26-30 september Hanoi Halong Bay 32 gr.

26 september Hanoi

Wakker worden in een 2-persoonsbed. Dat is echt alweer 3 weken geleden, want in Beijing hebben we ons in een twijfelaartje gefrommeld. Na een prima ontbijt opgediend door 5 bedienden zijn we een stadswandeling gaan maken door the Old Quarter van Hanoi. Ontzettend uitkijken is het voor de ontelbare brommertjes, oversteken is op hoop van zegen. Als je even niet oplet wordt je zo voor je kont gereden Het is weer zo'n 32 graden en erg benauwd na een half uurtje op straat zijn we dan ook helemaal doorweekt. Bij het meer van Hanoi waar een tempel op een eiland staat, hebben we heerlijk gezeten en gekeken naar de mensen. Alle bruiden en bruidegommen van de stad hadden zich hier ook verzameld. Ferry dacht eerst echt dat ze allemaal gingen trouwen maar het schijnt voor een bruidscatalogus te zijn, want bij ieder bruidspaar liepen ´maar´ 4 mensen omheen (fotograaf, visagiste, kleedster, lichtman). Aan de andere kant van de stad ligt het Mausoleum van Ho Chi Minh, een riksja bood uitkomst. Voor een euro of 4 werden we daar als de koning en koningin heen gebracht. Het is een park met het Mausoleum, Pagode, botanische tuin (incl. bruidsparen die bij elke bamboeplant stonden), museum,presidentieel paleis etc. Alles staat op dit moment in het teken van 1000 jaar Hanoi. Op 10.10.2010 is het knalfeest. 's Middags heeft Ferry een hotel geboekt in Bai Chay bij de hotel Manager, die liep al continu achter onze kont aan wanneer we nou iets gingen boeken. Bai Chay ligt ongeveer 160 kilometer van Hanoi in de buurt van Halong Bay.

27 september Hanoi

Heerlijk geslapen. Bij het ontbijt van jam en een gebakken eitje werd Ferry verbaasd door een opmerking van de receptioniste. Zij verbaasde zich erover waarom hij zijn theezakje 2 keer gebruikte. Ze recyclen in Vietnam echt alles 600x en een theezakje 2x gebruiken vinden ze vreemd. De stadswandeling ging vandaag naar het Lenin park. In het park waren de Vietnamezen heerlijk aan het dansen, voetvolley te spelen en te zwemmen in het verschrikkelijk vieze water. 's Middags langs het meer gelopen en naar de voorbereidingen gekeken die ze voor 10 oktober aan het treffen zijn. Ferry is een echte bezienswaardigheid. Hij staat al bij zeker 20 Chinezen op de foto. Sommige vragen netjes May I take a picture of you, anderen doen het stiekem maar dat heb je wel in de gaten ha,ha. Er zijn weinig toeristen en die witte huid is toch wel interessant.

28-29 september Bai Chay 30-31 gr.

's Ochtends hebben we bij het ontbijt nogmaals geprobeerd dat de thee te sterk was en dat we alleen heet water wilden met het theezakje apart. Hmmm, de ontbijtjongen/portier/bagagist kon geen woord Engels, dus we hebben onze beste vaardigheden van Hints laten zien. Uiteindelijk kregen we naast ons 5 keer getrokken kopje thee ook nog een glas heet water, waarmee we een goed glas thee konden maken. Stipt om 8 uur werden we opgehaald door de gids voor de minibus die ons naar ons hotel in Bai Chay zou brengen. Met 20 toeristen zaten we in de minibus gestouwd en wij waren de enigen die geen arrangement Halong Bay/ Cat Ba Island geboekt hadden. Na 1,5 uur hadden we de verplichte commerciële stop bij een souvenirwinkel en rond het middaguur waren we in Bai Chay tourist dock. Echter de minibus ging niet verder en daar zaten we dan. De chauffeur was niet te vermurwen en de gids was ineens ook niet meer zo vriendelijk en flexibel meer. Hebben wij weer! Na een paar belletjes naar het boekingskantoor van APT travel (onthoud die naam mensen!), bleek dat er een fout was gemaakt en dat we het zelf maar moesten uitzoeken. Onze manager van het Luxury hotel in Hanoi had het dus niet voor de volle 100% voor geregeld. Jammertje van de week. Die minibus was helemaal leeg, dus het zou een kleine moeite geweest zijn om ons 2 km verderop af te zetten. Het blijkt dus maar weer, als je net ff iets anders wil dan de reguliere toeristenkudde, dan wordt het erg ingewikkeld. Zucht. Na een kwartiertje stappen waren we doorweekt van de hitte bij ons hotelletje aangekomen. Gelukkig stonden we daar wel op de lijst en konden we zo onze kamer in. De rest van de dag hebben we onthaast en genoten van Halong Bay vanaf het strand. De moesson van die ochtend was gelukkig verdwenen en de zon kwam zelfs te voorschijn.

De volgende dag hadden we het plan gevat om een dagje Cat Ba Island te doen vanuit Halong City Harbour. Op de boulevard werden we al gauw uit de droom gehaald, omdat de haven van Halong City alleen een industrie haven is waar geen toeristboten vertrekken. Dan moesten we toch in Bai Chay wezen... Het mannetje in kwestie had wel een tocht in de aanbieding van 6 uur dobberen voor 16 dollar die binnen 15 minuten kon vertrekken. Dit was niet verkeerd, gezien de meeste tochten maar 4 uur duren en pas om 12.00 uur vertrekken. We zaten op een boot met alleen maar Vietnamezen, die geen woord Engels spraken (op 1 gozer na).We hadden het beste weer van de wereld; blauwe lucht, zonnetje en wind in de haren. De eerste stop was een grot, waar wij al gauw door heen waren gelopen. De boot had in tussentijd aangemeerd aan de steiger, die half weggezakt was. De 2^e stop was een drijvende visboerderij. De visboer hield de gevangen vis in een eigen gefabriceerd bassin, waarbij hij de vis verder opkweekte. We hebben wel eens grote slakken gezien, maar zo groot als het formaat van een volkorenbrood? Nee, dat niet, maar die hadden ze daar ook. De 3^e stop, weer een grot, hebben we aan ons voorbij laten gaan en zijn lekker op het terras geploft met ijs en drank. Uiteindelijk waren we rond 15.15 uur weer terug in Bai Chay. Bij de plaatselijke VVV zijn we erachter gekomen dat vanaf een ander eiland een ferry gaat naar Cat Ba Island. Dit eiland is met het vaste land verbonden via een brug, ongeveer 16 km hier vandaan. Dat is een optie die ons wel aanstaat, in de hoop dat we het dan wat ‘rustiger' krijgen . We denken er sterk over om Ferry een burka aan te trekken. Ze zijn hier toch wel erg nieuwsgierig en ze willen continu Ferry op een boot of scooter hebben. Met een burka aan, mogen ze dan voor 30.000 Dong per keer onder de burka kijken. Hahahaha! Nou weet hij tenminste hoe Wilja zich voelde in de Baltische Staten.

Donderdag 30 september hebben we na het ontbijt een taxi gepakt voor de boot naar Cat Ba Island. We waren om 9 uur bij een zeer verlaten terminal met een handjevol Vietnamezen en om 11.30 uur zou de boot vertrekken. Bij de ticketbox konden we pas om 11.20 uur de kaartjes kopen. Heel vreemd. Het was lekker weer dus dat wachten viel wel te overbruggen. Er kwamen zowaar nog 4 extra toeristen de terminal binnen rollen. Een stel uit Polen en een stel uit UK/Zweden, Rory en Josefine. Met deze laatste 2 hebben we de wachttijd kunnen doden met vakantiebelevenissen van elkaar. De boot was keurig op tijd en we deden er ongeveer een uur over. Toen waren we op het eiland. We vroegen ons af waar we in hemelsnaam beland waren. Uiteindelijk kwamen we erachter dat we in het noorden van het eiland terecht waren gekomen en we zijn met z'n zessen in een minibus gepropt om vervolgens een klein half uurtje over het eiland te hobbelen totdat we in Cat Ba town waren. Het hotel wat we voor ogen hadden was vol, helaas maar niet getreurd want er waren nog genoeg andere alternatieven aan de boulevard. Na een lunch met Rory en Josefine zijn we met z'n viertjes op zoek gegaan naar een hotel wat verder op de boulevard (thanks Rory and Josefine for helping us out with the lunch!). We zagen een hotel dat kamers voor $ 15 aanbood, incl. airco. Na een inspectie van de kamer door de dames, hebben we besloten om hier enkele dagen te blijven.

23-25 september Beijing-Hanoi, 34 gr.

Donderdag 23 september zijn we op tijd uit het hotel vertrokken en zijn we met de metro naar Beijing west gegaan. Vanaf daar vertrok onze trein naar Dong Dang en Hanoi. Dat station was niet eens het hoofdstation van Beijing, maar Utrecht Centraal is hierbij vergeleken helemaal niets. Ieder perron had zijn eigen wachtkamer, die helemaal volgepropt was. We hadden ons dan maar tegen een muurtje geïnstalleerd, maar een kwartier werden we daar weggejaagd door de beveiliging. De wachtkamer was nokkievol, dus zijn we gevlucht naar de Mac Donalds waar we rustig een koppie thee gedaan hebben. Ideaal! Ruimte zat en een goede airco. Om half 4 konden we inchecken, samen met half Beijing. Aangekomen in onze wagon waren er maar 2 andere coupés bezet, een Amerikaans stel en 2 gasten uit de UK en Argentinië. USA wist een hoop te vertellen over zuidoost Azië en gaf ons een hoop tips. Uiteraard bestond ons diner die avond uit Noodlesoep, Wilja kan dat spul haast niet meer zien. Na een niet onaardige nacht hebben we ons die dag rustig gehouden, omdat we wisten dat de komende nacht zeer onrustig zou zijn met weinig slaap. De steward had ons bij vertrek al ingelicht dat we bij Nanning om 20:00 uur een uur uit de trein zouden moeten en dat we in Dong Dang zou moeten overstappen op een andere trein die naar Hanoi zou gaan. Ons 14 jarig jubileum hebben die middag gevierd met een lekkere lunch in de restauratiewagon. Dit keer rijst ipv noodles. Na de siësta, noodlesoep en een hazenslaapje, werden we om 21:15 uur (chinees kwartiertje?!) de trein uit gebonjourd. Er stond op het perron netjes een andere steward te wachten die ons naar de wachtkamer begeleidde. In totaal waren we met zijn achten die doorreden naar Hanoi. USA riep al 'We are the Hanoi 8!' Hij had een hoop in zijn leven meegemaakt, maar dit was er eentje voor in de boeken. En dat was het zeker, want intussen was er ook een stel uit de UK bijgekomen en zaten we in de wachtkamer ons af te vragen waarom we nou de trein uitmoesten. Toen we terugkwamen bij ‘onze' trein, die op een ander perron was gezet, bleek er nog maar 4 wagons van over te zijn gebleven. Twee ervan waren goederenwagons en 2 passagierwagons en gelukkig was één ervan onze wagon. Er leek meer personeel rond te lopen dan dat er passagiers waren. Om kwart voor 10 reden we weer verder en iedereen was al zijn bed ingekropen, want om 00:20 uur zouden we bij de grens zijn waar we over moesten stappen. Ook weer kwam hier het welbekende kwartiertje om de hoek kijken. Uiteindelijk werd het 1:20uur. Wilja was al om 12 uur uit het bed gerold van de misselijkheid, omdat de airco de uitstootlucht van de locomotief naar binnen blies. Ferry voelde zich ook niet helemaal lekker en is samen met Wilja en de USA dame op het gangpad gaan zitten. Eindelijk waren we bij de grens en werden we verwelkomd door eerst de Chinese autoriteiten. Dit keer verscheen er geen Chinese variatie van Helga uit ´Allo, ´allo zoals we in Mongolië en China voorgeschoteld kregen. Dit keer was een bedeesd Chineesje met haar 2 schandknaapjes, die de paspoortcontrole uitvoerde. Weer moest Ferry zijn bril afzetten, omdat ze anders niet goed konden zien of hij wel op de foto leek. Daarna kwam er nog een douanecontrole voorbij (3 man sterk!), die direct in Wilja haar dagrugzak begon te graaien en de chef haalde een dwarsligger eruit die Wilja van Leen had geleend. Trouwens Leen: Kind 44 heeft Wilja al uit. Prachtig boek. Ze konden er geen ruk van lezen natuurlijk, dus ging Herr Flick in kwestie door naar Ferry zijn rugzak. Allereerst begreep hij niet hoe de backpack open moest, dus Ferry moest assistentie verlenen. Na wat loos gegraai, gingen ze weer verder. Het bleek achteraf dat iedere coupé aan de beurt was geweest met doorzoekingen. Nadat we onze paspoorten terug hadden, reden we door naar het station van Dong Dang waar we midden in de nacht met onze hebben en houden naar een gebouwtje werden gedirigeerd. Vietnamese paspoortcontrole. Daar zaten we dan met zijn achten braaf te wachten en te hopen dat onze visa en paspoorten goed waren. Binnen een half uurtje waren ze klaar! Dat mag ook wel in de krant. We hoefden ook geen custom forms in te vullen, dat vinden ze hier blijkbaar niet interessant. Dus daar gingen we weer in rijtje van 2 naar onze trein, die uit 2 wagons bestond. Gekkenhuis! De slaapcabine was wat sober ingericht en rammelde van alle kanten doordat de locomotief stationair draaide. De vrouwelijke steward wilde wel direct onze tickets hebben en heeft ons vet afgezet bij het wisselen van Yuans naar Dongs. Al met al hebben we wel aardig geslapen, vooral als je bedenkt dat we bij iedere hobbel een paar cm van ons bed gelicht werden. Rond 8 uur werden we gewekt dat we bijna in Hanoi zouden zijn. Dus we hebben zo goed als we konden ons spullen bij elkaar gezocht en waren we klaar voor Vietnam. Op het perron hebben e direct een taxi geregeld, zodat wij niet hoefden te zoeken naar het hotel. Maarrrr, we mochten niet het perron af zonder onze tickets te laten zien. Ja hallo, 8 uur 's ochtends na een waardeloze nacht van gezwerf en gewacht, dan zijn wij niet op ons sterkst. Normaal gesproken heeft Wilja dit soort dingen in haar moneybelt zitten, maar door de hectiek had ze dat (achteraf gezien) in een binnenvak van haar backpack gedaan. De taxichauffeur was ongeduldig geworden en kwam ons halen, terwijl Ferry al een retourtje naar de trein had gedaan en Wilja zich suf liep te zoeken in al haar broekzakken en rugzak. Uiteindelijk mochten we zonder de tickets te hebben laten zien doorlopen. De taxichauffeur was al gauw in de goede straat, alleen het hotel was niet waar hij het zou verwachten. Dat bleek een leeg pand te zijn. Dat zal toch niet waar zijn, dachten we allebei. Maar we hadden het telefoonnummer van het hotel opgeschreven dat op de elektronische bevestiging stond. Eerst kreeg hij geen gehoor, maar die slimmerik was het plusteken vergeten in te typen. Dus met vallen en opstaan hebben we toch ons hotel gevonden. Na een welverdiende douche en een tukkie, zijn we richting het Hoan Kiem meer gelopen. Het was zo verschrikkelijk warm dat de benen niet echt vooruit wilden. Erg benauwd en 34graden, echt de tropen. Toen kwam het onweer en de 2 uur durende moesson. ´s Avonds heerlijk gegeten bij Madame Hien.

18-22 september Beijing, 20-24 gr.

Zaterdag19 september. 's Ochtend hebben we ontbeten met een toast, 'n broodje en wat thee. Verder stond er ook een complete rijsttafel, maar die hebben we maar overgeslagen aangezien Ferry de dag ervoor al problemen met zijn darmen had gehad. Een je-weet-wel stoelgang. Nadat we een geldautomaat gevonden hadden die ons geld wilde geven, zijn we naar de Lama tempel gegaan. Dat is een aaneenschakeling van tempels. Zodra je er eentje uitloopt, stond de volgende al voor je neus. Vlak voor de ingang kwamen we Cor en Marianne nog tegen, zij hadden een gids bij zich voor die dag en zouden na de tempel nog naar de Verboden Stad gaan. In de Lama tempel staat ook een 18 meter hoge Boeddha die in het Guiness Book of Records staat. Het was een drukte van jewelste van volgzame Chinezen die druk aan het bukken en knielen waren en driftig met wierookstokjes aan het zwaaien waren. Ook al stonden we in de buitenlucht en mocht niet overal wierook gestookt worden, af en toe werden we serieus de tempels uitgerookt. Na een lunch van broccoli en vis zijn we door de Hutong wijk naar de Drum en Bell Tower gelopen. Deze drums en de bellen zijn in het vroegere China in 2 verschillende toren gebouwd, zodat de Jingjang verhouding goed bleef. In deze wijk ligt ook ons hotel en hier hangt nog een authentieke Chinese sfeer van vroeger met zijn smalle straatjes, winkels en restaurants. Dit is het echte China, geweldig! Continu wordt er getoeterd door auto's, brommers (elektrisch) en bakfietsen (soms ook elektrisch).

Zondag 19 september zijn we naar de Verboden Stad gegaan. Ter plekke hebben we een gids gehuurd, Snow, die was nog kleiner dan Wilja. Ja, ja die bestaan er ook nog. De stad dankt zijn naam aan het feit dat deze plek van de Keizer niet toegankelijk was voor het klootjesvolk. Snow wist een hoop te vertellen over de historie van de stad, waarom deze op een bepaalde manier was ingedeeld etc. Hier komt Feng Shui om hoek kijken, alles in balans. Het topstuk van dit museum, zoals het tegenwoordig genoemd wordt, was de troon Keizer. Na een hoop geduw, gewurm en ellebogen werk kon Ferry daar een foto van maken. Het scheelt dat er nu in Beijing weinig buitenlandse toeristen zijn, maar des te meer Chinese toeristen. De laatste afstammeling van keizer is zijn neefje, die nu papierrollen kalligrafeert. Hij schijnt erg beroemd te zijn in China. We konden een van zijn hand gekalligrafeerde wandrol kopen voor ‘the special price' van 1200 Yuan (138 euro!). Ten eerste hadden we niet zoveel geld bij ons en ten tweede zo graag willen we ook niet van ons geld af. In de middag zijn we het Jing Shan park ingedoken. Hierin staat een heuvel waar je de Verboden Stad kunt zien en de skyline van Beijing. In dit park verzamelen de Chinezen zich die graag een liedje zingen, al dan niet onder begeleiding van een accordeon. Ze doen er zelfs aan Karaoke en oude vrouwtjes dansen sierlijk in het rond op de maat van de muziek. Bodyjam voor bejaarden, hahaha! Natuurlijk hebben we het plein van de Hemelse Vrede ook betreden waar in het midden van het plein het mausoleum van Mao staat.

Maandag 20 september hebben we het ‘s ochtends rustig aan gedaan door wat boodschappen te doen en het plaatselijke reisbureau te mailen waar onze treintickets nou bleven. Ons visum is toch maar 30 dagen geldig en daarna zien ze ons hier graag weer vertrekken. Gelukkig was de dame in kwestie sneller dan onze Russische transportmanager en mailde al snel terug dat deze vandaag of morgen geleverd zouden worden. We hebben bij een eetloketje wat bapao's gekocht voor 1 yuan p/s. Zo kom je echt niet van je geld af. In de middag zijn we naar de Tempel of Heaven geweest. Die ligt in een park waar we een mooi rondje hebben gelopen. Aangezien we de beelden van de Verboden Stad nog vers in ons hoofd hadden, hebben we alleen het park bezocht en de tempels even gelaten voor wat ze zijn. Toen onze voeten al eerder dan normaal begonnen te protesteren, zijn we richting de metro gelopen voor de terugreis naar het hotel. In het metrostation kwamen we Edwin en Lisette tegen die we nog kenden van het Gerkamp bij Bert. Na wat geklets heeft Lisette haar belofte ingelost en trakteerde ons op een drankje. Wilja heeft nog een poging gedaan om een groepsfoto door de serveerster te laten maken. Maar helaas had deze afkickverschijnselen van de bamisoep ofzo, want de foto was bewogen en wazig. Of zijn wij nou een stelletje wazige figuren bij elkaar?? In ieder geval staat er een weddenschap dat we elkaar ergens in Vietnam nog zullen treffen. Dan trakteert Ferry. 's Avonds hebben we ons buikje rond gegeten aan een gebakken brasem die in zijn geheel geserveerd werd en we met stokjes verorberd hebben. We worden nog echt een ster met die stokkies. Verder hebben we nog wat stampij bij de receptie gemaakt, omdat onze tickets er nog niet waren. De receptioniste was zeer behulpzaam en heeft zelfs voor ons onze contactpersoon gebeld. Het bleek dat we toch nog even geduld moesten hebben en dat dinsdag echt de tickets gebracht zouden worden.

Dinsdag 21 september hebben we geshopt voor souvenirs, omdat voor woensdag de Muur op de planning staat en donderdag vertrekken we al weer richting Vietnam. 's Ochtends hebben we ons eerst kletsnat laten regenen, zonder enig souvenir. Wel hebben we een verschrikkelijk lekkere hartige crèpe gescoord bij een eetloketje, voor maar 3 Yuan. Er ging van alles op: sojasaus, ei, sambal, koriander en nog wat ondefinieerbare goedjes. Maar we hadden zoiets, hij wordt vers gebakken voor ons neus, dus dat zal wel loslopen. Bij het Sungdongan Plaza hebben we eindelijk wat gevonden wat we de moeite waard vonden. Het plaza zelf hebben we niet gevonden, maar uit de metro stuitten we op een grote winkelstraat. 2 wandrollen voor 320 yuan, dat zijn de betere prijzen. Op één van de rollen, waar 'Double Happiness' op staat (dat staat voor een lang getrouwd leven), heeft de schilder onze namen in het chinees op geschilderd. Naast nog wat kleinigheidjes vonden we het wel genoeg zo, want het moet nog 3 maanden meegesleept worden. Uiteindelijk waren ook onze tickets gebracht en hebben we de mannetjes van de receptie gevraagd om uitleg. Gelukkig waren ze erg geduldig met ons en tuurden ze met ons samen om uit te puzzelen wat er nou op die tickets stond. Die avond kregen we ook een belletje van de gids die doorgaf dat we om 7.30 uur opgehaald zouden worden, maar dat wij naar de hoek van de straat moesten gaan, omdat het straatje van ons hotel te smal was voor de bus.

22 september: the Great Wall. Vandaag ging het dan gebeuren; de Chinese Muur. Helaas had Ferry deze nacht erg slecht geslapen. Hij plakte van het zweet en had het weer aan zijn keel. Wilja heeft hem eerst onder de douche gezet en er voor gezorgd dat hij wat in zijn maag kreeg. Na het ontbijt ging het een iets beter en had hij voor de zekerheid een halve omaprezol pil naar binnen gegooid. Met ons goede gedrag stonden we netjes om half 8 op de hoek van de straat te wachten. Dat de Chinezen het niet zo nou nemen met de tijd, waren we al achter en we werden dan ook om 7.45 uur opgehaald. De heette Cindy en zij was kleiner dan Wilja. Dat moet toch niet gekker worden. Na een uurtje rijden kwamen we eerst aan bij de Ming Tombes. De keizer wilde zoveel mogelijk meenemen naar het hiernamaals en had zijn omgeving nauwkeurig uitgezocht en opgebouwd. Daarom leek de indeling van de tombes heel veel op de Verboden Stad, met centraal de zijn eigen tombe en er omheen de tombes van de keizerinnen, bijvrouwen, kinderen en eunuchs. Ook namen ze heel veel jade mee het graf in, want dat bracht geluk. In totaal liggen er 13 keizer begraven, maar er zijn 2 tombes geopend voor publiek. Tijdens deze toer nam de gids telkens de rechterpoort van de 3 poorten om een nieuw plein te betreden. We begonnen ons af te vragen of dit nog stamde van het bijgeloof wat men hier heeft. De middelste poort mag alleen maar door de keizer gebruikt worden. Bij vertrek van de hoofdtombe zijn we door de hemelpoort gelopen, want als je bij binnenkomst dat zou doen dan zou je niet meer terugkomen. De kist van keizer ging hier alleen doorheen. Het bracht geluk als je bij dan door de hemelpoort liep en tegelijk zei in het chinees 'Ik kom terug.' Als je dan ook nog de hand van je man of vrouw vast had, dan had je dubbel mazzel, double happiness! Daarna was het tijd voor de eerste commerciële stop en werden we afgeleverd in een jade fabriek. We kregen te zien hoe men beelden uit jade maakte en we hadden natuurlijk alle tijd om in de winkel te shoppen. Aangezien wij onze souvenirs al binnen hadden, zijn we hem naar buiten gepeerd voor wat frisse lucht. Ferry was inmiddels al wat opgeknapt door het loopje in de zon bij de tombes. Daarna was het tijd voor eten, oftewel een complete rijsttafel van vis tot vlees tot groente. Allemaal erg lekker en niet te versmaden. Volgens ons vinden we straks in Nederland het chinees niet te bikken, omdat we hier in Beijing telkens super lekker hebben gegeten. En dan was eindelijk het moment daar, de Muur. Bij het naderen van Badaling, de bekendste plaatsen waar je de Muur kon beklimmen, zagen we af en toe in de bergen de muur al liggen. We kregen 2 uur vrije tijd om ons eigen houtje rond te lopen. De hele bus ging met de kabelbaan naar boven, maar aangezien Ferry nog steeds hoogtevrees heeft, zijn wij gaan lopen. Op sommige delen was het erg steil, ca. in een hoek van 75 gr. We hebben maar niet te veel nagedacht over de legende van de lijken die onder de Muur liggen... Toen we op ons retour waren op de muur liepen we Lisette en Edwin weer tegen het lijf. Ongelooflijk! Die muur is ruim 4000 km lang en dan zie je elkaar toch weer. We hebben nu afgesproken dan we elkaar zeker gaan treffen in Vietnam en dat we dan een lekkere borrel nemen. De terugrit naar Beijing duurde ongeveer een uur en iedereen viel al gauw in slaap. Via het Olympisch dorp reden we de stad in om vervolgens onze laatste stop te maken bij de het zijdemusuem. Ook dit was weer een commercieel hoogstandje van de bovenste plank en hebben we het verhaal aangehoord hoe zijde tot stand komt en het verder gelaten voor wat het was. Moe maar voldaan hebben we onze laatste avond in Beijing afgesloten met een mega portie garnalen. Niks pellen, gewoon met schaal en al opeten. Het waren erg kleine, jonge garnalen waarvan de schil nog erg zacht was, dus het zal wel loslopen. Die avond heeft Ferry nog Engels voetbal zitten kijken, met chinees commentaar. Geweldig, Wilja hoefde maar naar de tv te luisteren om te weten of de bal gemist werd. Veel kabaal en dan uiteindelijk toch 'Ohhhh'. Morgen nemen we om 16.00 uur de trein naar Hanoi. Op naar Vietnam!

Van Ulaan Bataar naar Beijing

's Ochtends vroeg om 7.15 uur vertrok de trein van UB naar Beijing, brrrrrrr 3 graden.De treinwas niet warm tekrijgen. Wel was deslaapcoupé vergeleken met de Russische trein erg luxe, hoewel de bedden nu boven elkaar waren ipv naast elkaar. Maarrr, hier hadden we wel een klein fauteuiltje en hoefden we het toilet alleen te delen met de coupé naast ons. Ook hing er boven ieder bed een flatscreen en koptelefoon, daar kon je alleen een hele vage Mongoolse kostuumfilm op zien die je toch niet verstond. Het landschap veranderde van bergachtig naar heuvels naar mate we meer de Gobi woestijn in reden. Geen zandvlaktes hier zoals je zou verwachten bij het woord woestijn, maar meer een dor duinlandschap met schrale begroeiing en af en toe een Ger en veel dode dieren diede warme zomer niet hebbenoverleefd.Kamelen en een heleboel erg arme mensen die stenen proberen te verkopen of ijs en daar zijn we altijd voor in. Bij de grens was het weer feest, de Mongoolse ging lekker snel (1,5 uur wachten) maar bij de grens van China moest ons hele treinstel op een ander onderstel gezet worden. Dit was wel spectaculair, we mochten erin blijven zitten, je wordopgekrikt en dan hang je daar 2 meter boven de grond in een enorme loods. De papierwinkel moest ook weer worden ingevuld dus zo rond half 2 's nachts waren we daar mee klaar. Met al zijn kleren nog aan is Ferryin slaap gevallen. Op hettreinstation in Beiijng opgehaald door Dhr. Li, ha,ha lekkermakkelijkenaam. Zitten in een business hotel niet ver van de echte Chinese winkels en restaurants.Veel voor weinig, hier kan jenog eensiemand blij maken met 10 Yuan (omgerekend1 Euro). Hetbier is niet lekker, Buckler plus , met 3,3% alcohol.

13-16 september Terelj National Park en UlaanBaatar

Met een klein half uurtje vertraging kwamen we in de hoofdstad van Mongolië aan. We wisten dat Bert niet op het perron zou staan dus we hebben direct richting gezet naar de uitgang. Vlak bij de uitgang zagen we al iemand staan, die direct:'Goede morgen' tegen ons zei. Toen wisten we dat dit Bert moest zijn, waar we 2 nachten in een Ger zouden verblijven in het Nationaal Park Terelj. Na een hobbelrit van 1,5 uur en de Mongoolse top 40 uit de luidsprekers werden we, inclusief bagage, overgezet op de bruidskoets. Deze bestond uit 2x een paard en platte kar en de koetsiers die hoogbejaard waren. Maar ze waren jong genoeg om een onderlinge snelheidswedstrijd te houden. Onze koetsier koos daarom af en toe een kortere weg, maar met meer hobbels en kuilen. 5 keer zijn we de rivier overgestoken en kon Wilja zich nog net vastgrijpen aan Ferry zijn rugzak om te voorkomen dat ze achterover van de kar af zou vallen. Echt een hele leuke rit. Het kamp van Bert bestaat uit 8 Gers en onze Ger is zo groot dat er 4 bedden in staan. Gelukkig voor dit pasgetrouwde stel hoeven ze deze niet te delen met anderen. Bij aankomst kregen we direct thee en wat brood te eten. De tijd voordat de lunch weer geserveerd werd, hebben we gebruikt om de benen te strekken en te genieten van het zonnetje. Bij de lunch (pastasalade en tosti's) schoven er nog 8 Nederlanders aan waarvan we er 6 al eerder in Listvyanka gezien hadden. Daarna zijn we naar de top geklommen van een berg die vlak bij het kamp was met als beloning een schitterend uitzicht op het gerkamp en de vallei met als toetje een paar prachtige roofvogels. Het diner bestond uit rauwkostsalade, bloemkool, aardappels en runderrollade. Bij het kampvuur hebben we met zijn allen nog even de melkweg, jupiter en satellieten doorgenomen en wat de reiservaringen tot nu toe zijn. De kachel in de ger is aangemaakt, heerlijk. Het is toch aardig koud geweest vannacht en met een paar onweersbuien erbij en regen heeft iedereen weer een mooi verhaal 's ochtends. Lekker met z'n tienen ontbeten en daarna gevoetbald met Edwin en Rob en Timo, de zoon van Bert. Hier waren we allemaal zo warm van geworden dat een lekkere afkoeling in de rivier noodzakelijk was. 's Middags slaat het weer om en wordt er een kleine jeepsafari georganiseerd. In een hele oude Russische auto door het Terelj Park, je wordt echt door elkaar geschut, dwars door rivieren heen, maar werkelijk schitterend. Gezellig met z'n allen in 1 Ger haasbiefstuk gegeten met sperziebonen, doperwten en worteltjes en sla, buiten is het namelijk veel te koud. Maar de het is hier goed vertoeven, kleinschalig en ongedwongen. Geen grote'Gerdorado's', die hier aan de doorgaande weg te vinden zijn. Woensdag was het alweer tijd om afscheid te nemen van het rustige platteland van Mongolië en naar UB (Ulaan Baatar) te gaan. Er was ons al verteld dat je de stad in een halve dag aardig kon doorkruisen. Samen met Marjan en Cor zijn we eerst naar de locale reisagent gegaan, omdat er verwarring was ontstaan over de vertrektijd van de trein. We hadden nl hetzelfde treinnummer alleen zou onze trein een uur later vertrekken, volgens onze reispapieren. Ja hoor!!! Het bleek verkeerd in onze papieren te staan. Zucht. Wij vertrekken dus om 7.15 ipv 8.15 uur. Hadden we daar mooi gestaan met ons goede gedrag. Gelukkig is dat ook weer opgelost en hebben we voor Cor en Marjan ook een transfer geregeld. Na een rondje stad zijn we neergeploft in het State Departement Store. Free Wireless en heel goedkoop eten.3,50 euro voor een lamsschotel met rijst en 2 drankjes. Zo komen we niet echt van ons Mongools geld af. Morgen op weg naar Beijing!

Irkutsk en de Trans-Mongolië Express 11-13 september 20-0 gr.

Rond half 11 werden we met z'n achten opgehaald om naar Irkutsk te gaan. Na een pitstop bij het station werden we in het centrum gedropt. Zoals al door Kirsten gezegd:'Irkutsk is leuk voor een dag, een halve dag.' De stad heeft enkele oude kerken en kathedralen en natuurlijk een standbeeld van Alexander III. Hij was de grondlegger van de Trans-Siberische spoorlijn. Lenin wordt hier nog steeds geëerd met een groot standbeeld. Onze trein vertrok keurig op tijd en dit keer mochten we zonder problemen en supersnel in onze cabine. Wat een verschil met Moskou! De mensen in Siberië zijn hier trouwens veel vriendelijker dan in Moskou. Hier lachen ze tenminste vriendelijk naar je en snauwen ze je niet af. Ze zijn ook zeer behulpzaam en geduldig, vooral als Wilja met haar Point-it boekje vraagt of het vlees kip is of varken. Ook de provodnitsa's zijn 2 vriendelijke Mongolische dames waar wel een glimlach vanaf kan. Op 12 september zijn we de grens met Mongolië overgegaan. Daar hebben we bij elkaar opgeteld 10 uur over gedaan. Eerst werd in Nauschki enkele wagons afgekoppeld totdat er nog maar 5 overbleven. Na een paar uur werden deze wagons weer aan een andere trein gekoppeld. We mochten 2 uur de trein uit om de benen te strekken, maar zo spannend was het station en dito stadje niet. Na een half uur had iedereen het wel bekeken. Nadat we met zijn allen goed en wel in de trein zaten, moesten we onze paspoorten inleveren bij de douane en een uitreisformulier invullen. 2 uur later kwamen ze deze weer gestempeld en al eindelijk weer terug brengen. Daarbij werden de coupés grondig onderzocht door een douanebeambte van een lagere rang en was er een drugshond (formaat Fifi) door de wagon gelopen. Bij dit alles moesten de ramen van de trein dicht blijven, hoewel het ca. 34 graden was. De nacht daarvoor hadden we het stervenskoud gehad, waarbij we zelfs onder 3 dekens hebben gelegen en nu wisten we niet waar we het zoeken moesten van de hitte. Na vertrek uit Rusland moesten we een gedemilitariseerde zone door van een paar kilometer. Na aankomst in Mongolië werd het pas echt feest. In eerste instantie waren er 3 paspoorten van reizigers niet in orde, o.a. verkeerd visum en een pasfoto die was losgelaten op het paspoort. Dit laatste was bij een Française aan de hand, die geen Engels sprak. Wilja heeft haar geholpen om duidelijk te maken wat de douane voor een probleem vond aan het paspoort en of de Française nog iets anders bij zich had met een foto erop; identiteitskaart of rijbewijs. Uiteindelijk gingen ze akkoord met een extra pasfoto van de dame. Als klap op de vuurpijl bleek het paspoort van een reisleider niet goed te zijn, omdat een stuk van een pagina ontbrak... Ook hier weten we niet hoe hij het verder geflikt heeft, maar hij mocht op de trein blijven. Dat douane gedoe en dat uren laten wachten is wel een hele poppenkast, maar blijkbaar moet het zo gaan. Het schept ook een band in de trein.

09-10 september Baikalmeer Listvyanka, 20-25 gr

Na een heerlijk ontbijt, erg uitgebreid, zijn we gelopen naar de ski-lift van Listvyanka zo'n 7 km vanaf ons chalet. De ski-lift lag op ongeveer 700 meter hoogte boven het Baikalmeer dat de hele dag schitterend in de zon heeft gelegen. De temperatuur kwam vandaag weer boven de 20 graden. De Siberiërs spreken dan ook over Indian Summer. Na onze prachtige wandeling en op het internet de leuke reacties te hebben gelezen zijn we op de vismarkt een Plov wezen eten en hebben we een Omoul en kippenvleugeltjes meegenomen en op ons balkon verorberd. 10 september hebben we het rustig aan gedaan,omdat de kilometers van de vorige dag nog in onze benen zaten. We hebben met Thomas en Kirsten (Duitsland) bij de chalet in het zonnetje gezeten en 's avonds met z'n tweetjes aan het meer gegeten.

Baikalmeer 23 gr.

De transfer was keurig geregeld. Een zeer goed Engelssprekende gids stond ons al op te wachten op het perron. De gids was een Russische top tafeltennisser geweest en was zelfs al in Rotterdam geweest. Tijdens de 1,5 uur durende rit van ca.70 km vertelde hij uitgebreid over Irkutsk, Siberië en was nieuwsgierig naar onze achtergrond. De weg van Irkutsk naar het Baikalmeer was speciaal aangelegd voor presiden Chroetsjov die een bijeenkomst had met Eisenhouwer aan het meer, die uiteindelijk niet doorging. Maar intussen lag de weg er al wel… Het Baikal complex waar we verblijven is een knus hotelletje dat 15 minuten lopen is vanaf de hoofdweg. Na onze welkomstthee hebben we eerst lekker gedouched en zijn we een uurtje platgegaan. Van slapen kwam niet veel, omdat het erg gehorig is en het leek alsof het spitsuur was. Daarna hebben we eerst de vismarkt verkend waar we de bekende Plov gegeten hebben, rijst met wortelen en lam. Op de vismarkt kwamen we onze Franse vrienden weer tegen en hebben we met hun bier gedronken, een rondje gewandeld, bier gedronken, gerookte Omul gegeten en het postkantoor bezocht. ’s Avonds hebben we met hun weer bier gedronken kip en sashliks van de BBQ en ijs gegeten. Toen vonden we het alle vier wel welletjes, want we hadden een niet al te beste nacht achter de rug. Voor de 2^e keer hebben we afscheid van Emmanuelle en Sebastian genomen en waren we blij dat we die nacht in een bed mochten liggen dat niet heen en weer schudde.