorde ze Ferry een stuk verderop kletsen en hardop lachen. Dus daar ging het ook goed mee. Precies volgens schema landden we om 12.45 uur op Schiphol. De eerste aanblik was een wit landschap en we moesten allebei zuchten van weemoed. Nu was de vakantie toch echt voorbij. Maar we vinden allebei dat het een superreis was, die we niet snel zullen vergeten. Ondanks het geheibel dat we in sommige landen hadden door de cultuurverschillen, hadden we dit toch niet willen missen. Tips van ons wat absoluut mee te nemen:

• een netbook: Super handig omdat ieder hotel wel free Wifi aanbiedt, op de achterlijke dure hotels na die wij gehad hebben. Hiermee kun zoveel informatie inwinnen en een hotelletje vantevoren boeken, zodat we na een dag reizen niet meer hoeven te klooien om een beschikbare kamer te vinden.
• lakenzak: die hebben we direct in de transsiberië-express al gebruikt en daarna voor de zwaar twijfelachtige bedden waar we geslapen hebben.

multitool: eigenlijk was een goed zakmes ook voldoende geweest, aangezien we alleen het mes van de multitool gebruikt hebben. Maar een zakmes hadden we niet.

Wat hebben we 4 maanden lang voor nop meegesjouwd:

• Klamboe: Ja, Anouk ook bij ons is hij in zijn zakje blijven zitten
• Bandana's: dat zou handig zijn als hoodfdeskel, picknickkleedje en zakdoek. Hoofddoek? we hadden onze petjes. Picknickkleedje? We hadden onze proviand al van te voren gesmeerd. Zakdoek? Papieren exemplaren zijn handiger en hygiënischer.

Op youtube hebben we een filmpje van de sunsetcruise gezet waar we de dolfijnen zagen: http://www.youtube.com/watch?v=xWeHSNJKkS0

Ook staan de foto's van de Malediven en het Midden-Oosten op de site.

We willen iedereen, die met ons 'meegereisd' is, ontzettend bedanken voor alle lieve en enthousiaste reacties. Tot gauw, je weet nooit wanneer en waar we elkaar weer zien.

Cruise door het Midden-Oosten

20 december Dubai en inscheping op de Costa Luminosa, 32 graden

De reis naar Dubai ging wonderlijk snel. Dat mag ook wel, want het was maar een klein stukje van een uurtje vliegen. Voor dat kippestukje hadden ze een Boeing 777 ingezet waarvan ook maar een kwart was gevuld. Misschien nog wel minder. Na de noodzakelijke paspoortcontrole (die behoorlijk traag was), hadden we snel onze rugzakken en pakten we een taxi naar het hotel. Een ongelooflijke lul de behanger stond achter de receptie. Die gunde ons geen blik waardig en vond ons blijkbaar meer lastig dan gewenst. We waren doodop en zijn na een pizzaatje direct gaan maffen. Maandag hebben we na het ontbijt geprobeerd ons te oriënteren waar we waren. Na tevergeefs bij 2 supermarkten een plattegrond te krijgen heeft een man van een reisbureau ons de weggewezen waar de cruise terminal was, hij zei '10 minuten met de taxi'. Hmmm dat kunnen dan we ook wel zelf lopen, dachten we. We kunnen toch pas om 20:00 uur inschepen, dus tijd zat. Algauw hadden we een terminal in het vizier, maar we zagen geen enkele mogelijkheid om daar te komen. Toch maar een taxi dan. De taxichauffeur vertelde dat je alleen per taxi of bus bij de terminal kon komen. De oude terminal, die wij ook gezien hadden, was buiten werking gesteld. Het had ons nog zeker 4 km gekost om vanaf daar tot aan de huidige terminal te komen. Hij had ons een tip gegeven waar we goed en goedkoop konden eten. Het bleek een Indaas restaurant te zijn waar de medewerkers van de haven ook aten, want wij waren de enige toeristen daar en met als gevolg weer een ware attractie in die hut. Hahaha! Na de lunch hebben we ons tegen een muurtje in het zonnetje gezet om daar de tijd te doden tot de inscheping. Ferry ging na een uurtje of wat toch eens peilen hoe het zat bij de cruise terminal. Voor de Costa desk zat een security check waar je ook je bagage door een scan moest doen. Lekker handig. Hij was nog onder invloed van de pillen en hij heeft dan ook weer wat stampij lopen maken. Een dame was zo vriendelijk om voor ons te informeren bij Costa. We konden al om 3 uur inchecken! Helemaal top en triomfantelijk liep hij naar Wilja om het nieuws te brengen. De temperatuur was al aardig gestegen om 2 uur besloten toch maar weer te verkassen naar de terminal. Voor het eerst hoorden we Nederlands om ons heen. Huh? Wat? Welk? Dat willen we helemaal niet horen! Nadat we onze rugzakken hadden afgegeven voor transport naar de boot, ploften we buiten in de schaduw neer. Er stonden om half 3 al mensen te wachten om in te checken. Gekkenhuis! We hadden het idee gevat om gewoon een uurtje te wachten en dan eens te zien hoe druk het zou zijn bij de check-in balie. Toevallig zat naast ons een stel uit Nederland dat precies hetzelfde idee gevat had, Conny en Ronald. En inderdaad, na 40 minuten keek Wilja binnen hoe de vlag ervoor stond en de rij was weg. Dus zijn we met zijn vieren in een sneltreinvaart ingecheckt. Daarna konden we ook direct de boot op. Het buffet was ook al geopend, dus we hoefden niet bang te zijn dat we honger zouden lijden. Pas om 8 uur konden we onze hut in, dus die tijd hebben we gebruikt om te kletsen, eten, drinken en het schip te verkennen. Het is een flink schip en dat hebben we gemerkt. Het heeft een lengte van 293 meter en heeft een passagierscapaciteit van 2826.

21 december Dubai, 30 graden

Vandaag hebben we eerst lekker uitgeslapen. Dat wil zeggen, Ferry was eerder wakker en at al om half 8. Vervolgens hebben we samen ontbeten om 9 uur. Tijdens het ontbijt hebben we de highlights van de steden doorgenomen die de boot tijdens deze reis aandoet. We hadden al van diverse kanten tips gekregen om géén excursies bij Costa zelf te boeken, want je kon gemakkelijk op eigen houtje zelf het e.e.a. regelen. We hadden al een aardig idee wat we wilden zien, dus na het ontbijt hebben we ons verzekerd van een plekje in de eerste zitting van het diner om vervolgens op het zonnedek neer te ploffen. Daar zijn we eigenlijk niet meer vanaf gekomen, behalve om wat te eten. Hahaha. Op een gegeven moment kwam een Nederlands stel naast ons liggen, waarbij de man al zei dat hij niet naast Wilja durfde te liggen omdat die te bruin was. Voor de rest van de dag hebben we daar gezellig mee gekletst. Om 4 uur hadden we de verplichte emergency drill, dus zo braaf als we waren stonden we op het betreffende musterstation met onze reddingsvestjes aan te luisteren hoe het werkte etc. In 5 talen! Achter Wilja stond een Italiaan en die had het na 10 minuten ook al bekeken, maar toen waren ze nog niet eens begonnen met de uitleg. Ferry die lette ook al niet meer op, want die liep te ouwehoeren met een stel Nederlanders en een man uit Zuid-Afrika. Na de drill kwamen we Conny en Ronald bij de liften weer tegen en hebben we elkaars hut bekeken. Zij hadden een hut met balkon en wij hadden er eentje zonder en we waren benieuwd of de hutten nou zoveel met elkaar verschilden. Niet dus. We hebben nog een drankje gedaan op de verjaardag van Ronald en spraken af om de volgende dag samen Muscat in te gaan. Na het diner hebben we wat op het schip rondgewandeld en in het casino gekeken. Vannacht was een sloot Chinezen binnengevlogen, want we zagen er al een paar in het casino aan de Blackjack-tafels zitten. We hebben ook een stukje van de theatershow gezien, maar we zijn na 10 minuten weggegaan. We vielen zowat in slaap.

22 december Muscat, 27 graden

Vanochtend hebben we met Conny en Ronald ontbeten. Dat wil zeggen, Wilja heeft met ze gegeten terwijl Ferry voor de gezelligheid een kopje thee dronk. We waren om 8 uur de haven van Muscat binnen gevaren en om 7 uur was Ferry al bij het ontbijt te vinden. Het bleek drukker dan dat hij verwachtte, maar dat kwam omdat er een hoop mensen een excursie geboekt hadden die al vroeg van de boot moesten vertrekken. Dus hij heeft ook een flink bord mee naar de hut gesmokkeld, de broodjes vervolgens gesmeerd en in zijn rugzak gestopt. Vanaf de boot werden we met busjes naar de havenpoort gereden, want men wilde niet dat er cruisepassagiers in de haven vrij rondliepen. Vanaf de haven werden we al direct door een sloot taxichauffeurs besprongen. Wilja en Conny leken zich aardig vrij te lopen van de chauffeurs, maar de mannen waren aan de beurt. Zij hebben ook onderhandelt met Galifa om voor 15 euro binnen het uur ons naar de nationale moskee te brengen en terug naar het paleis van de Sultan. Het zou een kwartiertje rijden zijn naar de moskee, dus berekend als Ferry is vond hij dat wel een mooie prijs. De moskee was schitterend . In eerste instantie waren we een beetje teleurgesteld, maar dat kwam omdat we dachten dat we in de gebedsruimte waren terwijl we eigenlijk in een 'ontvangstzaaltje' stonden. De gebedsruimte was erg mooi met grote kroonluchters en één monster kroonluchter. Dat was echt een joekel van een gevaarte. Op de terugweg reed Kalifa ineens naar het Hyatt hotel, dat was een mooi hotel dat we echt van binnen moesten zien. Huh? Wat? Welk? We zeiden al dat we naar het paleis van de Sultan wilden, maar luisteren ho maar. 'Nou, dat krijgt hij nog wel op zijn bord. Die is straks aan de beurt.', zei Ferry. Bij het paleis zeiden we dat het mooi was geweest en dat we verder geen gebruik van zijn diensten wilden maken. Maar voor 20 Euro zou hij ons ook nog droppen bij de souk van Muscat. Oké, best. Om het paleis waren ook forten in de bergen gebouwd. Dat waren net zandkastelen die je normaal met een schep en emmertje op het strand maakt. Op naar de souk, maar bij het uitstappen uit de taxi begon het gedonder. Conny, Ronald en Wilja stonden al buiten en Ferry gaf Galifa 20 euro, zoals afgesproken. Galifa uit zijn dak, want volgens hem moesten we hem 20 euro per stel betalen. Zucht. Ferry en Ronald hebben 10 minuten lopen bakeleien met hem. Tussen neus en lippen door had Ronald bij Wilja gepeild of ik nog 10 euro had, want Wilja was de enige die Euro's had! Conny en Ronald hadden alleen 28 US$ en Dirhams. Uiteindelijk hadden de mannen besloten om het op 30 euro te houden voor 4 personen. Een mooi bedrag voor 2,5 uur taxien. Eerst zijn we op een terras geploft om wat te drinken en te eten. Daarna zijn we door de souk gelopen, waar alle winkels hetzelfde verkochten. T-shirts, pashmina's, meuk en rommel. Via de kustweg zijn we op ons gemak richting de haven gelopen. In zee hebben we nog wat exotische vissen gespot en joekels van een zeeëgels. De rest van de middag zijn we in de zon geploft. We hebben ook nog even gecheckt of we kleding konden laten strijken. Maar er was alleen een professional strijkgevaarte en geen los strijkijzer. Dan maar niet, want Wilja durfde haar op maat gemaakte jurken van Thaise zijde niet in zo'n gevaarte te laten persen. Ze heeft de jurken toen maar onder de koffer en backpack gelegd in de hoop zo wat kreukels eruit te persen, want die avond was de dresscode Gala. Dat was erg grappig, want iedereen blijkbaar zijn eigen interpretatie van gala. De meesten waren in pak met stropdas en hier en daar zaten mannen in smoking. In de souk hebben we voor Ferry en Ronald nog een poging gedaan om een strikje te scoren, maar de kledingwinkels die er waren verkochten het soort kleding dat eerder geschikt was voor een buikdanseres. Dus Ferry heeft het maar bij de Hugo Boss (not!) stropdas gehouden die hij in KL had gekocht. Er was een stel waarvan de man een polo aan had en zijn vrouw sloeg bijna achterover. Zij wist niet dat het een gala-diner was. Lekker bijdehand. Verder hebben we een hoop jurken gezien die als gordijn niet zou misstaan. Na het eten zijn we naar de hut van Conny en Ronald gegaan voor een foto. Want zij waren benieuwd hoe wij eruit zouden zien en v.v. Ze hadden de 2e zitting en moesten nog eten. Met hun hebben we nog een drankje in de bar gedaan voordat zij aan tafel gingen en wij nog een rondje deden over het schip. Dat was meer: mensen bekijken en commentaar leveren. Gala in een tijgervelletje? Die dame had het niet helemaal begrepen.

23 december Fujairah, 27 graden

Na het ontbijt hebben we de shuttlebus naar Fujairah genomen. Bij de Lulumarkt werden we afgezet, waar we besprongen werden door een berg taxichauffeurs. We hadden gelezen dat de stad zelf niet veel bijzonders voorstelde qua historische of interessante trekpleisters. Gelukkig wisten we wel waar we ongeveer waren en we besloten om maar richting het strand en de souk te lopen. Dat was ongeveer 3 kilometer lopen, maar het was mooi weer en we waren er weer even 'uit'. De souk zelf was niet heel bijzonder, veel jurken en meuk. De vissouk vonden we allebei veel leuker, we dachten dat we in Azië een aardig beeld hadden gekregen wat er te koop was. Nou, hier hadden ze weer andere soorten vis, waaronder ook haaien. Bij de opstapplaats van de shuttlebus zagen we Conny en Ronald weer. Die kwamen net aan met een taxi en begonnen net aan hun wandelronde. Terug op de boot hebben we onze zwembroek weer aantrokken (ja we weten het, het zijn zware tijden) en hebben we geluncht op het zonnedek bij Corrie en Jan die we de eerste dag ontmoet hebben. Voor de rest hebben we weinig uitgespookt dan lekker ouwehoeren in de zon en bier drinken. 's Avonds was het Arabische avond, maar die verkleedpartij hebben we aan ons voorbij laten gaan. Achteraf hebben dat meer mensen gedacht, want er waren weinig mensen die verkleed waren. Toen we na het eten uit het restaurant wilden lopen, kwam onze ober nog naar ons toe met de vraag of we de Arabische dansers niet wilden zien, want die zouden ook nog komen. Wilja verontschuldigde ons en zei dat ze zich niet zo lekker voelde. Dat was niet eens gelogen, want ze had stevige koppijn. Ze heeft direct wat genomen en om half 9 lag ze al te pitten. Ferry heeft het niet veel langer uitgehouden, want bij hem ging ook het kaarsje uit.

24 december Abu Dhabi, 27 graden

Doordat we de avond er voor heel vroeg erin lagen waren we allebei al om 7 uur wakker i.p.v. alleen Ferry. We hadden met Conny en Ronald afgesproken om samen met een taxi de stad in te gaan. Ronald had een paar cashes op internet opgezocht, waarvan er eentje aan de boulevard moest liggen. Dus we zijn eerst aan het Geocashen geslagen. Dat was wel geinig om weer eens te doen, 2 jaar sinds de laatste keer. Daarna zijn we naar Al Maktoum street gelopen. Het lijkt op de kaart maar zoooooo'n klein stukje, maar de kaart gaf de schaal niet aan dus het was nog wel even zoeken wanneer we een afslag moesten hebben. In deze straat stonden een taijin, wierookpot, parfumfles, theepot, fort en kanon van enorme afmetingen. Daarna wilden we het bekende fort, Al Hosn Fort, bezoeken. Helaas pindakaas. Het terrein waar het fort stond werd gerenoveerd, met als gevolg dat we alleen de toren ervan konden zien. Daarna hebben we een 'ladytaxi' genomen naar de marina. Daar hebben we eerst wat gegeten, waarna Ronald de Skytower in is gegaan en hebben we met zijn drietjes een rondje gelopen over de marina die uitzicht gaf over de skyline van de stad. Als laatste oefening van de dag zijn we naar het 7-sterren hotel Emirates Palace gelopen. Net als het Burj Al Arab hotel in Dubai kom je hier ook niet binnen zonder een reservering van een kamer of high tea. Maar, toegegeven, het was een erg chique de friemel hotel. Terug op het schip hebben we nog een drankje met z'n vieren gedaan op het zonnedek, hoewel de zon al bezig was om onder te gaan. Voor het diner deed Ferry nog even zijn ogen dicht. Todat er om 17:55 uur omgeroepen werd of ene meneer Thomas uit hut hutsefluts vriendelijk doch zéééér dringend zich wilde melden bij de guest desk. We zouden om 18:00 uur uitvaren naar Bahrein en waarschijnlijk miste men nog 1 passagier. Hahaha. Alleen Ferry werd er niet vrolijk van. 'Ja hallo, kan ik niet even pitten hier?! Dikke pech voor die Thomas, moet hij maar op tijd komen hoor.' Wilja opperde nog dat hij zich als meneer Thomas kon melden, dan konden wij tenminste vertrekken. Het kerstdiner was echt buitensporig ( het leek wel of je 10 gangen kreeg ) maar het was wel heel lekker en de Italianen maken er toch altijd een feest van. Ondanks het supermooie weer kregen we tijdens het eten toch een kerstgevoel.

25 december Bahrain, 25 graden

Eerste kerstdag in korte broek rondlopen, een hele rare gewaarwording. In eerste instantie hadden we het plan gevat om naar het Formule 1 circuit van Bahrein te gaan. Maar dat kostte algauw 100 US$ pp en het was ongeveer een uur rijden vanaf de haven. Hmmm, dan maar de stad in. We besloten Conny en Ronald op te zoeken om te peilen wat zij gingen doen. Bij het ontbijtbuffet zaten ze nog te eten, want zij eten wat later dan het belachelijke tijdstip van 7 uur. We besloten bij de bar af te spreken om dan gezamelijk met de taxi de stad in te gaan. Eerst ging de trip naar de nationale moskee. Daar kregen we allemaal, behalve Ferry want was goed bedekt, een jurk aan en Conny en Wilja moesten ook nog een hoofddoek om. In de moskee werden door een vrijwilliger rondgeleid. We moeten toegeven dat hij kort en bondig en interessant vertelde. Niet alleen over de moskee zelf, maar ook over de Islam zelf. In de gebedsruimte zong hij zelfs het standaard gebed vol devotie hardop en dat galmde aardig door de hut. Moslims moeten een stuk of 5 keer bidden, maar dat duurt maximaal maar 5 minuten en ze hoeven niet altijd daar voor naar een moskee. Daarna wilden we eigenlijk naar de central market, maar we werden bij een andere mall afgezet. Hmmm. Wat was hier misgegaan? Maar goed, Conny wilde nog een vestje voor het gala kopen en Ronald zocht nog een overhemd en een strikkie. Nadat we die gescoord hadden, was het tijd voor pauze en een drankje. Toen werd er vergaderd over wat we zouden gaan doen. Volgens de serveerster was het fort van Bahrein niet zover en zag je het vanaf de weg liggen. Ok, op naar het fort. Na een kwartier lopen zagen we nog geen fort en na bij de security van een hotel geïnformeerd te hebben hadden we de verkeerde afslag genomen. Oké, taxi!! Met de taxi hebben een fotoshoot gedaan bij het fort en we zijn daarna terug naar het schip gegaan. Voor het diner hebben we een drankje met z'n vieren gedaan in de bar. Die avond aten we met Conny en Ronald in het kader van Kerstmis. Normaal gesproken zaten zij bij de 2e zitting, maar als wij met hun 'drufden' te eten, dan zouden zij zich opofferen om in de 1e zitting te eten. Hahaha. Die avond was het een Tot ziens galadiner, waar aan het eind van het diner de bediening en keukenploeg aan de gasten voorgesteld werden. Zoals het de Italianen betaamt, werd dat met veel bombarie, muziek en vuurwerk gedaan. Het gaf de avond wel een sfeertje, dat moesten we toegeven. Na het diner hebben we nog een klein rondje over het schip gelopen. Daarna is Ferry direct naar de hut gegaan, want die was doodop en al behoorlijk zenuwachtig voor de vlucht. Wilja is nog even met Conny en Ronald mee naar hun hut gelopen om de foto's van die avond uit te wisselen.

26 december Dubai, 28 graden

Deze ochtend werden we wakker op volle zee. We zouden pas om 13:00 uur in Dubai aankomen, dus het was om 8 uur erg rustig bij het ontbijt. Na wat proviand ingeslagen te hebben voor de dag van vertrek zijn we bij Corrie en Jan op het zonnedek neergeploft. Die lagen al lekker in het zonnetje. In tegenstelling tot Bahrein was het nu heerlijk op het dek en het was ook behoorlijk warm. Eigenlijk zouden we naar een hele belangrijk bijeenkomst moeten over het wel en wee van het ontschepen de volgende dag. Daar hadden we geen zin in, want we wisten al genoeg. Corrie en Jan waren wel geweest en die vertelden niets nieuws. Wij wilden onze eigen bagage meenemen ipv buiten de hut zetten etc. Want dan moeten we 's morgens vroeg om 5:15 uur onze bagage gaan zoeken in het bagagedepot. Mooi niet. Die rugzakken sjouwen we al 4 maanden mee, dus dat ene stukkie kan er ook nog wel bij. Ferry is nog speciaal naar de guestdesk gelopen om extra te checken hoe het zat. Al vertrokken we nu met onze bagage, dan vonden ze het nog goed. Ehhhh, we zitten nu nog midden op zee... Lekker dan. Om 13:00 uur waren we in Dubai en met Conny en Ronald zijn we naar het 7-sterren hotel Burj Al Arab geweest om het van buiten te bekijken. Alleen met een reservering kom je erin en zij hadden die voor woensdag. Dus dan maken ze foto's van binnen, ook voor ons een beetje. Daarna zijn we langs het Jumeirah hotel naar het strand gelopen en hebben we daar wat foto's gemaakt. Op de kaart leek het palmen eiland The Palm dichtbij. Maar het was met de taxi toch zeker 15 tot 20 minuten rijden. Dat alles zo ver van elkaar afligt is gewoon niet af te lezen op de kaart. Schijtkaart. Met de monorail zijn we weer terug naar het vaste land gegaan. Ferry was vandaag sowieso slecht aanspreekbaar door zijn zenuwen, dus hij wilde niet al te veel zien. Dubai loopt ook niet weg. Conny en Ronald vonden het 100% meevallen hoe zenuwachtig hij was. Op het schip heeft Wilja nog een drankje met ze gedaan en meteen hebben ze foto's van elkaar uitgewisseld. Ferry was rechtstreeks naar de hut gegaan om te pittten. Die avond aten we weer gezelig met zijn viertjes, in het kader van afscheid. Conny was al een paar dagen snotverkouden (van de airco), dus dan kon zij ook op tijd naar bed. Alle dagen rolden zijn pas rond 22:45 uur van tafel. Nou dat hadden wij nooit klaargespeeld, dan lagen we al bij het voorgerecht met onze neus op het bord te snurken. Bij de liften hebben we afscheid genomen, want we wilden hen niet aandoen om 5:15 uur uit bed te laten komen. Daarna moesten we onze rekening nog regelen en ons paspoort terughalen. Gelukkig was het nog niet zo druk en hadden we dat binnen 10 minuten gefiskt. Nu nog de backpacks inpakken... Wonder boven wonder was dat supersnel klaar. Zoveel hadden we nou ook niet mee, aangezien we 4 maanden rondgereisd hebben, en om 21:00 uur lag Ferry al lekker te snurken. Wilja heeft het dagboek nog bijgewerkt en heeft gecontroleerd of we alle benodigde papieren bij elkaar hadden. Dat moet je niet aan Ferry overlaten, aangezien hij suf van de pillen is. Morgen gaan we om 4:50 uur uit de veren om ons vliegtuig terug naar Schiphol in de kou en sneeuw te pakken. Snifferdesnif. Foto's van de Malediven en de cruise volgen nog!

Malediven

11 december van KL naar Malé, 30 graden

Vandaag hebben we de ochtend gebruikt om onze bende in 2 backpacks en een kleine koffer te proppen. Na een lunch in onze vaste Chinese foodcourt zijn we met de MRT en vervolgens de KLIA Express naar de luchthaven gegaan. De KLIA Express is een speciale airport trein en doet er 28 minuten over om van KL naar KLIA te komen. Eigenlijk waren we op zoek naar de Airport coach, maar die was in geen velden of wegen het bekennen. Gezien Ferry's gemoedsrust, hebben voor het gemak gekozen en zijn met de KLIA Express gegaan. Na de drop off van onze bagage, kon het wachte beginnen. De vertrekhal is stukken rustiger dan op Schiphol. We hebben wat leesvoer gekocht en zijn op een paar stoeltjes geploft. Ferry heeft daarbij het wereldrecord rondjes lopen over KLIA verbroken. Na een half uurtje zitten ging hij weer aan de wandel, maar hij moest zicht wel ieder half uur bij Wilja melden. Dan weet Wilja tenminste dat hij niet perongeluk verdwaald is. Nadat we 's avonds in de food garden wat gegeten hadden, bleek dat onze vlucht 2 (!) uur vertraging had. Ferry had het tijdens het eten toch al moeilijk met zijn zenuwen en 2 uur vertraging maakt het er niet beter op. Wilja had zich maar weer op een stoel geïnstalleerd en was maar gaan surfen op het Internet. Gratis WIFI op het vliegveld. Helemaal top. Ferry had ook al gezien dat we vertraging hadden en hij kwam ineens met 2 dinnervouchers aanzetten. Wilja dacht dat hij wel suf van de pillen zou zijn, maar blijkbaar niet zo suf om eens bij Malaysian Airlines een stevig babbeltje te maken. Hahahaha! Blijkbaar keek hij boos genoeg, zodat we die vouchers kregen. We hadden net gegeten, maar we zitten hier nog wel even dus geheid dat we straks nog wel wat lusten. Uiteindelijk hebben we er een lekkere cappucino en thee van genomen met een kaneelbroodje en appelbroodje. De boarding ging volgens het vertraagde schema en schijnbaar hadden ze ineens een hoop haast, want 45 minuten voor vertrek riepen ze de final call al voor boarding. Gelukkig liep de reis voorspoedig en zat Ferry na een half uurtje te glimlachen. Dat is een teken dat het goed gaat. Het eten dat uitgedeeld werd was voor een heel weeshuis, zoveel dat er op het dienblad lag. Maar we zaten lekker te smikkelen waarbij een ook deel in de rugzak verdween. Je weet maar nooit wanneer we trek in iets krijgen. Na 3,5 uur waren op Malé geland. De piloot had hem flink op zijn staart getrapt, want de reis zou eingelijk 4 uur en 20 minuten duren. Na de immigratie hadden we snel onze bagage van de band en waren we snel in ons hotel. Dat was ongeveer 5 minuten rijden van het vliegveld. Samen met de bemanning van Shanghai Airlines werden per busje vervoerd. De hotelkamer was ge-upgraded van superior naar Deluxe. Echt wel een chique de friemel kamer! Die was wel 3 keer zo groot als ons hok in Vinh. Veel hebben we er niet van kunnen genieten, want het was inmiddels al 1 uur en om 9 uur moesten we weer paraat staan voor onze transfer naar Meeru Island Resort.

12 december Malediven, 30 graden

Na een schandalig luxe ontbijt waren we om 10 voor 9 weer op het vliegveld. Bij de touroperator ter plaatse meldden we ons en die bracht ons naar de juiste personen van Meeru. Om half 10 zou de boot vertrekken. Half 10, geen boot. Ferry stond nog strak van de pillen die hij de dag er voor genomen had tegen de vliegangst, dus hyper als hij was ging hij verhaal halen. Nog een kwartiertje wacht, werd ons beloofd. Na een kwartier, nog steeds geen boot. Nu was de maat vol en Ferry wandelde weer terug naar chefke. Hij gaf hem de volle laag. Het duurde zo lang dat Wilja zich begon af te vragen wanneer de eerste gewonden gingen vallen. Met een uitgestreken gezicht kwam Ferry terug met de mededeling dat binnen 5 minuten de boot kwam. De speedboot had een uurtje nodig om bij het resort aan te komen, dit lag op het eiland Meerufenfushi. Het is het meest oostelijke eiland van het Noord Malé Atol, 1,2 km lang en 500 meter breed. De Malediven bestaat in totaal uit 1190 eilanden die over 26 atollen verspreid zijn. Bij het inchecken haalde Ferry weer verhaal over de toestand van de speedboot die maar niet kwam. Er werd steeds een ander excuus verteld en daar was hij niet van gediend. Voor klachten werden we verwezen naar het hotelpersoneel. Wilja stond zowat op instorten van de moeheid, want ze was die ochtend al weer om 6 uur wakker vanwege het tijdverschil en de lange dag. Ferry daarentegen stond een partij te flippen tegen het hotelpersoneel en Wilja besloot op het terras te gaan staan. Ze was gewoon te moe om aan te horen hoe het personeel zich van alle blaam probeerde te schoon te wassen. Ze komen er op terug was de eindtoezegging. Uiteindelijk werden we naar onze beachvilla gebracht. Een geweldige houten en grote bungalow was het, de douche en toilet waren buiten en we hadden een fruitmandje als welkoms/honeymoon cadeautje. Het sanitaire deel was wel met een flinke muur omheind, dus we hoefden niet bang te zijn voor pottekijkers. Na de lunch zijn we eerst gaan slapen en daarna hebben we gesnorkeld. Echt waar! Je zwemt hier een levensgroot aquarium en er kwam zelfs een flinke rog langs het strand gezwommen. 's Avonds was het kaarsje snel uit, want we lagen al om 9 uur te pitten. Doodop waren we.

13 december Meeru, 30 graden

Vandaag hebben we eigenlijk niet meer gedaan dan eten, zwemmen en snorkelen. Het lastigste onderdeel was het zoeken van een geschikte snorkelplek. Het oosten van het eiland vonden we iets te gevaarlijk. Het water stond te laag en de kans om je bezeren aan het koraal was te groot daarom besloten we om bij ons in het zuiden te snorkelen en dat was een goede keuze. We spotten een nog grotere rog die verscholen lag op de bodem van de zee. Eerst zag je zijn staart en als je verder keek, zag je dat het een rog was. In totaal was hij wel 2 meter lang. Verder zijn vissen van een halve meter hier geen uitzondering en er zwemmen ook kleine haaitjes rond. In het Asia Wokrestaurant heb je van die glasplaten in de vloer, als je iets zit te drinken dan zie je de vissen en haaitjes onder je door zwemmen. Hier hebben we ook de zonsondergang gekeken. 's Avonds hebben we weer heerlijk gegeten, hoewel we niet zoveel honger hadden als de dag er voor. Waarschijnlijk kwam dat doordat we 's ochtends en 's middags flink hebben lopen bunkeren. Hahahaha. Maar Wilja kon het niet laten om net als gisteren het dessertbuffet te ruïneren door een stukjes van de mooi opgemaakte chocoladedecoraties op haar bordje te leggen.

14 december Meeru, 30 graden

's Ochtends hebben we wat eerst gesnorkeld en kregen we een gratis welkomsmassage. De massages zijn hier 10 keer duurder dan in Maleisië of Thailand, dus we besloten om het hier bij te laten. Hier is alles mogelijk, als je maar betaalt. Hahahaha. 's Middags zijn we in het noorden van de het eiland gaan snorkelen. Daar kwam Ferry een haai van 1,5 meter tegen, waarna hij direct uit zee is gegaan. Dat was toch wel even schrikken. Wilja maakte daarna een rondje door zee en ze zag weer een flinke rog voorbij zwemmen. Tussen het koraal zat een Lionfish en daar is ze maar uit de buurt gebleven, want je weet nooit of die stekels giftig zijn. Vlak voordat ze uit het water wilde gaan zag ze nog een rog op de bodem gecamoufleerd liggen. Ze is een eindje even verder gezwommen voordat ze een voet op de bodem zette. De rog zou het niet echt leuk hebben gevonden als Wilja er bovenop was gaan staan. Ferry was nieuwsgierig geworden van Wilja´s ervaring en hij was op Wilja's aanwijzingen in zee gegaan. Dat was een betere duik en hij zag nu meer vissen dan zijn eerste duik. Hij zag ook mensen aan de andere kant van het strand snorkelen en is daar ook gaan zwemmen. Daar was een heel groot koraalrif met een hoop vissen in alle kleuren van de regenboog.

15 december Meeru, 31 graden

's Ochtends vroeg uit de veren. Om 09.00 uur hadden we een kayak gereserveerd om een rondje te maken om het eiland. Door ons all-inclusive arrangement kregen we 1 uur gratis de kayak ter beschikking. Bij de watersportreceptie werd gezegd dat het binnen het uur het eiland rond kan worden gevaren. Aangezien ons kayak avontuur in Thailand succesvol was dachten we deze klus ook wel te klaren. En jawel, binnen het uur waren we weer terug bij de watersportreceptie. We hadden zelf al uitgerekend dat het zo'n 4 kilometer was, alleen je moest om de watervilla's heen en het waterpeil was niet overal even hoog met het gevolg dat we een keer behoorlijk vast kwamen te zitten. Het koraal ligt namelijk net onder de waterlijn. Na het heerlijke eten en lekker in de zon te hebben gelegen aan de noordkant van het eiland hadden we een sunset-cruise gereserveerd. Om 17.00 uur vetrokken er 3 boten met ongeveer 10 personen per boot. We mochten bovenop het dak zitten om de ondergaande zon prima te zien. Als je 10 minuten van het eiland wegvaart zie je hoe klein het eiland is in de inmense Indische Oceaan. Eerst kregen we een glas punch en daarna gingen we opjacht naar dolfijnen. Ferry en Wilja hadden eerst hun twijfels maar we hebben toch een heleboel dolfijnen gezien. De mooiste sprongen werden gemaakt door de dolfijnen, echt prachtig. Na de dolfijnenshow een hele mooie zonsondergang gezien. Het was namelijk helemaal helder. Om 18.15 uur zijn we weer teruggevaren naar het eiland. Echt een geweldige dag.

16 en 17 december Meeru, 31 graden

Deze dagen hebben we 's ochtends in het zuidelijk deel van het eiland gezwommen, vlak bij onze beachvilla. Daar was ook een restaurant in het water, Asian Wokrestaurant. Daar hebben we op het terras een bakkie gedaan, terwijl de haaitjes, roggen en scholen vissen onder ons voorbij zwommen. Het ultieme vakantiegenot! De middagen hebben we gesnorkeld rond het noordelijke koraalrif. Daar hebben we een enorme lionfish gespot en een hoop gekleurde vissen waarvan we de naam niet weten. 'Heb jij ook die school gele vissen gezien??' of 'Zag je die zilveren vissen met de spitse neus??' Als klap op de vuurpijl zag Ferry een enorme murene. Toen die vis zijn bek open trok, is Ferry hem snel gepeerd. Hahahaha! Daarna haalde hij Wilja over om ook naar de murene te kijken. Moedig, doch huivering, is ze de zee ingegaan waar Ferry zei waar de murene zou moeten zitten. Een hoop dikke vissen zwommen er rond, maar de murene was nergens te bekennen. Die is zich zeker het leplazerus geschrokken van Ferry. Donderdagavond zijn we na het diner naar de krabbenrace gaan kijken. Een erg grappige vorm van vermaak. Het plaatselijke animatie team had een stuk of 7 heremiet krabbetje (van die krabben die in een schelp wonen) verzameld en op iedere schelp een nummer gezet. De kunst was om de juiste nummercombinatie van de eerste 3 krabben te raden die als eersten vanuit het centrum van een ring naar de buitenste ring liepen. Het is erg vermakelijk om te zien hoe hard mensen tegen krabben kunnen schreeuwen.

18 december Meeru en Hulhule, 30 graden

Vandaag was onze laatste dag op Meeru en om 14:00 uur zouden we dit paradijs op aarde verlaten per speedboot. We moesten om 12:00 uur uitgecheckt zijn, waarbij ook ons all-inclusive arrangement eindigde. We konden voor 25 US$ pp eten bij het buffetrestaurant, maar aangezien we toch niet zoveel zouden eten was dat voor ons wel een hele dure optie. Voor nog geen 25 US$ totaal hebben heerlijk gegeten in het waterrestaurant, terwijl de vissen aan ons voorbij zwommen. Het meest eigenaardige wat Wilja is opgevallen op dit eiland zijn de enorme vleermuizen die in de palmen rondhangen. Die beesten hebben een vleugelwijdte van een meter! De transfer van Meeru naar Malé ging weer lekker vlotjes en rond half 4 waren we in het airporthotel. Oh ja, by the way internet hebben ze wel, maar daar moet je 16 US$ per uur voor betalen. Daar kunnen wij een hele maand voor internetten! Belachelijk. We zijn door heel Azië gereisd nu en ieder hotel, hostel of guesthouse heeft gratis WIFI ter beschikking als service voor hun gasten. En hier betaal je al de hoofdprijs voor een verblijf en dan moet je ook nog voor internet extra gaan betalen. Zelfs in het 5-sterren airporthotel. Slechte zaak!

19 december naar Doha, ca. 30 graden

's Ochtends vroeg zaten we om 6 uur aan het ontbijt, omdat we om 7 uur weer paraat moesten staan om naar het vliegveld te gaan. Mensen die ons kennen hebben we niet teleurgesteld en we hebben een deel van ons ontbijt in onze rugzakken laten belanden. We mochten eens honger krijgen tijdens het wachten op het vliegveld. Hahaha. Ferry was weer aardig zenuwachtig geworden en ging na het inchecken en paspoortcontrole aan de wandel. Op het moment dat ik, Wilja, dit schrijf is Ferry al fanatiek rondjes aan het lopen. We hoeven gelukkig maar 45 minuten te wachten voordat we kunnen boarden. Bij de paspoortcontrole werd Wilja voor het eerst 'verhoord'. Er stonden zoveel stempels en visa in haar paspoort dat de dame in kwestie die toch wel verdacht vond. Ze sprak echt zwaar onduidelijk Engels dat Wilja zowat op haar schoot moest gaan zitten om haar te verstaan. Waar woon je, hoe lang woon je daar en hoe lang ben je op de Malediven geweest. Intussen bladerde ze maar door mijn paspoort. Wilja zei dat ze op een worldtrip was geweest door Azië met 'her husband', wijzend op Ferry die stond te wachten. Eén blik op Ferry en het was goed. Stempels zetten en hatseflats. Hmmm, waarschijnlijk was dat het magische woord, husband. Hier op het vliegveld is trouwens ook een drama met WIFI. Ze geven aan dat het er is, maar tegelijk staat er een Mastercard en Visa onder. Ook weer dokken. In KL was dit ook gratis voor de eerste 2 uur. Zij het dat het niet de snelste verbinding van de wereld was, maar we hadden internet. Intussen blijven medewerkers van het vliegveld Wilja lastig vallen of ze daar of daar heen gaat. Ophoepelen met die handel! Ze zijn niet te verstaan, dus ze zegt steenvast 'No, Doha.' Het vliegtuig was helemaal top! Als het voor een kwart vol zat dan is het veel. Iedere stoel had een eigen tv-scherm waar op je de route kunt volgen, tv kijken of gamen. Na 4 afleveringen Friends is Wilja maar geswitched naar spelletjes spelen. Hahaha. Ferry had het erg naar zijn zin en aan het eind zat hij ook uitgebreid te babbelen. Op Doha moesten we nog 2 uurtjes wachten totdat we mochten boarden voor Dubai. Trouwens van de 14 US$ pp departuretax op de Malediven hebben we niets gezien. Vreemd, want dat stond expliciet in onze reisinformatie beschreven. Hmmm, dan kunnen we wel wat lekkers halen op het vliegveld. Maar Qatar Airways is echt een super airline, we zijn zelfs lid geworden van hun frequent flyer program! En te bedenken dat Ferry vliegangst heeft. Hij zei in vliegtuig dat hij ook een keer naar Ierland wilde... Ja, hallo! We zijn nog niet eens thuis. Eerst nog een lekker weekje door het Midden-Oosten varen, voordat we de vrieskou ingaan. We zitten dan op de Costa Luminosa, http://www.costacroisieres.be/B2C/BD/Shopping/Ships/LU/Default.htm

Kuala Lumpur

4 december naar Kuala Lumpur, 31 graden

Met de wekker op 7 uur, zaten we om half 8 aan het ontbijt. Omdat we geen idee hadden hoe laat de bus precies naar Melaka Sentral vertrok wilden we tussen half 9 en 9 uur bij de bushalte staan. Na het ontbijt checkten we nog ff snel onze mail en ontdekten dat SinterLeen een lief gedichtje voor ons had achtergelaten op onze log. Dank je wel lieve Sint! Daarna hup, de backpacks op de rug en hobbelen naar de bushalte bij het Stadhuys. Rond half 10 arriveerden we via de gebruikelijke toeristische route bij Sentral. We hadden nog een uur voordat onze bus vertrok. Om 5 voor 10 kwam er al een bus op 'ons' perronnetje aanzetten en we lieten onze tickets zien. Niet de goede bus. Huh? Wat? Welk? Volgens het schema van de busorganisatie zou er om 9:30 uur en om 10:30 uur een bus vertrekken, niet om 10 uur. Het zal wel. Todat we om 10:05 uur gewenkt werden door dezelfde chauffeur dat we moesten instappen. Huh? Wat? Welk? Wilja stapte als eerste in en liet aan de regelneef van de bus, die enkele tanden miste, de tickets zien. Two persons? vroeg hij. Yes, two en Wilja zei tegelijk dat er iemand in onze seats zat. We hadden bij het kopen van de tickets mogen aangeven op welke stoelen we wilden zitten. De dame in kwestie werd verkast en Wilja gaf de tickets. Ze kreeg er alleen maar eentje terug. Huh? Wat? Welk? Sir, you still have a ticket of me, zei ze beleefd. Yes, yes, zei de regelneef. Ja, wat nou yes yes??!!! Wilja wilde 2 (!) tickets terug, daar hadden we voor betaald. Ze had geen zin om achteraf beticht te worden van zwartrijden of dat ze achteraf nog een ticket moest betalen. Sir, I would like to have my other ticket back too, zei ze nogmaals (nog steeds beleefd, zij het met wat minder geduld).Yes, yes, one moment, sit down. Maar Wilja moest haar backpack nog in het bagageruim proppen, dus zij weer de bus uit en haar backpack in het ruim geschoven. Terug in de bus, stond onze regelneef achterin de bus en Wilja had nog steeds maar 1 ticket terug. Zucht. Wilja schoot onze regelneef nogmaals aan, Helloooo! You still have my ticket and I want it back. Haar geduld was nu helemaal verdwenen en ze stond op het punt om die kerel nog meer tanden uit zijn gebit te helpen. Maar tegelijk wist ze wel dat ze dat niet moest doen, wilden we met zijn tweeën in de bus blijven zitten. Nu kwam de aap uit de zak van Sinterklaas, regelneef met enkele ontbrekende tanden vroeg aan de dame die ze net verkast hadden haar ticket en die gaf hij vervolgens aan Wilja! Wat was dat dan weer voor een actie?! Dit ging onze pet te boven, maar wij hadden in ieder geval 2 plaatsbewijzen. De vraag van vandaag was verder: Waar worden we gedropt in KL en hoe komen we bij het hotel? Keurig op tijd kwamen we om 12:10 uur, precies 2 uur later na vertrek uit Melaka. Waar?? Bij het sportcomplex op een ontzettend drukke busterminal waar in geen velden of wegen lokaal vervoer te bekennen was. Ons plan was om naar de Carrefour te lopen, wellicht dat daar wat transport te vinden is. Ja wel hoor een bushalte. Maar waar gaat die bus heen en rijdt dat ding vandaag? Gelukkig kregen we van een gozer de tip om aan de andere kant op bus 71 te wachten, die ging naar KL centrum. Echter stond er een enorme file, omdat enkele stoplichten bij de afrit van de snelweg het niet deden. Oorzaak: een wijffie had haar koektrommel op wielen om een verkeerslicht heen gevouwen. Twee agenten stonden dan ook het verkeer regelen. Ferry had het na 15 minuten al wel gezien en wilde een taxi aanhouden. Wacht nog ff, zei Wilja, daar in de verte zie ik een bus aankomen. Helaas verkeerde bus, maar binnen 10 minuten kwam de goede bus. We hebben zeker nog een half uur in de bus gehobbeld voordat we in Chinatown waren. Gelukkig was het hotel in Petaling street snel gevonden en hebben we snel wat gegeten. 's Avonds wordt deze straat helemaal volgebouwd met marktkramen en kun je je kont niet keren van de drukte. Allemaal shoppende mensen die niet doorlopen. Heel irritant als je ff snel naar een restaurantje wilt lopen. In een Chinese foodcourt hebben we weer lekker gegeten onder het genot van chinese Karaoke. Er zat een kerel aan een tafel naast ons en die ging helemaal uit zijn dak. Hij zat complete conversaties met zichzelf te houden en zong fanatiek mee. Verder die avond hebben we in de Lonely Planet KL verder uitgeplozen en bekeken wat we willen gaan zien.

5 december Kuala Lumpur, 32 graden

Het is zondag dus de perfecte dag om de stad te bezoeken. Allereerst gaan we naar de Chan See Shu Yuen tempel in Chinatown, lekker dichtbij want ons hotel ligt namelijk ook in Chinatown. Daarna gaan we via het oude treinstation, dat nog wel gebruikt wordt maar alleen voor wat domestic treintjes, naar de Nationale Moskee. We worden hartelijk ontvangen en krijgen meteen een jurk aan, ha,ha. We zijn immers veel te bloot gekleed en de slippers moesten ook uit. Abdullah en Fatima noemen we elkaar for the time being. Bijna iedereen zit trouwens in de schaduw want de zon brandt deze ochtend weer aardig. De moskee is prachtig van binnen. We mogen niet de gebedsruimte in, alleen voor Moslims staat op het bord. Dit blijft Ferry altijd verbazen. De Katholieken kerken, Boeddhistische tempels en Chinese tempels zijn immers gewoon openlijk toegankelijk voor iedereen. Ferry heeft tevens een zeer interessante family tree gezien in de moskee. De conclusie: uiteindelijk gelooft iedereen hetzelfde. Na deze wandeltocht heerlijk gegeten in de Foodcorner van de Central Market. 's Middags besloten we toch nog een stukje verder te lopen. Via het prachtige plein van de onafhankelijkheid, oftewel het Merdeka plein, naar de Jamek Moskee die omgeven is door palmen zijn we teruggegaan naar het hotel, even uitrusten. Na een uurtje of 2 in het hotel hadden we het wel weer gezien en zijn we weer de stad in gegaan. We probeerden 2 tickets te kopen voor de metro. Niet lastig zou dat moeten zijn. Even geld in de machine doen en kaartjes trekken, zou je denken. Maar de machine gaf maar 1 ticket en we hadden er toch echt 2 aangeklikt. Ach, dan zal het tegoed wel op dat ene ticket staan dachten we. Maar nee, we werden door de security aangehouden want 1 persoon kan volgens hem maar op 1 ticket reizen. Wij even snel uitgelegd dat we toch echt 2 tickets gekocht hadden. Ferry moest de machine aanwijzen, maar ja er stonden er 10 op een rij , het was de 106 of 107 maar welke precies.... Vervolgens werd dat doorgegeven en we kregen een ticket extra, kijk Thailand zo kan het dus ook. Na deze vreemde consternatie zijn we naar het Bukit Nanas Forest Reserve gegaan. Een stukje regenwoud in het centrum van Kuala Lumpur, erg apart. Ons Chinese foodcourt van gisteren was goed bevallen en daar zijn we dan ook weer gaan eten. Onder het genot van jaren 60 muziek ha,ha ( ze lopen hier echt achter met films en muziek) en mensen kijken hebben we gezellig gegeten. 's Avonds zag Wilja een culinair reisprogramma op tv waar ze op dat moment in Haarlem waren. Hé, dacht ze, dat is geinig. Nog geen 2 minuten later verscheen er een moskee en arabisch gezang. Huh? Wat? Welk? We zagen mannetje hun handen wasssen en dit was duidelijk geen Haarlem. Wat bleek. Het was op dat moment tijd voor de moslims om naar de moskee te gaan en daarvoor onderbrak de tv-zender de uitzending. Wat een grap. Gelukkig gingen ze wel weer snel verder met Haarlem.

6 december KLCC, 32 graden

De temperatuur is saai ik weet het, maar het is zo. Vandaag gaan we naar de allerbekendste attractie van KL en dat zijn de Petronas Towers. De 452 meter hoge torens zijn verbonden met een skybridge op zo´n 170 meter hoogte. De skybridge was dicht op maandag, dus die kon niet worden bezocht. In de Petronas Towers zijn alle superdure merken van de hele wereld vertegenwoordigd. Zelfs is er een winkel van Harrods. Het is Ferry en Wilja een raadsel maar volgens ons is het een kwestie van gewoon erbij horen, want er wordt echt bijna niets gekocht in deze winkels. Mensen kijken ernaar, nemen een foto en gaan weer weg. De Food Corner op de 4e verdieping doet nog de beste zaken. Het eten is hier lekker en tegen normale prijzen. Na de heerlijke maaltijd zijn we het park naast de Petronas Towers ingelopen. Een heleboel werkende mensen komen hier tussen de middag een luchtje scheppen en een broodje eten. Er is ook een zwembad voor kinderen gemaakt. Wij dachten dat we hier wel eens lekker een pootje konden gaan baden maar de security kwam ons met de fluit er wel even uithalen ha,ha. Wij hadden het bord echt niet gezien. Het is hier wel een stuk schoner op straat dan in Chinatown. Daar kan het in sommige straten vreselijk stinken en ligt er van alles op straat. Bij het LRT station vlak bij ons hotel hadden ze op een deel van muur bij de rivier een grafitti wedstrijd gehouden en terwijl we zo naar de tekeningen stonden te kijken viel het ons op dat de rivier wel heel snel stroomde. Die middag had het nl ontzettend hard geregend. Tja, het blijven de tropen. Daardoor was het rivierpeil in mum van tijd snel gestegen en dreef er vanalles in. We moesten er niet aandenken om per ongeluk in die rivier te vallen. Op een gegeven moment zei Ferry:'Hé kijk schat! Daar komt een groot stuk touw aan.' Amehoela touw. Toen het voorbij dreef bleek het een dode boa constructor te wezen. Waar die nou vandaan kwam??

7 december Lake gardens KL, 31 graden

Vandaag hebben we de rust opgezocht en zijn naar de Lake gardens gegaan. Dit is een super groot park van 91,6 ha groot, gelegen ten westen van de stad. Niet het hele park is verkeervrij, want er zijn ook gewoon wegen voor auto's aangelegd. We hebben de orchideeëntuin en de hisbiscustuin bezocht. Er was ook nog een vogelpark, maar daar was het een drukte van jewelste. Wegwezen! De bloementuinen in het park zijn aangelegd om alle soorten orchideeën en hibiscussen die bestaan tentoon te stellen. En dan praat je algauw over 3000 soorten orchideeën en 2200 hibiscussen. De tuinen liggen er erg mooi bij en zijn goed onderhouden en de grootte van de bloemen variëren van 1,5 cm tot 25 cm doorsnee. Daarna zijn we naar het nationaal monument en het oorlogsmemorial gelopen. Die liggen naast elkaar in het noordoosten van het park. Onze voeten begonnen al signalen van protest te vertonen. In een zeer traag tempo zijn we via het kunstmatig aangelegd meer aan de terugweg begonnen. Op een of andere manier belandden we bij het Nationaal museum, niet echt in de richting van ons hotel. Maar om het museum stonden een hoop oude voertuigen, waaronder het eerste prototype van een Proton, de nationale auto van Maleisië. Na een natje en een droogje zijn we verder gelopen via het Planetarium, want dat hadden we op de heenweg ook gepasseerd. Een dame daar wees ons nog even de goede weg, want we wilde een weg oplopen die waarschijnlijk niet geschikt was voor wandelaars. Dat was de 2e keer die dag dat we onze oriëntatie in het park kwijt waren, maar we hebben het gered. 's Avonds zat Wilja dit verslag te schrijven terwijl ineens de electriciteit uitviel. We hoorden direct een generator aanslaan, maar het bleef stikdonker in de kamer. In de gang was wel licht en we hoorden de lift gaan. Ferry ging op onderzoek uit. Hij durfde niet met de lift, omdat hij niet het risico wilde lopen om daar vast te komen zitten. Dan maar met de trap. De receptie was in rep en roer, maar gelukkig na een kleine 5 minuten werd de electriciteit weer aangeslingerd. Dit is trouwens de eerste keer deze reis dat we even zonder electriciteit hebben gezeten. Dat valt weer reuze mee.

8 december KL 32 graden

Vandaag hebben we wat geshopt in KLCC en we hebben een pak voor Fer gekocht. Aangezien we vrezen dat dit alles samen met zijn nieuwe schoenen en zijn andere kleding niet meer in onze backpacks passen, hebben we in Chinatown een extra koffertje gekocht. Die kunnen we dan als handbagage in het vliegtuig meenemen. In de middag zijn we naar Bukit Bintang gegaan, ook wel the Golden triangle genoemd. Alle dames van de massagesalons wilde Ferry wel een massage geven. Ja ja, dat zal wel. We wilden naar Times Square lopen en besloten via de BB Mall te lopen. Wat een doolhof. Toen we eindelijk de uitgang aan de andere kant gevonden hadden stroomde het van de regen. Daarbij onweerde het ook ontzettend. We stonden zo naar het verkeer te kijken en te bedenken wat we zouden doen, toen er een grote lichtflits en een ontzettend harde knal volgde. Wilja kreeg er een serieuse hartverknettering van. Het onweer was absoluut ergens ingeslagen. We besloten maar even te blijven hangen in de mall, maar na 2 uur vonden we het wel weer gesneden. Het regende nog wel maar niet meer zo hard en we namen de Monorail richting Chinatown. Misschien dat tegen die tijd de regen gestopt zou zijn. Grappig! Waarschijnlijk hadden een hoop mensen hetzelfde idee gevat, want hij zat stampensvol. Met veel wringen, duwen en ellebogenwerk lukte het ons om erin proppen. Onze geluks-Nijntjes hadden de overhand, want bij aankomst was het inderdaad droog. 's Avonds hebben we weer lekker gegeten in de Asian Foodcourt. Daar werden we weer getrakteerd op een Golden Oldies festijn. Een Chinees, we noemen hem voor het gemak DJ Hong, had de leiding over de cd-speler en hij had een cd opgezet uit de jaren '60, zoniet '50. DJ Hong was helemaal in zijn nopjes en wij moesten er wel om lachen. Er gebeurt daar altijd wel wat. Liepen de vorige keer 2 dames te bekvechten als een stelletje viswijven, nu zaten we op de eerste rij bij het chinese buffet. Daar kon je, als je durfde, wat van het buffet nemen en vervolgens je bord of piepschuimen bakje aan de bazin laten zien. Dat was een oud vrouwtje van ergens in de 60 en ze bekeek wat er opgeschept was. Dat werd grondig onderzocht. Zo grondig dat ze er een lepel bijpakte om het geheel om te scheppen. Als dat gebeurd was, zei ze hoeveel degene er voor moest betalen. Een oude Chinees begon al te protesteren, maar de bazin had behoorlijk wat haren op haar tanden en hij moest toch betalen.

9 december Batu caves KL, 29 graden

Door de plensbui van gisteren was het vandaag een stuk aangenamer buiten. We besloten naar de Batu Caves te gaan, 13 km ten noorden van KL. Dit zijn limestone grotten, eh eigenlijk is het één grote grot. De andere grot, de dark cave, waar rondleidingen gehouden werden is nu dicht. In deze grot zijn diverse hindu altaren waar toegewijde Hindu's naar toe gaan om hun eer te betonen. Deze grot is te betreden na een klim van 272 treden. Voor deze trap staat een groot gouden standbeeld van Muruga, ook wel Lord Subramaniam genoemd, naar wie de grotten worden vereerd. Voor de grot staan ook enkele 'tempels' waar men offerrituelen houdt. Dit ritueel is weer heel anders dan de buddisten. De hindu's geven ook offers, zoals eten en bloemen. Na het offeren krijgen ze (de mannen) een veeg van wit poeder op hun voorhoofd, de vrouwen doen dit bij zichzelf. Waarschijnlijk omdat degene die het poeder uitdeelt een man is. Bij de offers zitten vaak ook bananen en om die reden hangen er ontzettend veel apen rond de altaren en in de grotten. Gelukkig waren deze apen minder agressief dan op Penang, maar Wilja vertrouwde ze nog steeds voor geen meter. Het leek wel of die beesten dat wisten, want telkens als Wilja ergens liep kwamen ze langs haar enkels gerend. K** beesten! Na de klim van 272 treden zagen we dat de grot zelf niet heel veel voorstelde dan dat het een pelgrimsoord is voor de Hindu's. Er stonden wel mooie offerbeelden, de grot zelf was ontzettend hoog en natuurlijk liepen er de nodige apen rond. We werden al door een Hindu gewenkt om een offer te brengen aan een Hindu god. Hmmm, laten we dat maar niet doen. Na een uur rondscharrelen, vonden we het wel weer best en hebben we de bus naar KL terug gepakt. De vliegzenuwen beginnen zich al aardig aan te kondigen bij Ferry, dus hebben we het 's middags rustig aan gedaan en hebben we nog een wat geshopt voor een overhemd voor Fer. We zijn ook samen naar de kapper geweest. Ferry zat vol verbazing naar Wilja te kijken hoe die geknipt en geföhnd werd, want dat had hij nog nooit gezien. 'Ja, ik mag nooit mee.', zegt hij. Ja, hallooo! Alsof dat het event van het jaar is. Not.

10 december Negara Zoo KL, 31 graden

In het kader van de therapeutische bezigheid om de zenuwen wat te onderdrukken, zijn we vandaag naar de dierentuin geweest. Met de bus zou dat volgens de Lonely Planet 45 minuten rijden zijn. Maar het blijft Azië en voor 2,50 RM pp zijn we een uur onderweg geweest. We werden weer heerlijk getrakteerd op een toeristisch route. Het duurde zo lang dat we begonnen te twijfelen of we wel de goede bus hadden genomen. Gelukkig werden we praktisch voor de deur afgezet. De dierentuin zelf zag er goed uit en de vertrekken van de dieren zagen er goed verzorgd uit. De Planet waarschuwde dat het onderhoud iet wat achterstallig was. Blijkbaar was de informatie verouderd, net als de prijs die vermeld stond. Die was nu het dubbele. Kassa! We bleven ons verbazen hoe mensen, en dan met name de Chinezen, op de dieren reageren. We zaten bij de oerangoetangs op een bankje wat te eten (wanneer eten we niet?) en 3 Chinezen probeerden de aandacht van één oerangoetang te trekken. Wat een stel debielen! Ze bleven maar roepen 'Hello!!!' en 'Hi!'. Als wij die aap waren dan hadden we ook niet gereageerd. Ze begonnen zelfs koekjes het verblijf in te gooien. Dat was trouwens streng verboden, want daar worden de dieren ziek van. Joekels van borden waarschuwen hier ook voor en er staat zelfs een boete van 5000 RM (ca. 1250 euro) op. Toen de security eraan kwam, liepen ze snel weg om na 5 minuten weer te verschijnen. Hoezo, een plaat voor je kop? Bij de beren troffen we een andere idiote Chinees aan. Die stond Tarzan en aap-geluiden te maken naar een zwarte beer. Hij hoopte natuurlijk op een reactie van die beer. Helaas pindakaas voor die kerel. Na een flinke wandeling van bijna 3 uur vonden we het wel weer best. Bij de bushalte kwam de bus net aanrijden en na een korte sprint konden we nog net mee. Bij elkaar genomen vonden we Maleisië een mooi land, maar minder schoon dan we verwacht hadden. De shoppingmalls zien er spik en span uit en rondom KLCC is het ook schoon, maar zodra je daarbuiten komt is het minder. De stoepen liggen soms hopen vol met afval die een uur in de wind stinken en de tegels ontbreken gewoon in de stoep. Ze hebben er dan een betonnen plaat opgelegd of ze halen de losse tegels wel weg maar vullen de gaten niet op. Tja, het blijft Azië. De prijzen in de Lonely Planet kloppen niet meer met de werkelijkheid en bij de reisduur moet je altijd 1 of 2 uur bij optellen. Morgen vliegen we om 20:35 uur naar Malé voor een lekker weekje strand. Geen idee of we dan online kunnen, maar kijk op www.meeru.com voor een impressie waar wij ons dan bevinden.

Melaka, een stukje Holland in Azië

29 november van Singapore naar Melaka, 30 graden

Weer vroeg op vandaag, 06.00 uur de wekker. Om 08.30 uur vertrok onze super-de-luxe 5 sterrenbus vanaf Singapore naar Melaka. Het was echt een superbus met maximaal zo´n 25 mensen en een gigantische beenruimte. De grens over ging ook lekker snel. Zelfs de 2 tijgerbier van Ferry mochten gewoon door, ze waren wel gezien door de douanier (hij moest er namelijk hard om lachen met zijn collega). Ons paspoort begint een aardig kunstwerk te worden met al die verschillende stempels en visa, allemaal in verschillende kleuren. De mooie trip duurde ongeveer 4,5 uur, met een verplichte stop bij een wegrestaurant meegerekend. We werden alleen niet helemaal goed afgezet, bij het centrale busstation zo´n 2,5 kilometer van ons hotel. Eerst maar een burger en wat friet bij Mc Donalds halen en daarna weer verder met de local bus. Deze was echt aftands vergeleken met die 5 sterrenbus. Ferry had lekker het raampje open in de bus, arko. Aangekomen in ons hotel was ons bed bekleed met rozenblaadjes, echt leuk. Wilja had namelijk voor de eerste keer op booking.com aangegeven dat we op honeymoon zijn. Na een heerlijke maaltijd, Wilja had een Maleisische laksa en Ferry een chicken curry, zijn we in de stromende regen naar ons hotel teruggegaan. Ferry heeft eindelijk zijn regenponcho getest!!

30 november Melaka, 33 graden

Lekker uitgeslapen en rustig in het zonnetje ontbeten. Vandaag staat een stadswandeling in Melaka op het programma, oftewel terug naar het Nederlands erfgoed. Melaka is namelijk meer dan 100 jaar Nederlands geweest. Het centrum is ongeveer 10 minuten lopen vanaf het hotel. Allereerst gaan we even langs de VVV om een kaart te halen. Daar hebben ze een kamer ingericht met de opgravingen die zijn gedaan naast het fort. Vanaf het fort zijn we naar het water gelopen. Er is absoluut geen strand in Melaka maar het stadje is prachtig. De Porta de Santiago is de enige poort die nog is overgebleven van de oorspronkelijke omwalling. Het leuke is dat boven de poort anno 1670 staat met het logo van de VOC. Dat geeft je toch het gevoel dat die poort eigenlijk van ons is, hahaha. Boven de poort op de heuvel staat de St. Paul Church met allemaal Nederlandse grafstenen. Na de heuvel hebben we het Stadhuys, de gereformeerde kerk en nog een aantal koloniale gebouwen bekeken. Het was weer erg warm vandaag, daarom zijn we maar naar Chinatown gelopen en hebben we lekker gegeten. 's Middags hebben we nog 2 dagen extra in Melaka geboekt en tevens ons hotel in Kuala Lumpur. Het is te merken dat de Maleisische bevolking vakantie heeft, er zijn echt weinig hotels nog te krijgen. Ja, alleen de echt prijzige en daar zitten we nu echt niet op te wachten. Het luxe deel van de vakantie doen we vanaf 11 december...

1 december Melaka, 32 graden

Vandaag hadden we het plan gevat om naar Mini Malaysia te gaan. Daar hebben ze uit alle provincies van Maleisië huizen nagebouwd. Het schijnt dat iedere provincie een eigen stijl van bouwen heeft... We gaan het zien. Via de VVV wisten we dat we met bus 17 naar Sentral Melaka moesten, het centrale busstation, en van daaruit bus nummer 19. Voor 3 RM werden we 45 minuten door Melaka rondgereden voordat we eindelijk op het busstation waren. Dat is nog eens een toeristische route! En vergeet niet dat op deze route alleen de meest uitgewoonde, afgeragte, aggenebbes uitziende bussen rijden, die minimaal 35 jaar oud zijn. Zodra de chauffeur maar een beetje gas gaf, dan rammelden de ramen er zowat uit. Op het busstation konden we snel de 19 pakken. In totaal hebben we vanaf het centrum van Melaka er 1,5 uur overgedaan! Terwijl het maar 15 kilometer is. Bedenk dat je in 2 uur vanaf Melaka Sentral in KL (Kuala Lumpur) kunt zitten. Oké, mini Malaysia. Er is een Maleisisch deel en een Aziatisch deel. We besloten eerst het Maleisische deel te bekijken. Ieder huis was op palen gebouwd en je kon bij ieder huis naar binnen (eerst schoenen uit) om te zien hoe de locals woonden. Na 3 huizen geloofden we het wel en hebben we alleen die huizen van binnen bekeken in welke provincies we zijn geweest. De reismoeheid slaat hier weer een beetje toe. Verder hebben we dansoptredens gezien van dansers die traditionele dansen lieten zien. Daarna zijn we naar het Aziatische deel gelopen.Hier stonden huizen uit de omringende landen van Maleisië, zoals Vietnam, Thailand, Singapore, etc. Dit was meer vergane glorie dan dat het leuk en interessant was om er rond te lopen. Doodzonde! De huizen waren zeker 15 jaar terug er neergezet om er vervolgens geen hol aan te doen, zodat de boel er vervallen uitzag. Het terrein zelf was mooi, want het lag in een mooi aangelegd stuk bos, met een waterpartij erbij. We zagen ook een paar bungalowtjes staan en een oud zwembad. Vroeger kon je er blijkbaar ook overnachten, maar nu zag dat er echt niet uitnodigend uit. We dachten dat de bus rond 13 uur zou komen dus zijn we rustig aan naar de bushalte gelopen. Daar hadden we nog steeds het idee dat we zeker nog een half uur moesten wachten op de bus, dus Wilja zat wat te prutsen op haar mobiel en Ferry stond te navelstaren naar de bomen. Hierdoor misten we gewoon de bus, die om 12:45 uur achter ons langs reed waarbij de chauffeur Ferry nog aankeek. Shitter de shit shit. Nu werd de vraag van vandaag: Wanneer gaat de volgende bus? Ferry had al een beetje honger, terwijl bij Wilja spontaan de eetlust vertrokken was. Ok, misschien om 13 uur nog een bus? Nope. Een taxi bood ons nog aan om voor 30 RM (7,50 euro) ons naar Chinatown te brengen. No thank you, we will take the bus we don't have enough money (jokkerdejokjok). Ok, 25 RM? Noho, we only have money for the bus. Gelukkig kwam er eentje om 13:20 uur, zodat we binnen een half uur op Melaka Sentral waren. Na wat gegeten te hebben, zijn we naar de ticketbox gelopen om een busticket naar KL te scoren. Goeie genade, doe ons maar een boom, dan zien we het bos niet meer. Een stuk of 10 loketten boden busreizen aan naar KL. Tja, welke zullen we nemen? De prijs varieerde van 9 RM tot 23 RM. We besloten een gulden middenweg te pakken een ticket voor 12,20 RM te kopen. Ferry had op de weg van Singapore naar Melaka ook al bussen van deze maatschappij zien rijden en die zagen er wel knap uit. Dus tickets hebben we, check. Nu boodschappen doen. Ehhh, Wilja had gezien dat er een megasupermarkt was bij het busstation van Tesco. Dat kenden we nog van Zuid-Engeland. Hier waren we algauw een uur zoet, omdat we alles moesten zoeken en niet wisten waar het allemaal stond. Buiten weer aangekomen, was er een flinke donkere onweerslucht komen opzetten. We knepen in onze handjes dat we droog het hotel zouden bereiken. In de bus zei Wilja tegen de kaartjesverkoper:'Stadhuis'. Dat was het centrum van Melakacentrum. Grappig om duizenden kilometers van Nederland te zijn en door 'stadhuis' te zeggen op je plek van bestemming aan te komen. Gelukkig werden onze gebeden gehoord en het bleef zelfs 's avonds droog toen we erop uit gingen op wat te eten. Het kiezen van eten is in Thailand en Maleise echt een verrassing. Met vele schitterende plaatjes van overheerlijke gerechten, die tevens ook gewoon op het menu worden genoemd wordt je naar binnengelokt maar als je iets wilt bestellen hebben ze maar 30% van de kaart. Zeker geen vis want die is al héééél lang niet meer gevangen!! Of de vis wordt erg spicy gemaakt, maar dat is niets voor Ferry. Dan komen de vlammen uit zijn oren. Dus je houdt eigenlijk alleen maar kip, eend en varken over.

2 december Melaka, 32 graden

Tijd om eens een fiets te huren voor de verandering. Voor 8 RM per fiets konden we de hele dag rondtoeren door Melaka en omgeving. Allereerst zijn we naar de drijvende moskee gegaan. Het is eigenlijk een moskee op palen maar dat mag de pret niet drukken. De moskee is prachtig maar de appartementen die erom heen staan zijn onbewoond en vervallen en dat maakt het tot een spookstad. Het hele eiland Pulau Melaka is eigenlijk zwaar verlaten en sterk vervallen. De fietstocht is er niet minder leuk om, want we toeren lekker langs de kust en krijgen onderweg bijzonder veel aandacht van de plaatselijke bevolking. Hoezo een rijdende attractie??? Niemand fietst hier bijna, want de benzine kost maar 0,50 Euro per liter. 's Middags zijn we langs de Melaka rivier naar Kampung Morten gefietst waar de oorspronkelijke Maleisische huizen staan, Kampung Houses. Villa Sentosa is daarvan de mooiste. Op de terugweg hebben we nog lekker langs de Straat van Melaka vrachtschepen zitten kijken. De Straat van Melaka is namelijk een van de drukste vaarroutes ter wereld. Daarna vonden we het wel weer best met fietsen. Onze billen begonnen al te protesteren en we hadden aardig wat klapkuiten gekweekt.

03 december Melaka, 32 graden

Tijd voor een culturele dag. Melaka heeft veel interessante musea op een 1 km2 dus keus genoeg. De musea zijn bijna allemaal Rm 2 per persoon of zijn geheel gratis. De 1e keus viel op het Paleis van de Sultan. Het is een replica van het paleis wat in de 15e eeuw door brand is verwoest. Het paleis is mooi ingericht met kostuums, wapens en gebruiksvoorwerpen uit de 13 Maleisische Staten. Met tekeningen werd tevens de geschiedenis van de Sultan goed weergegeven. Het was 's morgens trouwens erg rustig dus we hadden het Paleis bijna voor ons zelf. Naast het Paleis staat het gebouw van de Maleisische Onafhankelijkheid dat je gratis kunt bezoeken. In het gebouw bevind zich een zeer mooie tentoonstelling over hoe de Maleisische Onafhankelijkheid van de Engelsen tot stand kwam en tevens een klein stukje geschiedenis van ons eigen Nederland. Hoe wij Melaka van de Portugezen overnamen en weer kwijtraakten aan de Engelsen. De Tweede Wereldoorlog met de inval van Japan komt ook aan bod, net als het communistische gevaar in de jaren 60. Na dit 2e museum hadden we toch nog de puf om een 3e te bezoeken. We besloten te gaan voor het architectuur museum. De Maleisische bouwkunst werd uitgelegd via maquetes van huizen en forten. Een interessant museum waar we tevens ideeen hebben opgedaan welke gebouwen we graag in Kuala Lumpur wilde zien. Na dit museum vonden we het wel welletjes en zijn heerlijk Maleis gaan eten. 's Middags wat inkopen gedaan in de enorme shoppingmall, echt een plek om te verdwalen. De dag ervoor hadden we een bakkerij gevonden in de shoppingmall maar om die nog een keer te vinden... Dat viel niet mee. Daarna een lekkere seafood pizza genomen bij de Famosa gate. Morgen naar Kuala Lumpur.

Langkawi, Penang en Singapore

21 november naar Penang, 30 gr.

's middags zouden we de boot van 14:30 uur nemen naar het eiland Penang. Om de tijd te doden hebben we bij Eagle square gebivakkeerd. Hier hebben we nog eens in grote lijnen de reis door Maleisië doorgenomen. We willen sowieso Kuala Lumpur, Malakka en Singapore bezoeken. Voor de rest geloven we het wel voor deze vakantie. Ook willen we niet meer dan 7 uur in een bus zitten voor een kippestukje van bijv. 200 km. We zitten nu op het punt dat we op een reisdag niet zoveel meer uitvoeren. Een nachttrein willen we nog wel doen om grote afstanden af te leggen, dat scheelt ook weer een overnachting. Maar voor de rest vinden we 4 uur reizen meer dan genoeg op een dag. De boot vertrok strak om half 3. Al snel waren een heel aantal mensen zeeziek. De boot was nogal gammel en met de korte golfslag van de zijkant was dit snel bekeken. Wij hadden er gelukkig geen last van. Dus Ferry heeft een man uit Saudi-Arabië een cursus gegeven hoe niet zeeziek te worden. Het hielp bijzonder goed bij hem en hij was er dan ook zeer blij mee. Hij heeft zelfs met de man foto's uit Saudi-Arabië zitten kijken. Om 17:15 uur kwamen we aan in de haven van Penang. Een kwartier sneller dan gepland. In de terminal werden we direct besprongen door taxichauffeurs. Maar we wilden eerst een plattegrond scoren van het eiland, zodat we enigszins een idee hadden waar we waren en hoe ver het hotel was. Wilja sprak een stel aan dat er erg toeristisch uitzag, Russen bleek achteraf, en ze vroeg hen of ze misschien een plattegrond hadden van het eiland. Die gozer haalde een mooie kaart tevoorschijn en we zagen dat het hotel nog wel even banjeren was. We mochten de kaart houden en hebben toch maar een taxi aangehouden op straat. Dat scheelde weer 5 Ringgit in verhouding met wat de chauffeurs bij de terminal vroegen. In het hotel aangekomen konden we direct de kamer in. Wat een muffe lucht, daarom maar meteen de airco vol aangezet. Voor de rest was de kamer erg retro.. Maar we hadden wel warm water in bad. In voorgaande hotels hadden we soms douchewater dat 'lauw-plus' was. Dat was net aan. Gisteren was het water zelfs 'lauw-min-min'. Dus verplicht badderen ipv douchen. Aangezien op dit eiland zondag rustdag is, ipv vrijdag op Langkawi, waren er niet veel zaken open. Toch hebben we lekker bij een lokaal tentje kunnen eten. 's Avonds heeft Wilja foto's gemaild naar Tania uit Rusland.

22 en 23 november Georgetown en Batu Ferrenghi strand, 30 gr.

De eerste dag hebben we door Georgetown gelopen. Georgetown heeft een oude binnenstad met een Chinatown en Indiatown. In de rest van de stad zijn de Engelse invloeden hier duidelijk terug te zien in de gebouwen. Ook hebben we gezien waar de boot naar het vasteland vertrekt en we hebben voor de 25e kaartjes voor de trein van Butterworth naar Singapore gekocht. Eigenlijk wilden we de 24e met de trein mee, maar die was al vol. Dat wordt 13 uur boemelen, want hij vetrekt om 8 uur in Butterworth en om 21:15 uur arriveren we in Singapore. De trein trekken we dan nog wel en vanuit Singapore zullen we op ons gemak en in korte etappes weer naar het noorden reizen. Dinsdag 23 november hadden we ons een dagje strand beloofd en we pakten bus 101 naar Batu Ferrenghi, want Georgetown heeft zelf geen strand. Voor 2,70 RM per persoon hobbelden we in een uurtje naar onze bestemming, dus dat is echt geen geld. Het duurste in dit land is de overnachting en de alcohol. Betaalden we op Langkawi nog ca. 2 RM voor een biertje, hier moet je al gauw 8 RM neertellen. Terwijl een colaatje maar 2 RM kost. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten en speciaal voor Ferry de Indiaase kok de kip niet te pittig gemaakt. De keer daarvoor had hij ook kip gegeten waar de vlammen uit zijn oren kwamen. Ook hebben we bij de bakkerij van de Pacific supermarkt een heus meergranen brood gekocht. We wisten niet wat we zagen! De geroosterde toast en stokbrood komt nu aardig onze neus uit, dus was echt een cadeautje.

24 november Penang botanische tuin, 30 gr.

Na een dagje luieren hebben we woensdag de bus gepakt naar de botanische tuin. Dat scheen niet zo gemakkelijk te zijn. Bus 202, waarvan we dachten dat die er heen ging, kwam maar niet. Toen hij er eindelijk was, zei de chauffeur dat we bus 10 moesten hebben. Hij was dan wel zo aardig dat hij ons gratis meenam naar het Komtar busstation. Hoewel een hoop bussen zeer regelmatig arriveerden en weer vertrokken, liet bus 10 op zich wachten. Maar geduld is een schone zaak en uiteindelijk stapten we met 5 man de bus in. Na een ontzettende toeristische route gereden te hebben kwamen we uiteindelijk met vieren (allen toeristen) bij de tuin aan. We hadden in de Lonely Planet al gelezen dat er apen in de tuin rondliepen, dus we waren op onze hoede. Direct bij de ingang zat er een flinke groep op de weg en zaten er een paar in de bomen. Hé, dacht Wilja, dat is grappig om te zien en ze maakte een paar foto's. Dat grappige was er heel snel af vanaf het moment dat die apen ons in de gaten kregen en op ons afkwamen met ontblote tanden. Ja, wij hebben dat Bokito verhaal ook gelezen en we hebben ook gelezen dat als een aap zijn tanden laat zien, dat je dan nog niet jarig bent. Dus we probeerden zo snel voorbij de apen te lopen, maar ze kwamen gewoon achter ons aan. Shitter de shit shit!!! Na een klein sprintje waren we verlost van die beesten. Tijdens onze wandeling hebben we ook nog een leguaan gespot en een groep eekhoorns. Die laatsten waren nootjes naar beneden aan het gooien. In eerste instantie hadden we ze helemaal niet gezien, totdat we 'bekogeld' werden en we naar boven keken. Ze zaten daar nootjes in de bomen te eten en de schillen lieten ze naar beneden vallen. Al met al hebben we 2 uur in de tuin rondgelopen en we hebben lekker gepicknickt met het meergranen brood dat we de avond er voor hadden gekocht. Jammie. Helaas stond er bij de uitgang geen bus. Tja wat nu?? Op ons dooie gemak zijn we maar gaan lopen, in de tegengestelde richting van de bus. Wellicht dat we nog andere haltes tegenkomen waar meerdere bussen stoppen. Dat laatste bleek een goede gok en na ca. 15 minuten banjeren konden we een bus naar het busstation/ shoppingcenter pakken. In het shopping center hebben we flink inkopen gedaan voor de treinreis die we donderdag zouden gaan maken. Je weet toch nooit of er wat eetbaars te halen valt in de trein. 's Avonds hebben we onze backpacks en rugzakken eens goed overhoop gehaald en opnieuw ingepakt. Even weer een grote opruiming voordat we een reisdag voor de boeg hebben.

25 november van Penang naar Singapore

Om 5:15 uur ging onze wekker. Wat een vroegte, vooral als je vakantie hebt. Maar we wilden om 6:30 uur de boot naar Butterworth hebben om zo op tijd op het station te zijn voor de trein die om 8 uur zou vertrekken. Eerst hebben we de bus naar de Jetty (veerpont) genomen. Na ongeveer 10 minuten wachten vertrok de pont naar Butterworth. Om 7 uur waren we aan de overkant en was het nog 5 minuten lopen naar het station. De trein vertrok stipt op tijd en de reis kon beginnen. We waren al gewaarschuwd dat de airco in de trein op standje diepvries zou staan, dus gewapend met truien en lange broeken zaten we daar met ons goede gedrag. Na een uur leek de airco in onze wagon oververhit geraakt te zijn, want dat ding blies alleen nog maar lauwe lucht. En per kwartier werd het warmer en de truien gingen uit. Ook het treinpersoneel merkte het en tijdens een stop op een station kwamen de airco-specialisten aan boord. Daarna blies de airco gelukkig wat koelere lucht. Na Kuala Lumpur veranderde dat in steenkoude lucht en de truien gingen weer aan. Onderweg onweerde en regende het flink. Dat was waarschijnlijk die enorme bui die wij 's nachts op Penang gehad hadden. Nog voor Kuala Lumpur hadden we een vertraging van een 45 minuten opgelopen. En om 21:00 ur waren we pas in Johor Bahru, de grens met Singapore. De douane kwam de trein in en in plaats van ons paspoort af te stempelen gaven ze er een krabbel in. Vervolgens reden we 10 minuten verder en waren we in Woodlands, Singapore. Daar moesten we met onze bagage de trein uit en in de rij om een stempel te halen bij de douane. Gelukkig duurde dit niet al te lang en binnen 30 minuten waren we door de douane heen. Toen moesten we nog een half uurtje totdat we op het station van Singapore waren. Inmiddels was het al 23:00 uur, dus we hadden er 2 uur langer over gedaan. Bij het station was het erg moeilijk om een taxi te krijgen, want die waren in geen velden of wegen te bekennen. Dan maar lopen naar de metro. Onderweg vonden we wonder boven wonder een ATM en daar trokken we direct wat Singapore Dollars uit. Na wat mislukte pogingen om op straat een taxi te strikken, hadden we eindelijk geluk en vonden we er een die ons naar het oosten van Singapore wilde brengen. Rond 12 uur waren we bij het hotel en na een snelle douche vielen we doodmoe in slaap.

26 november Singapore, 30 graden

Na lekker uitgeslapen te hebben, hadden we besloten om heel rustig aan te doen en niet te lang te wandelen. We namen de metro richting het centrum en zijn we vanaf de cityhall naar de Marina Bay gewandeld en langs de Singapore rivier naar Fort Canning. De skyline is prachtig te zien vanaf de Queen Elizabeth promenade. In deze buurt vind je ook nog veel invloeden van de Britten, compleet met bruggen, de pier en een oud douane gebouw. Langs de rivier zaten veel seafood restaurants waar we zowat steil achterover vielen van de prijzen. Toch hadden we trek gekregen en we besloten een shopping mall op te zoeken waar het eten wat betaalbaarder zou zijn. In de Funan Digital life mall hebben we bij Food Junction gegeten. Dit een soort La place met een stuk of 12 aparte keukentjes die elke maaltijden uit een ander land of type bereiding verkochten. Beter dan La Place!! Van de Koreaan tot de Tepanyaki Japanner. Voor zo'n 7 euro hebben we heerlijk Japans geluncht. Onderweg nog een hele grote kerstboom tegengekomen, dat is toch heel vreemd Christmas in the tropics. Na een rondje bij Fort Canning Park zaten we toch aardig aan onze tax en hebben we de metro terug naar het hotel genomen. Voor ons gevoel hadden we de halve stad doorgewandeld terwijl we maar een heel klein deel gedaan hadden. De moeheid van de trein had zijn terugslag gegeven. 's Avonds hebben we supergoedkoop gegeten 12 S$+ geroosterde eend en Char Siew bij de chinees om de hoek. We zitten nl. met ons hotel in het oostelijk deel van de stad en daar wonen heel veel Chinezen. Dit is geen Chinatown, want die zit meer uptown. Maar je wordt hier in de winkel begroet met Ni Hoa (= hallo in het Chinees).

27 november Singapore Sentosa Island, 34 graden

Ferry wilde graag naar het strand, dus we gingen die dag naar Sentosa Island. We wilden ook uitvogelen wanneer er een bus naar Melaka ging. Vanaf het metrostation Lavender moest het niet ver zijn, maar we wisten niet precies waar we moesten zijn. Wilja werd daardoor eerst getrakteerd op de wandel-vier-daagse, Ferry was er heilig van overtuigd dat het in de buurt moest zijn. Het was een stuk warmer dan de dag ervoor en Wilja had het erg zwaar. Gelukkig vonden we na 15 minuten de mall waar een hoop travel agents zaten en voor 23 S$ pp boekten we de bus voor maandag naar Melaka. Met de bus zijn we naar Harbourfront gereden. Onze Indiaase buschauffeur kletste er vrolijk op los, maar door zijn accent konden we hem soms moeilijk verstaan en zeiden we voor de vorm en beleefdheid maar 'OK'. Bij de Harbour hebben we eerst wat gegeten, want het was inmiddels al bijna 12 uur en dat is voor Ferry etenstijd. Voor 2 S$ pp konden we met de speciale Sentosa bus naar Sentosa Island en daar konden we ook onbeperkt gebruik maken van de shuttle busjes op het eiland. Lekker bijdehand! Die busjes zaten continu tjokvol, bleek achteraf. Eerst hebben we gelounged op Palawan beach en daarna zijn we naar Siloso gelopen voor een wifi spot. Helaas is Singapore niet toeristenvriendelijk wat betref wifi-gebruik. Je moet je eerst via een site registreren en een lokaal mobiel nummer invoeren, want per sms ontvang je een password voor je gewenste login. Dat ging voor ons dus niet op, want buitenlandse mobiele nummers worden niet accepteerd bij de registratie. Tot slot zijn we naar het deel Imbiah gegaan en hebben we een optreden van Viktor Rubillar gezien. Een gozer uit Argentinië die 4 Guiness Book of records heeft met het jongleren met voetballen. Toevallig hadden we de dag ervoor een interview met hem op Channel News Asia gezien. Hij kon met 5 voetballen tegelijk jongleren! Wij kunnen dat niet eens met 2 voetballen. Hahaha! Daarna hebben we de Merlion walk gelopen, dit is een lange fontein in Gaudi stijl. Terug in de Harbour Front besloten we om met de bus naar het hotel te gaan. Zo konden we uitvinden waar de bus ergens stopte bij het hotel en hoe lang hij er over zou doen vanaf Lavender. Dan wisten we hoeveel tijd we moesten incalculeren voor maandag, want we moeten ons dan om 8 uur melden bij het reisbureau voor de bus die om 8:30 uur zal vertrekken. 's Avonds na het eten hebben we een internet café opgezocht en een hotel in Melaka geboekt. Toch even snel op het nieuws gekeken in Nederland, en jawel het heeft gesneeuwd!!! Het verschil in graden is inmiddels opgelopen naar meer dan 35, dus dat wordt echt afzien...

28 november Singapore, 33 graden

Onze laatste dag in Singapore hebben we het hééééél rustig aangedaan, want het was ontzettend warm en vochtig. We waren niet vooruit te branden. We wilden met de metro via Orchard Road (de PC Hooftstraat van Singapore) naar de Botanische tuin. Na 3 pitstops voor de nodige natjes en droogjes hebben we uiteindelijk de tuin bereikt. Het was goed te merken dat het zondag was, want er waren veel mensen aan het picknicken. Alleen geen gezang, gedans of karaoke zoals in China, maar wel veel restaurantjes. In Singapore hoef je echt geen honger te lijden, want om de 5 meter kun je ergens wel wat eten of drinken.